Zo, dat was een betere nacht. We worden wakker van een langzaam aanzwellend vogelconcert en maken ons op voor een dagje water in plaats van stof. Na het ontbij zitten we om half 8 in de boot. Op naar Caño Island, een eiland op ongeveer 45 minuten varen voor de kust. Het weer is een stuk beter dan gisteren. Hoewel wiij in Corcovado prachtig weer hadden, hadden de snorkelaars van gisteren zelf een kleine windhoos voor de boot begrepen we van onze buren! Nu is de lucht volledig blauw. Goed smeren tegen het verbranden dus, maar verder ideaal weer!

Vlak bij het eiland zien we de eerste beesten. Een groep spotted dolphins, met veel kleintjes die prachtig glinsterend in de ochtendzon achter de vis aan zitten. We genieten! De captain draait nog een extra rondje en dan verdwijnen ze uit zicht en vertrekken wij naar een gebied binnen drie boeien, voor de kust van het eiland. Omdat de rest van het eiland èn het water er om heen beschermd is, mogen we alleen in dit gebied snorkelen. We trekken het verplichte zwemvest (opblaasbaar, zodat we zelf kunnen kiezen of we er gebruik van willen maken) en de vinnen aan, zetten een masker op en plons, over de rand van de boot! Het water is weer eens heerlijk van temperatuur en het zicht is geweldig! We hoeven in dit stuk niet vlak bij de gids te blijven zegt hij, maar al snel ontdekken we dat het wel handig is. Hij vindt een enorme rog en Karin stuurt hem naar beneden met de waterdichte camera om plaatjes te maken. Hij amuseert zich, wij amuseren ons: prima geregeld!

Er zit in dit stuk wat minder vis dan in het tweede deel zegt de gids, daarom doet hij dit eerst, maar we zien genoeg. Vissen in allerlei kleuren en maten en we snorkelen vrolijk in de rondte. De gids gaat nog twee keer naar beneden voor plaatjes en verder klikken we er om beurten vrolijk op los. We kijken ons ogen uit en als we er uit moeten, vinden we het eigenlijk jammer. We gaan even opwarmen op het eiland zegt de gids en we worden afgeleverd op het strand. Dat is idyllisch: palbomen, jungle, licht zand en kleine steentjes, allerlei heremiet kreeftjes die in de prachtige schelphuisjes rondscharrelen en vechten om een enorme schelp: een onverwacht mooi ‘pand’ dan zomaar op de markt is gekomen! Er is niets op het eiland, zelfs geen toilet, alleen een rangerstation en een paar toeristen. Als we na een half uurtje vertrekken laten we onze buurvrouw tijdelijk achter. Ze heeft een vorm van reuma en één keer snorkelen was genoeg zegt ze.

Wij gaan naar een ondieper stuk. We moeten nu dicht(er) bij de gids blijven zegt hij: er zitten veel rotsen onder water en met de golven en de stroming kan je er zomaar tegenaan gesmeten worden. Gelukkig is het schitterend weer en is er nauwelijks deining, maar we hebben inderdaad al gemerkt dat het water onder de oppervlakte flink kan ‘sleuren’. We snorkelen braaf achter hem aan en inderdaad, dit is nog veel mooier. Vooral omdat we na een paar minuten al een brul van de gids krijgen: hij heeft een schildpad gevonden! We zetten er even de sokken in en wauw! De groene zeeschildpad zwemt eerst langs de bodem, komt dan twee keer boven om adem te halen en zwemt dan rustig weer verder. Hij lijkt zich niet zo veel aan te trekken van al die enthousiaste mensen. We genieten en laten de gids zich uitleven met het fototoestel.

Ook de rest van de tocht is prachtig: we zwemmen soms echt door wolken kleine visjes heen, allemaal verschillende en andere momenten zien we bijvooorbeeld een prachtige gele kogelvis of een barracuda er vandoor gaan! We kunnen er nauwelijks genoeg van krijgen, maar uiteindelijk beginnen we moe te worden en moet iedereen er ook uit van de gids. We worden aan boord geladen, leveren onze zooi in en de boot steekt in een klein half uur over naar het vaste land. We gaan lunchen op playa San Josecito, aan de rand van het Corcovado NP en ook dit strand is prachtig! Een mooi, breed zandstrand, palmbomen, pelikanen, kristalhelder warm water… Het blijkt al half 12 en de gids en captain maken lunch klaar. Dat blijkt net als gisteren uitstekend: versgebakken brood, lekkere pasta- en rijstsalade, salade, versgebakken cookies, sapje erbij… De gids is er net als die van gisteren streng op dat we al ons afval keurig in de daarvoor bestemde zak doen. “Take only pictures guys, leave only footprints” en daar zijn we het van harte mee eens.

Na de lunch raadt de gids ons aan een klein stukje te lopen: er zitten ara’s! We lopen een stukje en horen inderdaad van alles, maar zien niets. Er blijkt echter een parkwachter achter ons te lopen en zij spot de ara voor ons. Hoog in de boom boven ons hoofd. En met een beetje geduld: recht in beeld voor onze camera. Wat zijn ze prachtig en wat een enorme vogel!

Als we zo’n beetje zijn uitgekeken en de ara zich heeft teruggetrokken in de boom, besluiten we nog even het water in te gaan. Het is zo lekker… Petje en zonnebril houden we op, net als ons snorkelshirt en verder laten we ons zakken in het heerlijk warme water, terwijl de visjes om onze voeten zwemmen, er een vlucht bruine pelikanen over komt zetten en er in de verte een ara schreeuwt…

Om één uur, veel te vroeg naar onze zin maar anders mogen we drie uur terug lopen, moeten we weer aan boord en worden we terug gebracht. We zijn er helemaal vol van, van deze mooie tocht en raken aan de praat met onze Nederlandse buren en een Nederlands stel dat achter ons zat bij het snorkelen, Ron en Karin (ja echt). We beloven wat plaatjes op te sturen van het snorkelen. De rest van de middag zwemmen we, kletsen we en is het vooral erg gezellig.

Eind van de middag willen we even gaan douchen. En dan toch even over dat huisje waarover we niet naar huis zouden schrijven… Karin grapt nog tegen haar naamgenote dat ze hoopt niet gefrituurd te worden door de douche. Karin-2 biedt aan dat we bij hen komen douchen. Ze hebben een prima kamer en douche. Lief en misschien doen we dat inderdaad wel, maar we gaan het gewoon eerst even zelf proberen. We willen niet storen, dus wandelen naar ons eigen huisje. Karin spoelt haar haar uit onder de kraan, wrijft de shampoo er in en wil die er dan onder de douche uit spoelen. Dat minimaliseert de douchetijd. Ze stapt er onder, zet de kraan aan, begint haar haar uit te spoelen en hoort een enorm geknetter boven haar hoofd en het ruikt accuut verbrand. We schrikken ons dood: “snel, kom er uit”, zegt Martijn maar Karin is er al onderuit gesprongen. Getver, dit is echt doodeng. Martijd probeert zonder nat te worden de kraan dicht te draaien als er een enorme groen-geel-blauwe knetterende vonkenregen ontstaat. Het lukt nog net om de veiligheidsschakelaar om te gooien en het water uit te doen voor de boel echt volledig in de hens vliegt. Pfff, zo nog wat natrillend kijken we elkaar aan. “Ik denk dat ik mijn haar verder maar uitspoel onder de kraan” zegt Karin. De rwactie van de manager (die overigens verder heel aardig is en alles erg goed regelt) vinden we eigenlijk nog het naarst als we hem vertellen wat er is gebeurd en vragen de douche te repareren: “Sorry, my brother must do this and he is watching football. Important game. So later, yes?”

We nemen er later in de tuin maar een biertje bij en kunnen er dan al weer om lachen. Als er ‘s avonds te weinig plek is in het restaurant schuiven we met Ron en Karin aan een vier persoons tafel. Het is erg gezellig: ze zijn ook al zo reisverslaafd en we nemen na het eten eerst nog een kop koffie en dan een borrel. Dan moeten we allemaal echt naar bed: Ron en Karin gaan morgen naar Corcovado en wij gaan weg, naar Sierpe en dan naar Manuel Antonio. We nemen afscheid en beloven te mailen. Dat was gezellig!