Dat sliep een heel stuk beter vannacht. Hoewel het nog vroeg is, hebben we vannacht allebei uitstekend geslapen en tevreden rollen we onder de douche door en richting het ontbijt. Daar is het erg druk, maar er is nog een fijn plekje in het zonnetje. Want ja, ook vandaag is het geweldig weer. Daar willen we natuurlijk van gaan genieten. Maar, eerst koffie. …

Tja, dat hadden we gedacht. Het is pas 9 uur en mooi niet dat er ergens anders dan in het hotel koffie te krijgen is. We bezoeken drie koffietenten, maar zelfs bij degene die ‘vroeg’ open gaat zouden we moeten wachten tot 10 uur. Jammer dan, straks maar koffie. Via een een tunnel en dan nog één rijden we van Alesund, via het eiland Valderoya, naar het eilandje Giske. De bedoeling  is daar de laatste tunnel te nemen, naar Godoya. Helaas: de tunnel is dicht. Er komt een mannetje aanlopen. Over een half uur gaan we rijden zegt hij. Sorry, we zijn aan het werk. Tja, niets aan te doen natuurlijk. We besluiten een rondje over Giske te rijden. Op dit slaperige eilandje lijken we zo minimaal een eeuw terug te gaan in de tijd. Huizen met gras op het dak . Nu weer hip, maar dit gras was er al voor het hip was vermoeden we. Wit of rood geschilderd staan de huizen deels op hoge ‘poten’ (gestapelde of gemetselde stenen) om het ongedierte buiten de deur te houden. De kerk (gesloten natuurlijk: het is buiten het seizoen immers) stamt uit 1200 en een beetje, er is een schattig haventje en oh ja, we vinden op de Engelse wiki dat de naam waarschijnlijk is afgeleid van het woord voor ‘tafelkleed’, omdat het eiland klein en vlak is!

Daarmee eindigen we onze tour over Giske en komen we precies op tijd om achteraan de inmiddels indrukwekkend lange rij auto’s aan te sluiten die we door de tunnel volgen. Het is een wat apocalyptisch geheel: donker, stoffig, met rode knipperlichten en plotseling uit het niets opdoemende werklui. We zijn blij als we 3,5 kilometer later weer naar buiten rijden. Na nog 200 meter komen we ineens in een file terecht. Na even wachten ontdekken we waarom: het is natuurlijk voetbal-zaterdag en tientallen auto’s leveren kindjes af op het sportveld. We zijn letterlijk de enigen die doorrijden. Volledig in ons eentje rijden we door nog één tunnel voor we in Alnes aankomen. Daar is niemand. Ook niet in het vuurtoren-centrum dat het hele jaar open zou zijn om 10 uur. … Behalve op zaterdag natuurlijk, dan is het open om 12 uur… We worden er een beetje flauw van en maken melige grapjes over dat iedereen in de wijde omtrek kinderen op voetbal heeft er er daarom niet wordt gewerkt tot 12 uur.

We wandelen een ruim rondje om de landpunt waar de vuurtoren van Alnes op staat, over de weg, een strandje, een weiland en meer weg en drinken flesjes meegebrachte limonade leeg. De huidige vuurtoren is gebouwd in 1876 en doet nog steeds dienst. Maar niet overdag. Als we uitgewandeld zijn is het half 12 en besluiten we maar terug te rijden. We hebben geen zin in nog meer wachten. Gelukkig hoeft dat bij de tunnel ook niet: we mogen meteen doorrijden.

Terug in Alesund nemen we de toeristische route: we rijden naar het uitzichtspunt Fjellstua, op de berg Aksla. Daar kunnen we ook komen door 418 (!) treden omhoog te lopen, maar een grapje daarover van Martijn roept bij Karin zo’n onweerswolk op haar gezicht dat hij haastig aanbiedt naar boven te rijden. Daar parkeren we en Arno en Henriëtte hebben niets teveel gezegd (zie reacties): het uitzicht is inderdaad fenomenaal. Het zonnetje helpt natuurlijk: we kunnen enorm ver kijken en goed zien dat de gemeente uit tientallen grotere en kleinere eilandjes bestaat. We klikken heel wat plaatjes en genieten er van tot een toeristisch ‘treintje’ een enorme lading mensen over ons uitspuugt. We ‘vluchten’ na een laatste blik op een standbeeld van Kristofer Randers (een dichter, vertelt wikipedia ons later) die om onduidelijke redenen met zijn rug naar het uitzicht toe staat en een bunker uit WOII. Wegwezen: tijd voor lunch.

Die vinden we bij Lysepunktet, een tent waar de LP en Tripadvisor terecht over juichen. Heerlijke koffie, een kraan en glazen voor zoveel water als je wilt en heerlijke lunchopties. We kiezen voor homemade pie (Martijn) en Fjord tapas bestaande uit rivierkreeftjes, gefrituurde kabeljauwballetjes en een lokale worst met brood (Karin). Het is heel erg lekker en we komen helemaal bij.

Na de lunch besluiten we dat er nog tijd is voor één bezienswaardigheid en we kiezen voor het Atlanterhavsparken, oftewel het Atlantische aquarium. Het ligt op een landpunt een paar kilometer van ons hotel en blijkt lekker rustig als we aankomen. We verwachten met 2,5 uur nog ruim de tijd te hebben voor ons bezoek (het is vast heel klein), maar uiteindelijk worden we om 16 uur met de laatste bezoekers naar buiten geveegd. Ze doen achter ons letterlijk het licht uit. Het blijkt echt verrassend leuk!

Het aquarium is zoals de naam al zegt helemaal gericht op allerlei beesten die langs de noordwestelijke Atlantische kust voorkomen. Enorme krabbel, een enorm bassin met van alles van kreeften en platvissen tot en met zeekomkommers en haaien, veel verschillende soorten vis en buiten een aantal enorme bassins. Eén met pinguïns (om bij te dragen aan het fokprogramma van deze bedreigde soort), één met zee-otters en één (de grootste die we ooit hebben gezien) met zeehonden. We zijn er precies op tijd voor het voeren van de otters en volgen later ook het voeren van de pinguïns en de zeehonden. De verzorger lijkt zich in zijn Engels vooral op ons te richten en moet lachen om ons enthousiasme. We genieten van alle beesten en van het prachtige uitzicht en de ruimte die alle beesten hebben. Zo hoort het volgens ons áls je beesten opsluit.

Terug bij het hotel kunnen we de auto opnieuw voor de deur parkeren. Vanaf nu tot maandagochtend 8 uur is het gratis, dus dat gaat goed! We drinken op de kamer twee kopjes thee en eten er de heerlijke chococake van het hotel bij. Rond half 6 gaan we een drankje doen bij Milk, een vrij chique cocktail bar, die uitkijkt over de haven. En om 7 uur wandelen we naar binnen bij Anno, de pizzeria om de hoek bij het hotel. We zijn blij dat we hebben gereserveerd: het zit vol! We worden herkend (‘Ah, you have the Norwegian name. Karin, welcome!’) en de pizza’s zijn uitstekend. Zeer tevreden drinken we in het hotel nog een kopje thee, helemaal rozig van alle indrukken, het lekkere eten en de hele dag zon!