We worden vandaag precies 1 minuut voor de wekker wakker. Ok, die staat op 6 uur, maar toch. We hebben heerlijk geslapen en duidelijk wat slaap ingehaald van de afgelopen nachten. Vrolijk springen we uit bed en graaien onze zooi bij elkaar. Om kwart voor 7 zitten we aan het ontbijt. Dat kan pas vanaf 7 uur officieel, maar we gokken het er op. Het park gaat ook om 7 uur open en we willen er zo vroeg mogelijk in. We hebben gelukkig: er staat koffie, thee en sap en binnen 10 minuten hebben we ons ontbijt. Nog 10 minuten later ‘rennen’ we naar buiten. Zo, we kunnen.

We zijn kwart over 7 bij het park en terwijl Martijn gaat parkeren, gaat Karin (na de horror-verhalen die we van Ron en Karin hebben gehoord, die een uur in de brandende zon moesten wachten) snel de rij opzoeken. Ze is meteen aan de beurt… Huh? Ok, nou ons hoor je niet klagen en binnen 5 minuten staan we achter het hek. Zo dat ging veel vlotter en met minder ‘gezeur’ dan we dachten! Kom maar op met die beesten!

Manuel Antionio is één van de kleinste parken van Costa Rica en is sinds 1972 beschermd gebied. Het is nog geen 20 km2 groot (of klein), maar kent een enorme hoeveelheid dieren. En hoewel dat aanvankelijk wat tegenvalt, ondanks onze forse wandeling over bijna alle wandelpaden, zien we uiteindelijk van alles. Brulapen, een enorme troep doodshoofdaapjes, heel veel blue mopho’s (Karin grapt dat dat komt omdat Martijn een zelfde kleur shirt aan heeft als de vlinder en alle vrouwtjes hem nu achtervolgen), wel zes luiaarden (waarvan twee heel goed zichtbaar), een coati (neusbeertje), twee agoeties (een soort knaagdieren), een troep wasbeertjes en eindelijk twee kleine leguanen die zich laten fotograferen.

Als we volkomen zijn gesmolten wandelen we naar het strand (waar we overigens een aantal van de beste spot-momenten van de dag hebben, helaas omdat sommige idioten de beesten voeren) en nadat we playa manuel antonio hebben we bekeken wandelen we naar de andere kant, het veel rustigere playa Espadilla Sur. Normaal kan het daar nogal ruig aan toe gaan in het water, maar het water is rustig, dus we zoeken haastig een plekje schaduw op om onze tassen kwijt te kunnen en strippen tot op de zwemkleding. Alles zit in de tassen, de schoenen zitten er stevig aan vastgeknoopt en de tassen zitten aan elkaar vastgeklikt. Daar is een gorilla voor nodig om die op te tillen; geen doodshoofdaapje krijgt dat voor elkaar! We zijn zo voorzichtig omdat we van anderen behalen hebben gehoord over stelende apen. We hebben geen zin in achter onze tas aan hollen: we willen alleen nog het watter in rennen!

Dat is zalig! Tot Martijn ineens een vreselijk gil geeft. Hij is gestoken door een kwal! Het doet even heel erg veel pijn en Karin helpt hem alle restjes kwal van zijn benen te krijgen. Daarna is de lol er natuurlijk wel even vanaf en we gaan er uit. Net op tijd om te zien hoe een idioot die de aapjes voert wordt uitgescholden door een vrouwlijke gids. Mooi zo: helemaal terecht. We kleden ons om en raken in gesprek met een Nederlands stel dat de spullen buiten bereik van de apen houdt (maar daar wel een stuk meer hun best voor moet doen dan wij, met onze mammoet-tas). De vrouw blijkt anti-prik bij zich te hebben, tegen insectenbeten (net nu ligt Karin’s anti-histaminezalf in het hotel natuurlijk) en Martijn smeert het dankbaar op zijn voeten en onderbenen. Dat helpt!

Na nog even bijkomen en een praatje gaan we weer op pad. Langs nog een aantal mooie sports (waaronder de wasbeertjes) lopen we langzaam terug naar de ingang. We hadden er een beetje tegenop gezien, dit park, na de rust en beesten van Corcovado, maar ondanks de drukte en de kwallenbeet zijn we dik tevreden: een prachtig park en we hebben veel beesten gespot (en één gevoeld, denkt Martijn: auw!). De auto staat nog keurig waar we hem hebben neergezet; we betalen de omgerekend 5 euro ‘bewakingskosten’ en rijden naar Agua Azul, waar we in het heerlijke briesje bijkomen en lekker eten en drinken.

Daarna gaan we naar het hotel, waar we de rest van de middag zwemmen, de badpakken uitwassen, luieren, lezen… Eind van de middag gaan we naar Barba Roja een tent die Martijn heeft gevonden met naar verluidt het beste uitzicht voor de zonsondergang. En dat blijkt te kloppen: wauw wat mooi! We drinken er een drankje bij, Karin eet sushi en Martijn een salade. Het leven is mooi, zeker deze vakantie!