Na alweer een prima nachtje slaap besluit Martijn op zoek te gaan naar de bergen van Bergen. Up close & personal. Hij gaat hardlopen. Karin verklaart hem ‘licht in de war’ en gaat haar haren wassen. Als Martijn na dik 6 kilometers terug komt verklaart hij de bergen van Bergen ‘vermoeiend’. Als hij is gedoucht en aangekleed zitten we nog steeds keurig om half 9 aan het ontbijt en na een lekker rondje smikkelen en koffie halen zitten we rond kwart over 9 in de auto. Het is nu nog redelijk bewolkt, maar er is zon voorspeld en daar willen we optimaal van genieten. Op stap dus. Via de E16 naar Knarvik, de 57 richting Morvangen en daarna de 565 naar een parkeerplaats vlakbij de ‘Vardetangen’ halte van een lokale ferry.

Daar zouden we een pad moeten kunnen lopen, maar aanvankelijk zien we niets. Als we omdraai en terugrijden, zien we ineens de verscholen parkeerplaats en het informatiebord. Aha, hier dus! we parkeren de auto, nemen wat lekkers mee en gaan aan de wandel. Het pad naar Vardetangen is glooiend, van grint en loopt dwars door een vlakte met hei, lage bosjes en bomen en water aan alle kanten. Na een kilometer zijn we er al, bij 60 graden 48’36.614″N en 4 graden 56′ 43.182″O, het meest westelijke puntje van het vasteland van Noorwegen. Als je op de kaart kijkt ziet het er niet zo uit, door de vele eilandjes, maar een plaquette wijst de plek aan. Er zit een boek in plastic in een brievenbus, waar we trouw onze namen in zetten. We genieten van het uitzicht, terwijl de zon tussen de wolken doorpiept.

Omdat het zo soepel gaat, willen we nog wel wat en we besluiten nog anderhalve kilometer verder te lopen. Het pad stijgt en daalt wat meer, maar niet te ernstig, het loopt langs het water en de zon laat zich nu volop zien. We genieten van het prachtige uitzicht, de spinnenwebben vol dauw, verschillende soorten paddenstoelen, zangvogeltjes en voorbij varende schepen, op weg van A naar B. Voor we het weten zijn we bij het beloofde strandje, waar we een toilet en een picknick tafel vinden. Zeer tevreden drinken we een flesje leeg en eten we een stroopwafel. Tja, een airfryer is het natuurlijk niet (…) maar we hebben wel een paar dingen meegenomen vanuit Nederland!

Ook terug verloopt de route soepel en terug in de auto rijden we een stukje verder naar ‘Kjelstraumen Vertshus’ een soort herberg aan het water, waar we in Kjelstraumen Brygge (het restaurant) een heerlijke lunch eten. Met uitzicht op het water eten we bijna onze vingers op bij een smorrebrod (streepjes door de o denken!) met rosbief en een enorme salade met garnalen. Als de eigenaresse het eten op tafel zet om kwart voor 1 zegt ze in gebrekkig Engels “Eigenlijk gaan we pas 1 uur open, maar jullie hebben duidelijk honger. Vast veel gelopen: eet smakelijk” Karin glundert: ha, dat is nieuw, horen bij die mensen die afstanden lopen… Ook al is het dan maar 5 kilometer! Na het eten rijden we via de 565 door tot we de 57 en vlak daarna de E 16 weer raken en daarna rijden we terug naar Bergen. We parkeren rond 3 uur naast het hotel: zeer tevreden.

Na een thee-stop in het hotel besluiten we nog een klein beetje te dwalen door de westelijke rand van het centrum. een charmante winkelstraat, waar we wat winkels in- en uitlopen, tot we om 17 uur landen bij de Altona wijnbar. De eigenaar vraagt of we al een idee hebben wat we willen. Zijn ogen gaan glimmen als Karin hem uitdaagt om iets lekkers voor ons te vinden. En dat lukt uitstekend: een zware Spaanse voor Karin en een lichte Italiaanse voor Martijn en met een glas water erbij genieten we een uurtje in dit charmante tentje van de wijn en kletsen.

Als we opstaan merken we dat het ons redelijk naar het hoofd is gestegen. Tijd om wat te eten en dat lukt bij het vis-café aan de haven waar we op de eerste dag al lunchten. Gerookte markeer voor Martijn vooraf en zalm-sashimi voor Karin en daarna eten we allebei de lekkerste fish & chips is tijden. Het is echt zalig en we nemen er de tijd voor. Als we geen pap meer kunnen zeggen wandelen we terug naar het hotel, met een bak koffie in de hand. Wat een heerlijke, actieve dag!