We vliegen niet heel vroeg, dus Karin heeft nog even de tijd om langs de fysiotherapeut te gaan. Een blessure die ze een tijdje geleden heeft opgelopen heeft wat extra aandacht nodig. De fysio voert Heldendaden Deel 1 uit (na de vakantie verder) en dan zijn we er klaar voor. Het vervoer wil alleen niet zo meewerken: er is een treinstoring tussen Leiden en Schiphol. Gelukkig is er nog een Held in de buurt: Martijn komt speciaal even uit zijn werk gereden om ons weg te brengen. Super! En ruim op tijd brengen we onze tassen weg. Dan hoeven we niet zo veel meer, dus we doden de tijd met een bakkie, beetje bijkletsen, het halen van een broodje en wat drinken…

Rond kwart over 12 zitten we in het vliegtuig. We kunnen! … Of niet natuurlijk. De captain roept om dat er een technisch probleem is en dat een monteur repareert en controleert. Na een kwartiertje heeft hij slecht nieuws: er moet een apparaat komen om iets verder te controleren en dat duurt drie kwartier tot een uur… We zakken met een zucht achterover, eten ons broodje op en sturen alvast onze contactpersoon (Ivana, van Apartments Old Winhouse waar we vanavond slapen) en onze chauffeur (de man die ons van Dubrovnik naar Kotor zal brengen) een berichtje dat we vertraagd zijn. 

Na een uur klinkt er een zucht en heeft de piloot nog slechter nieuws: met dit vliegtuig kan niet meer gevlogen worden tot het grondig is gerepareerd. We moeten het vliegtuig uit, krijgen een vouche voor wat eten en drinken (voor een indrukwekkende € 4,50) en moeten ons over een uur weer bij de gate melden. Dan komt er meer nieuws. Zucht: dat is wel erg jammer natuurlijk! Voor we chagrijnig kunnen worden klinkt er opnieuw een stem. Waar we dáchten dat we alle info hadden weet de man die nu het woord neemt het verhaal drie keer zo lang en drie keer zo ingewikkeld te maken. Het is zo onhandig getimed en uitgelegd en de man voelt zo slecht aan dat werkelijk IEDEREEN er uit wil en wil dat hij zijn mond houdt, dat Karin enorm de slappelach krijgt. Nagiechelend lopen we het vliegtuig uit, de vliegtuigtrap af, even de zon in en dan weer terug naar waar we vandaan komen. We halen een snackie, strekken de benen en gaan dan weer naar de gate. Daar treffen we een van oorsprong Amerikaanse moeder en dochter waar we mee in gesprek raken. Met name dochter is hilarisch (als er Easy Jet personeel langsloopt: ‘let the lynching begin!’) en we blijven er allemaal vrolijk onder. Voor hen is het vervelender:  daar gaat dag 1 van hun weekend Dubrovnik. Als troost geven we ze de naam en locatie van de wijnbar waar we vorig jaar zo fan van waren: ‘hij is open tot 1 uur vannacht dames’.

Ondanks het gezellige gesprek is het wel redelijk irritant dat info uitblijft. Waar we eerder persé terug moesten zijn bij de gate, komen we er nu bij toeval achter dat er op een scherm staat dat de vlucht is verlaat naar 7 uur… Zeven uur! Grom! We nemen contact op met de briljante Ivana die de chauffeur afzegt (hij was al bij de grens…) en een nieuwe chauffeur regelt voor 9 uur vanavond. Daarna gaan we aan de wandel. We doen allerlei nuttige dingen online (zo boekt Karin bijvoorbeeld nog het laatste hotel voor de volgende vakantie 🙂 , vermaken ons met zo veel mogelijk foto’s van Karin-met-Nijntje maken, rommelen door boekhandels etc. Uiteindelijk eten we een hapje en dan zien we de tijd verspringen naar 18:40 uur. Kijk dat is ineens heel concreet en inderdaad komt er, als we aankomen bij een nieuwe gate, een vliegtuig, dezelfde crew (die hebben ook geen korte werkdag…) en kunnen we EINDELIJK vertrekken. Hoera! Een Amerikaanse studente die naast Eveline zit is inmiddels helemaal in de stress: een wereldreis, de eerste reisdag alleen (daarvoor met een vriendin) en dan dit! We proberen haar met een rustig praatje gerust te stellen (joh, Dubrovnik is niet zo groot, je vindt dat hostel heus wel, ook in het donker) en zakken daarna achterover.

De uiteindelijke vlucht is prima: snel en zonder verdere problemen. We bedanken de vermoeide crew, gaan door de douane, pikken onze tassen op en vertrekken richting de uitgang. Daar zien we meteen een bordje met Eveline’s naam en de naam van het hotel er op en de chauffeur gaat ons voor naar zijn auto. We hebben zeker 20 minuten doorgebracht op de luchthaven van Dubrovnik voor we in het donker onderweg gaan naar de grens. Daar komen we via een weinig gebruikte route. De belangrijkste overgang zorgt voor vertraging legt de chauffeur uit: dit is 10 kilometer omrijden, maar twee uur minder wachttijd! Goeie deal wat ons betreft, zeker als we binnen 5 minuten en zonder dat we de auto uitgeweest zijn, Kroatië uit en Montenegro ingekomen zijn. Hallo nieuw landje! Vlak voorbij de grens zien we aan de rechterkant de baai van Kotor opdoemen. Wat een lichtjes langs het water! We rijden Herceg Novi (onze laatste stop deze vakantie) voorbij en bewegen ons met het drukke verkeer richting Kotor. Onderweg zien we onze eerste ‘bezienswaardigheid’, maar één die we liever hadden vermeden: op de berg boven het oude stadje Perast woedt een flinke brand. Door de bliksem, zegt de chauffeur. De enorme vlammen en grote circkel vuur zijn indrukwekkend: we hopen dat de brandt snel onder controle is.

Uiteindelijk komen we rond half 12 in Kotor aan: ongeveer 6 uur later dan gepland, maar we zijn er nog net ‘vandaag’. Bij de ingang door de muren van de oude stad staat Ivana ons op te wachten, wat blijkt uit een hilarisch telefoonmoment als de chauffeur begint te bellen en we de jonge vrouw die al 5 minuten voor onze auto staat, opneemt. We bedanken de chauffeur met een fooitje en wandelen met Ivana mee. Ze brengt ons meteen naar ons kleine, maar fijne appartmentje. Bovenste verdieping, dat wel, maar de mooie kamer is de trappen wel waard. We zetten meteen de airco aan (het is midden in de nacht maar rond de 28 graden…) en leggen alleen nog de spullen voor morgen klaar. We moeten namelijk vroeg op… Dat zit namelijk zo… Maar voor we de gedachte af kunnen maken vallen we in slaap.