Na het ontbijt zitten we om kwart over 7 in de water-‘collectivo’ (een soort busje, maar in dit geval over water) naar Sierpe. De zon streelt de jungle en hoewel we het huisje niet zullen missen: de plek wel! Als we volgende keer een goede kamer kunnen krijgen komen we graag nog eens terug! De boot zet de sokken er in en langs de prachtige kust en daarna over de Rio Sierpe komen we rond kwart over 8 in Sierpe aan. Daar is het een gekrioel van jewelste: we bedanken voor alle aanbiedingen voor een taxi of een bus, pakken onze tas aan en wandelen de 50 meter naar Las Begas restaurant. Daar komt echter pas om 12 uur onze auto aan, hebben we op onze voucher gezien…

We zetten onze tassen in de hoek en gaan praten met regel-dame, die net als een paar dagen geleden achter haar bureautje zit. We legggen uit hoe het zit en zeggen dat we graag willen weten of het misschien mogelijk is om iets eerder de auto te krijgen. We zijn er zo ongeveer drie uur eerder dan verwacht en om nu nog vier uur te moeten wachten. Regel-dame wil wel even voor ons bellen. Er volgt een rap verhaal in het Spaans en Karin vangt er net genoeg van op om blij te worden. De auto blijkt te moeten komen uit Quepos, waar wij naar toe moeten. Er blijkt echter een mannetje onderweg van de grens met Panama naar Uvita, halverwege Sierpe en Quepos. Hij komt ons over een half uurtje ophalen en brengt ons naar Uvita, waar we de auto krijgen. Dat is prima geregeld natuurlijk en opgetogen bestellen we een drankje, doen een plas, rekenen af en na 20 minuten staat er een man voor ons neus. Hee, ben jij niet… Hij herkent ons ook en blijkt degene bij wie we de auto een paar dagen geleden hebben ingeleverd. Hij knikt vriendelijk, we installeren ons en gaan op weg in een lekker, koele airco-auto.

De man zegt letterlijk de hele route geen woord, maar hij rijdt goed en binnen een uur zijn we n Uvita. Hij zet ons af bij het kantoortje van National-Alamo en daar krijgen we onze tweede auto. We moeten ‘m dan nóg een uurtje eerder inleveren op de luchthaven, maar aangezien dat al heel vroeg was en we al uren wachten voor de boeg hadden op de luchthaven nemen we dat voor lief. In onze nieuwe Daihatsu Terios (niet zo groot als Kolos, maar dan rijdt het ook net even lichter) rijden we langs de kust naar Quepos.

Door deze actie zijn we zo vroeg in ons hotel (het is kwart voor 12) dat we nog niet kunnenn inchecken. We laten wel de tassen achter en krijgen als tip om te gaan lunchen bij Agua Azul. En dat blijkt een prima suggestie: de tent zit op de tweede verdieping, heeft een geweldig uitzicht op zee en er waait een verkoelend briesje doorheen. Het drinken en vooral eten blijkt er ook uitstekend. We genieten van een quesedilla (Marrtijn) en tonijn-wrap (Karin).

Als we lekker zijn bijgekomen rijden we ietsje verder door, om even te spotten hoe de parkingang er bij ligt. Pfoe, dat is wel even toeristischer dan tot nu toe! We hebben het al gezien aan de grote hoeveelheid restaurants en hotels, maar de flink groep gidsen die naar ons roept terwijl het maandag is en het park dicht is, is indrukwekkend! We negeren ze allemaal, draaien een rondje, spotten de parkeerplaats voor morgen (echt vlak voor de ingang) en rijden weer weg. Daaaag, tot morgen! Als we terug de berg op rijden spotten we een bar/restaurant die ons bekend voorkomt uit de verhalen van Harro en Eveline, die hier een paar jaar geleden waren. El avion, een bar die om een Fairchild C-123 vrachtvliegtuig uit 1954 is gebouwd! Hmm, en met een goed uitzicht dus daar willen we wel een drankje doen. Het is een bijzonder gezicht en we sturen een plaatje naar H&E. We krijgen een tafel in de schaduw en drinken een lekkere ijskoffie. Dit is misschien ook wel de plek om straks een pre-dinner drink te doen…?

Maar eerst checken we in en Plaza Yara geeft ons werkelijk een ENORME kamer. Karin vraagt oprecht verbijsterd of dit allemaal voor ons is. Zeker 60 m2, een ruime zithoek, een keukentje met magnetron, koffiezetapparaat (en koffie, suiker en melk), een werkende koelkast, een tv, twéé tweepersoonsbedden, een schitterende badkamer, een aparte walk-in-closet met kluis, uitzicht op de groene jungle die bijna tegen het raam aan begint, een uitstekende en stille airco… Wat een verschil met de vorige slaapplek! We stuiteren een tijdje rond als kinderen in een snoepwinkel en als wse ons hebben opgefrist, het hotel hebben verkend (een open ‘terras’, een klein maar schoon zwembad…) en wat hebben gerommeld vertrekken we opnieuw naar El Avion voor een borrel en de zonsondergang. Die kleurt de lucht mooi oranje: we genieten.

Maar eten willen we hier niet. Het ziet er niet heel bijzonder uit wat we zo voorbij zien komen en Martijn wil pizza. Dus gaan we naar Victoria’s en dat blijkt een prima keuze. We zijn de eersten, maar al snel loopt het vol en het versgebakken broodje vooraf en de pizaa zijn uitstekend. De man die heel verdienstelijk op een gitaar zit te spelen gaat na één ‘woest’ nummer over op heerlijke ontspannen nummers en we vermaken ons prima. Maar niet te laat natuurlijk: hetr was vanochtend weer half 6, dus laten we vooral niet overdrijven. We gaan terug naar het hotel waar we nog even aan het verslag werken en lekker lezen, voordat we omvallen.