Harro heeft het verstandig aangepakt en een vrije dag genomen; Karin heeft een lange ochtend gewerkt en heeft iets langer nodig om in vakantiestemming te komen. Een lekkere en gezellige lunch in het zonnetje doet wonderen. Na de laatste ren- en vliegacties brengt Martijn ons naar Schiphol. Daar worden we nog even stevig in de verleiding gebracht om niet op vakantie te gaan. Althans: nog niet. De grondstewardess vraagt ons of we veel geld en een hotelovernachting willen om morgenochtend vroeg pas te vliegen. We twijfelen even… zullen we? Nou nee, uiteindelijk toch maar niet. We kunnen ons hotel niet annuleren (en echt goedkoop was dat niet) en we willen morgen toch wel heel graag een dagje in Wenen doorbrengen. 

Als we aankomen bij pier 13 en zien dat we vertraging hebben kijken we elkaar aan: was dit een verkeerde beslissing?! Maar uiteindelijk vliegen we met een half uurtje vertraging keurig naar Wenen. Niet naast elkaar en Karin is niet bijzonder enthousiast over haar ENORM dronken buurvrouw. Die houdt zichzelf bij het naar buiten lopen nauwelijks overeind. We lopen haar en haar dranklucht snel voorbij. 

Uiteindelijk laat Wenen even zien hoe je als reiziger verloren tijd inhaalt. We hebben onze tassen meteen als we bij de bagageband aankomen, de CAT (snelle trein naar het centrum) vertrekt als we er in gaan zitten, de metro geeft ons keurig een 24-uurs kaartje en staat binnen 2 minuten voor ons neus en dan blijkt het nog letterlijk 50 meter lopen naar het hotel. Binnen een half uur zijn we van vliegtuig naar hotel: dat noet een record zijn! Hotel Capricorno is prachtig: we krijgen een erg mooie kamer en zakken tevreden in ons bedje. Karin – die anderhalve week geleden een stevige kneuzing heeft opgelopen aan haar borstkas en duidelijk nog wat meer tijd nodig heeft om te herstellen – zucht (voorzichtig) van opluchting en tevreden gaan we slapen. Vakantie!