Het is een wat kort nachtje. Het is warm op de kamer en blijkbaar hebben we de reiskriebels, maar we hebben lekker geslapen in de heerlijke bedden. Bij het enorm uitgebreide ontbijtbuffet worden we echt wakker. Wat een keuze! We maken onder het mom van de onbekende route (straks valt het tegen onderweg!) nóg een rondje langs alle heerlijkheden, maar om kwart over 8 zitten we in de auto. Hoepla, we gaan!

Het is zo vroeg op deze zondag heerlijk rustig en we tuffen een groot deel van de route met 130 km per uur over de Duitse en daarna Deense snelwegen. Rond Hamburg gaat het lang niet zo vlot: er wordt (nog steeds) enorm aan de weg gesleuteld en kilometers wegwerkzaamheden en een gemiddelde snelheid van 60 of 80 km / uur zijn het gevolg. Iets waar tot onze verbazing zelfs de eerder met 180 of 190 km / uur voorbij scheurende Duitsers in de dikke BMW’s en Mercedessen zich keurig aan houden.

Kopje koffie, tanken, plassen… Het  schiet lekker op en het is schitterend weer. Rond half 12 passeren we de Duits-Deense grens en daarna is het nóg rustiger en hoeft Martijn bovendien minder alert te zijn op snelheidsduivels die keihard van achter komen aanzetten. Het landschap rolt langs ons heen. De Deense akkers zijn groener dan in Nederland.

Om ongeveer half 1 stoppen we boven Kolding langs de snelweg bij een hypermarkt. Een enorme supermarkt, waar we behalve wat fris en chips ook een verse baguette, heerlijke gravad lax (ingelegde gerookte zalm) en kalkoenfillet aanschaffen. In het zonnetje een met gravad lax overladen baguette eten… Wat is het leven toch naar!

Zeer tevreden gaan we er rond half 2 weer vandoor om ongeveer 100 kilometer voor Hirtshals nog even te stoppen om te tanken en een kop koffie te drinken. Als Martijn nog even naar het toilet is gelopen komt er wat aarzelend een jongen op Karin afgelopen. Hij heeft onze nummerplaat gespot en het kartonnen bord onze zijn arm verraadt zijn bedoeling. “Zeg, gaan jullie toevallig naar Noorwegen?” Karin legt uit dat de boot náár Noorwegen, in Hirtshals, vandaag het eindstation is. Of hij mee mag naar Hirtshals? Even overleggen zegt Karin, maar ik denk het wel. Waar kom je vandaan. “Leiden”, zegt de jongen. Karin begint te lachen: wij ook! De knul schiet in de lach: nou, dat had ik anderhalve weg geleden wel willen weten, grijnst hij.

De knul vouwt zichzelf op de achterbank, met zijn zooi en rijdt al kwekkend over zijn lift-avonturen mee naar Hirtshals. Als duidelijk wordt dat hij niet zomaar mee kan op onze boot (“Nee, we moesten  per persoon betalen en onze hut met je delen gaat me te ver”, zegt Karin) wil hij de Colorline van 20:45 naar Kristiansand gaan proberen te nemen. We rijden een klein stukje om en zetten hem af. De slungel biedt ons als bedankje een abrikoos aan en verdwijnt daarna, zooi en al, richting de boot. Succes beste Johan, het ga je goed.

Wij zijn ondertussen VEEL te vroeg bij de boot, maar we parkeren onszelf toch maar in de rij, achter een ander Nederlands stel. Ook te vroeg; vanochtend HEEL vroeg uit Nederland vertrokken. Hun kleine witte Toyota Yaris Splash puilt helemaal uit. Als Martijn er vriendelijk een grapje over maakt moeten ze zelf ook lachen, om daarna bloedserieus uit te leggen dat je “natuurlijk” alles meeneemt naar Noorwegen. Het is onbetaalbaar. Ze gaan kamperen dus dan is het extra belangrijk. Op aanraden van een vriend van hen (een echte chef, dus die weet waar hij het over heeft) hebben ze een oventje meegenomen. Nouja, dat hebben ze eigenlijk niet, dus ze hebben hun airfryer meegenomen. Kunnen ze ook nog iets anders klaarmaken dan broodjes. Handig toch? We houden (nog net) onze gezichten in de plooi. “Heel handig. Waar gaan jullie heen?” veranderen we snel de richting van het gesprek, vóór ze al te goed in onze auto kunnen kijken. We komen duidelijk een airfryer tekort…

Met kletsen, iets drinken en een nootje gaat de tijd voorbij en na een zeer inefficiënte incheck bij een soort tolpoortje mogen we onszelf parkeren in rij 10, wachtend op de boot. Er is een toilet en met een tweede drankje en een boek wachten we rustig tot rond 19 uur (een uur te laat) MS Stavangerfjord aanmeert.

En die is zo leeg en verrassend snel weer vol. Als we staan geparkeerd op dek 5 nemen we onze zooi mee naar dek 8 waar we de eerste hut aan stuurboord hebben, vlak bij het trappenhuis. Eén trap naar boven staan we aan dek en één naar beneden staan we bij de restaurants. Handig, vooral als blijkt dat de hut uitstekend is geïsoleerd (we horen dus niets van de mensen om ons heen). Tevreden stappen we naar binnen en daar vallen onze monden tegelijk open. Wauw, wat een geweldig geheel! Een echt tweepersoons bed, heerlijk zacht, voldoende ruimte om te lopen, een badkamertje met wastafel, wc en douche en een patrijspoort van bijna een meter doorsnee met een geweldig uitzicht! Dit hadden we niet verwacht: echt geweldig!

We installeren ons en haasten ons daarna naar beneden. Kom, zegt Martijn, we gaan eten bij de bistro. Ik trakteer. Terwijl het schip met een vertraging van nog maar 20 minuten wegglijdt van de kade proosten we op het begin van de reis. Want met een uitstekende burger, een lekker drankje en daarna een wandeling met een kopje thee over het enórme helicopterdek, onder de sterren, begint het vakantiegevoel eindelijk toe te slaan!