Jaaaaaaa, vakantie! Na een hele dag nuttige en leuke dingen doen, worden we om 18 uur weggebracht door Harro en Eveline naar Schiphol. Meestal zijn we wel van de ‘vakantie-maximalisatie’ en gaan we in zo’n geval op donderdagavond al weg, maar we zijn blij dat we voor vrijdag hebben gekozen. Karin grapt dat haar actielijstje in jaren niet zo klein is geweest. Dus kom maar op met die vakantie!

Op Schiphol is het rustig: we zijn in no time door alle controles heen en na een hapje eten gaan we om 20 uur aan boord van de ‘blauwe vogel’. Het KLM-toestel vertrekt iets te laat (“maar dat halen we wel in”, zegt de captain) en we zakken achterover. We hebben economy comfort geboekt, wat betekent dat we meer beenruimte hebben en dat onze stoel naar achteren kan en dat blijkt weer eens erg lekker. We houden een inmiddels gebruikelijke verdeling van slaap aan (Karin rond de 5 uur, Martijn rond de anderhalf à twee uur) eten wat ons wordt voorgezet en kijken films (Thor Ragnarok, Geostorm en Tijn ook nog Dunkirk) en na dik anderahlf uur landen we 10 minuten voor tijd, op zaterdag 18 februari, om 15:40 lokale tijd, op Kuala Lumpur.

We kijken peinzend om ons heen: moesten we hier niet met een treintje, al die jaren geleden… En jawel, een wandeltjes, een plas, een metroritje en nog een wandeltje later staan we bij de douane (geen rij), bij de balie om een trein-ticket naar het centrum te kopen (enkeltje KLIA-Express, ook geen rij) de bagageband (ook al geen rij), de pina-automaat (mini-rij) en tenslotte de KLIA-Express (binnen 5 minuten en al helemaal geen rij). Plof, we zitten. Licht gedesoriënteerd (ok, het is dus middag: gelukkig is het licht!) maar de rit is kort, soepel en gaat dwars door het groen. De wegen en het groen zijn nat en als we uitstappen valt de hite als een dikke deken om ons heen.

KL Sentral is in het zuid-westen van de stad en niet zo heel erg ‘Sentral’ ten opzichte van wat wij willen doen. Er gaan op zich wel genoeg metro-achtige units. Verwarrend genoeg van allerlei verschillende maatschappijen, al staan ze wel netjes op een kaartje. Als we op het station 50 meter lopen zien we een Tourist Informaton en we stekkeren naar binnen. Een ‘touch & go’ kaart is het handigst, zegt de dame van de info; een soort pre-paid chipkaart. Je koopt ‘m voor iets meer dan 2 euro en zet er dan geld op. Aangezien ritjes ongeveer 2 RM (rond een euro) kosten, klinkt dat als een zinnige optie voor de komende dagen. We kopen twee kaarten bij de News Week en laten er 20 RM per stuk op zetten. Komt u maar op KL, wij zijn er klaar voor.

Na enig postduiven vinden we de Monorail, een niet al te moderne metro-achtige rail, bovengronds, met twee piepkleine wagonnetjes, die al snel propvol zitten. Gelukkig is een metro niet moeilijk en als er geen info is, kan je altijd nog tellen. Het vijfde station hoppen we er uit en staan op het stationnetje Air Asia – Bukit Bintang, midden in de commerciële wijk van KL. Het is er druk, heet, vochtig… Geen lekkere combi met onze duffe hoofden, maar we hebben dit vaker gedaan. We houden elkaar scherp en gelukkig is het maar een paar minuten lopen naar KL Journal Hotel. 

Dat blijkt echt geweldig. Het is mooi en modern, het personeel is vriendelijk en efficiënt, we krijgen een prachtige kamer met een heerlijk bed, er is een bar op de 1e verdieping, een zwembad met bar op het dak en een resutaurant waar we morgen ook kunnen ontbijten op de begane grond. Ideaal! 

Voor nu zetten we alleen onze tassen weg en vergapen ons een tijdje aan het uitzicht op de hoge gebouwen om ons heen. We kijken verliefd naar de badkamer (oh, douchen) en het bed, maar spreken onszelf vermanend toe. Buiten zweten we toch meteen uit ons hemd en een bed daar mogen we straks in. Nu gaan we eerst even ‘landen’. Dat doen we door te wandelen naar Menara KL, een soort kantorengebouw / shoppingmall, waar we een lift pakken naar de 34ste verdieping. Daar vinden we de Heli Lounge. Jawel een echt helicopter-platform dat ‘s avonds een hippe uitgaansgelegenheid is. En dan zijn wij natuurlijk van de partij, als het hip is 😉

Nu in ieder geval wel en we krijgen er geen spijt van. Nadat we onze plu hebben achtegelaten na een veiligheidscontrole bij de balie (we krijgen een nummertje om ‘m op te halen; blijkbaar zijn plu’s gevaarlijk) zoeken we binnen een drankje uit en betalen dat. En dan mogen we naar boven. Daar kunnen we meer drankjes bestellen, maar het is een slimme manier om te zorgen dat mensen niet alleen even naar het uitzicht komen kijken. Want dat is geweldig: op ongeveer 110 meter hoogte kunnen we over een groot deel van KL uitkijken. We zien de KL Tower, de Petronas Towers, de heuvels van de stad en de hogete heuvels achter de stad. Het is bewolkt geweest, maar terwijl we er genieten van een gin & tonic en een mojito breekt de ondergaande zon door. Het is er druk, maar niet té en de muziek is relaxed. Proost: wat een mooi begin van onze trip door Maleisië!

Na een rustig borrel, als het drukker begint te worden en als we genoeg plaatjes hebben geklikt willen we nog maar één ding en dat is iets eten. Op aanraden van ongeveer iedereen die ooit in KL is geweest lopen we naar Jalan Alor, de nachtelijke ‘street food’ markt. We hebben voor morgenavond een food-tour geboekt die hier uitgebreid heen gaat, maar we trakteren onszelf al even op een voorproefje. En dat doen meer mensen…

Het is er stampdruk en we kijken onze ogen uit. Chinees, Maleisisch, Indonesisch, Thais: eten uit allerlei landen en met zowel ‘sit-down’ restaurants als eetstalletjes. Het ziet er behoorlijk toeristisch uit, maar ook facinerend en er is van alles. De stinkende ‘Durian’ (een fruitsoort met een berucht luchtje). Dumplings in alle kleuren van de regenboog (inclusief paars, geel en groen). Buikspek in vierkante plakken. Kikkerbillen op stokjes, die klaarstaan om gebakken te worden. Frozen Chicken Lollipop iemand? Tussen de drukte door rijden in totaal drie dames in electrische rolstoelen, die al zingend geld proberen op te halen. 

Het duizelt ons en uiteindelijk kiezen we een bakje dumplings, die niet heel spannend zijn, maar waarvan we hopen dat ze goed zijn. Dat was het wel, voor ons diner. Ons lijf hoeft even niets meer. Het is 8 uur en we wandelen terug naar het hotel. Daar doen we in de bar nog een drankje en dan is het op. we douchen (heerlijk!) en daarna duiken we ons bed in. Vooral Martijn slaapt al bijna voor zijn hoofd het kussen raakt.