Heeee, dat is lekker. We hebben echt EINDELOOS geslapen en het is nog steeds vroeg als we onze ogen open doen. Hallo wereld, je ziet er een heel stuk leuker uit dan gisteravond! We ‘rennen’ (nouja) onder de douche door en rond 8 uur lopen we naar buiten. Pfff daar is het meteen warm. Tijd voor een rústig dagje dus! Dat begint met een rustig ontbijtje. Na enig dwalen vinden we dat bij Luna Rossa, het restaurant van Hotel Montecristo. Dat blijkt een uitstekend ontbijtbuffet te hebben, waar we dankbaar gebruik van maken. Daarna begint Dwaalsessie Deel II. Het is echt een heel leuk stadje: er zitten meerdere kerken en kerkjes in de stad. Het kleinste is een schattig orthodox christelijk kerkje, dat rijk gevuld blijkt met iconen. De grote kerk er tegenover is ook orthodox, maar heeft een heel andere, bijna sobere stijl, met als belangrijkste ‘ornamenten’ een aantal enórme schilderijen aan de muur. De heiligen er op kijken ons serieus, nadenkend of in één geval zelfs wat dreigend aan!

De muren van de stad zijn zoals al gezegd indrukwekkend. Gebouwd tussen de 9e en de 14e eeuw, lopen ze in een grote circkel om de oude stad heen, tegen de berg op. Het gedeelte de berg op laten we zitten, maar het deel op de ‘begane grond’ bekijken we. Het is nogal vervallen, wat wel bijdraagt aan de sfeer. We hebben het gevoel dat we een soort mini-Dubrovnik hebben gevonden vóór het opgepoetst en duur werd. Bij deze muren loop je af en toe tegen een hek, moet je over een kluwe stroomkabels heenstappen of uitkijken dat je niet in een gat dondert!

Heelhuids komen we weer beneden aan, waar we de poort, de klokketoren en de schandpaal (een vervaarlijk uitziende piramide, waarvan we ons afvragen hoe die nu precies is bedoeld) bekijken. Als we door de poort lopen krijgen we bijna een hartverzakking: er ligt een flatgebouw tegen de kade geparkeerd! Oh pardon: het blijkt een ENORM cruiseschip. Het spuugt nog steeds mensen uit. Hordes die achter bordjes aan lopen. Niet dat wij nu zo van de gebaande paden afgaan, maar dat lijkt ons toch niet leuk! Een bescheiden bootje is leuker. Op de poort aan de buitenkant staat de datum dat de stad is bevrijd van de nazi’s en een spreuk van Tito. De Venetiaanse leeuw zit in de muren verwerkt (de stad was ook nog vier eeuwen in handen van de Venetianen, net als de omringende gebieden overigens). Het standje met toeristige informatie helpt ons aan een kaart, een schema met bustijden en de info dat er vanaf 10 uur een dame kaartjes verkoopt voor boottochtjes! Kijk, dat willen we wel weten. We bekijken eerst de markt die vandaag, op zaterdag, extra groot en kleurrijk is. Een lading aan verkopers brengt groente, fruit, bloemen, kaas, vis en vleeswaren aan de man. We kopen een bak heerlijk smakende frambozen om mee te nemen en gaan dan op zoek naar de dame die kaartjes verkoopt.

We hebben een plan: er zijn twee boottochtjes, met twee uur er tussen en elk tochtje kent twee stops. Eén daarvan is in Perast en we weillen graag met de eerste boot heen en met de tweede terug, zodat we in Perast lekker kunnen lunchen en zwemmen. Kan dat? We blijken niet de eerste te zijn die dat bedenken: dat kan zeker! Helemaal tevreden kopen we een kaartje (€ 15,= voor een 2 1/2 uur durende tocht vinden we prima, zeker als we er 2 uur extra tussenin mogen plakken). Daarna gaan we naar het hotel waar we onze bikini’s onder de kleren aantrekken, de juiste spullen in de tassen proppen (waaronder meerdere flesjes bijna bevroren water) en er weer vandoor gaan. Om kwart voor 12 melden we ons bij de kaartjesverkopers en één ervan brengt ons naar de boot.

Het tochtje is heerlijk! Op het water is het minder warm (in de stad is het kwik inmiddels tot stevig boven de 30 graden gestegen) en ondanks dat het wat heiig is, zien we genoeg van de prachtige baai. Er is geen commentaar op de boot, maar we krijgen een prachtig uitzicht op de ‘fjorden’ (bij gebrek aan een beter woord) van de baai van Kotor en op alle kleine dorpjes die er langs liggen. Tientallen kerkjes liggen aan het water, maar ook hoger op de heuvel, soms wel vijf bij elkaar in de buurt en in de de meeste dorpjes zijn de huizen zandkleurig, met rode daken. We proberen de ‘uitwassen’ (zoals een kanariegeel wanstaltig hotel van zes verdiepingen) te negeren. En we snappen tegelijk heel goed waarom hier zo wordt gebouwd. Dit is prachtig!

Na ongeveer 40 minuten varen zijn we vlakbij Perast. Dit Venetiaanse minidorpje kent maar liefst 16 kerken en 17 paleizen… en heeft maar één hoofdstraat! Half vervallen en half opgeknapt is het enorm sfeervol. Maar dat voor straks: eerst varen we naar Gospa od Skrpjela (Onze Lieve Vrouwen van de Rots), één van de twee kleine eilandjes voor de kust. Dit eilandje is kunstmatig aangelegd in de 15e eeuw (!) rondom een rots waarop een beeld van de Madonna werd gevonden. Het bevat een mooi kerkje uit 1630 en hangt vol met schilderijen en zilveren votieven. Het is erg jammer dat het nogal vol is (en steeds voller wordt: de ene bootlading na de andere wordt er los gelaten), maar het is toch wel bijzonder om te zien. Het ligt er ook mooi bij en het uitzicht op Perast is uitstekend.

Na een half uurtje moeten we weer bij de boot terug zijn en steken we over naar Perast. De captain legt geduldig uit dat je OF om 10 voor 2 terug moet zijn OF om 10 voor 4. We stuiteren van boord: tot 10 voor 4! We lopen een paar stappen en lopen dan tegen Restaurante Conte aan, aanbevolen door allerlei ‘aanbevelers’ (zoals de LP en Tripadvisor) en alleen al van de ligging van het terras worden we heel vrolijk. Pal aan het water, met uitzicht op de eilandjes, grote schermen tegen de zon en zo te zien een prima kaart. Lunch!

Daar krijgen we geen spijt van: we eten allebei een heerlijke salade en respectievelijk een mix van visgerechtjes (Eveline) en viscarpaccio (Karin). Drankje erbij, aardige ober en we hebben een prima maaltijd! Helemaal als we tijdens het eten het joekelige cruiseschip voorbij zien varen, op weg naar een nieuwe bestemming. Daaag, we zullen je niet missen! Als we klaar zijn rekenen we af en wandelen over de volle lengte van de hoofdstraat naar het andere eind van het dorpje. Daar ligt een klein strandje en The Piratebar, waar we van een jonge meid elk een ligstoel en samen één parasol huren. Hop, uit de kleren en zo de plomp in! Het water sist bijna als onze verhitte lijven zich in het heerlijke en heldere water laten zakken. Wat is dit lekker! We poedelen gezellig in de rondte en koelen lekker af. Stukje zwemmen, nog een klein rondje en dan gaan we er weer uit. We deppen onszelf wat droog en proberen in de tijd die ons rest verder droog te worden. Dat lukt niet helemaal, maar ach: natte zwemkleren onder je gewone kleding vindt werkelijk niemand in deze regio een probleem!

Keurig op tijd gaan we terug naar de boot en met een flesje drinken in de hand zakken we tevreden onderuit voor de 40 minuten terug naar Kotor. Wat een prima tochtje en we zijn helemaal blij dat we er op deze manier een extra leuke middag van hebben kunnen maken. Tevreden stappen we dan ook om half 5 van boord. Terug in het appartement wassen we de zwemkleding èn onszelf uit. Daarna wandelen we een rondje door de stad, waarbij we een heel nieuw deel van de muren en slotgracht ontdekken. Wat die enorme Pippi Langkous pop (van zo te zien een soort papier marché) op één van de verdedigingstorens doet is ons daarbij wel een beetje een raadsel… net zoals de enorme haai van soortgelijk materiaal in de andere gracht trouwens… 

We proberen een tafel te bemachtigen bij Galion, een chique tent aan het water, maar die blijkt vol. Een ander die wordt aangeraden bevindt zich op meer dan 5 kilometer afstand. en uiteindelijk landen we bij… Luna Rossa, het restaurant waar we vanochtend ook hebben ontbeten. We vragen en krijgen een tafel op hun hoge terras, dat uitkijkt over een pleintje. We drinken een wijntje, eten een hapje en genieten van het uitzicht op de mensen. Het is een prima plek en het eten is uitstekend, dus het blijkt een prima keuze. Wat ons betreft een uitstekende afsluiting van een prima dag!