Na een uitstekende nacht slaap en ditto ontbijt staan we om 9 uur klaar voor onze ‘expeditie’. We hebben flink getwijfeld over wat we aan zouden doen, maar uiteindelijk voor een extra laagje gekozen. Thermo-ondergoed, dikke fleece en dikke jas-met-fleece aan; muts en handschoenen mee… We zullen zien of het overdreven is. We hebben in ieder geval een kleine tour: de zwijgzame vader Knut en zijn onverstaanbare en nog zwijgzamere dochter zijn onze enige tourgenoten. Behalve Gids natuurlijk. Gids is jong (halverwege de 20) en zeer ervaren. Vorige jaar heeft hij weken lang de BBC rondgeleid en volgende week komt National Geographic vier weken langs. Hij verheugt zich erop. Gids is een waterval; als je hem een vraag stelt vertelt hij honderduit. Maar zijn naam…? Gids blijft Gids.

Hij geeft ons 20 minuten uitleg over de muskusos. Geherintroduceerd in de jaren ’20… en nog een keer na WO II (…) leven er nu ongeveer 320 beesten. Met lange haren en in de winter een laag wol die bijna net zo goed is als Alpaca-wol en aangroeit naarmate het kouder is.  Naast Canada, Alaska en Rusland de enige plek waar ze in het wild leven. En anders dan op die plekken hebben ze hier geen natuurlijke vijanden, waardoor je dichtbij kan komen. Niet té dichtbij: als de mannetjes het idee hebben dat je iets wilt afpakken (een vrouw, hun eten, een zoutsteen) dan vallen ze (uiteindelijk) aan. Maar dichtbij komen kan je. Vooral in deze tijd van het jaar, als ze door de paartijd vooral met elkaar bezig zijn. Wat je dan moet doen? Je moet het vooral vóór zijn zegt hij met een grijns.  And I will deal with it somehow. Tuurlijk. Geruststellend ook. We gaan.

We rijden een minuut of 20. Knut en Dochter kiezen voor hun eigen auto; wij rijden met Gids mee. Lekker rustig voor Martijn; dan hoeft hij even niet. Halverwege stops Gids en tuurt door een verrekijker naar de hoogste en inmiddels besneeuwde berg in de omgeving: Snohetta. Daarna rijden we naar een parkeerplaats, waar Karin nog een keer extra een struik opzoekt. Die zijn er wat weinig, in het park… Daarna gaan we op stap. Het is koud, een graad of 3, maar droog en er is weinig wind. Heel af en toe piept er een zonnetje door de grijze wolken heen.

De route begint pittig: we lopen een dik half uur omhoog, tegen de berg op. Over kleine stroompjes, tussen gele, groene en soms rode bomen, dan bosjes, dan struikjes, hei en mos in allerlei kleuren. Als we boven komen kunnen we enorme einden kijken en is Gids opgetogen. Kijk, zegt hij en geeft Karin als eerste de verrekijker. Daar, op links, in de verte, die hele kleine grijs/bruine puntjes. Soort harige rotsen? Dat zijn ze. En hij ziet vanaf hier nog wel drie andere groepen. Dit is een topdag! Als iedereen is bijgekomen wandelen we verder. Over smalle paadjes tussen de hei en het mos door, in een kaal landschap met bergen in de verte.

Als we nog een half uur hebben gelopen komen we over een heuvelrandje en hoepla, daar staan ze, op een paar honderd meter afstand! Nouja, er staat er één, de rest ligt. We hebben de wind in ons gezicht (gunstig) en Gids geeft ons wat instructies om te proberen dichterbij te komen. Bij elkaar blijven, langzaam lopen en doen wat hij zegt. We lopen dwars over de heidestruiken rustig dichterbij, naar de 8 liggende beesten. Als we op ongeveer 100 meter zijn stopt hij. We kijken onze ogen uit. De beesten zijn enorm! Ze hebben ons vrij snel in de gaten en de één na de ander staat rustig op en begint te grazen. We zien alleen maar vrouwtjes, tot de verbazing van Gids. Het komt voor, maar niet zo vaak.  We klikken plaatjes (ook Gids, die een imponerende telelens tevoorschijn tovert), kijken door verrekijkers en genieten. Na ene minuut of 20 beginnen de muskusossen langzaam verder weg te trekken en wij beginnen aardig te bevriezen. We staan flink op de wind en willen liever niet weten hoe het zou zijn met véél wind!

Gids neemt ons in een boog mee naar een andere groep. Hij laat ons flink werken, door dwars over de heide en flink door te lopen, waardoor we snel weer warm(er) worden. Voor we echt dichtbij kunnen komen wandelen de beesten er vandoor. Ze lijken echter in een soort vallei te verdwijnen en Gids vraagt ons even te wachten. Hij loopt iets verder, kijkt over de rand, wenkt ons en gaat op de grond zitten. We zoeken allebei een steen en ploffen naast hem neer. Lunch erbij, uitzicht op een stuk of 8 muskusossen, deze keer mèt man, besneeuwde bergen op de achtergrond en uit de wind. We genieten!

Als de lunch achter de kiezen is sneaken we samen met gids even heel dichtbij naar een moeder met jong die er rustig bij liggen. Geweldig, wat een gezicht! Kom zegt hij, als iedereen plaatjes heeft gemaakt, we laten ze met rust. We beginnen aan de terugweg. Maar Gids heeft duidelijk nog een plan, hij loopt al zoekend een stuk verder naar links dan we aankwamen. Als we over de rand van heuvel komen, snappen we waarom. Daar is groep nummer drie! Ze zijn heel dichtbij en Gids gidst ons handig om de volgende heuvel heen, zodat we keurig in positie zijn als de groep rustig voorbij komt wandelen, op een meter of 50 / 60 afstand. Geweldig, wat een bonus!

Dan is het op. We wandelen in een dik uur terug naar de auto. Onderweg zien we nog een sneeuwhoentje voorbij vliegen en staat er een groep muskusossen op een afstand naar ons te staren. Karin heeft het op het laatste stukwat zwaar: bergaf lopen is al geen feest met haar knieën en op de heenweg heeft ze zich verstapt, waardoor haar linkerkuit inmiddels zeer pijnlijk is. De laatste 15 minuten strompelt ze behoorlijk. Maar ze is heel tevreden: dit had ze vroeger helemaal niet gekund en het was bovendien de pijn wel waard!

Terug in ons ‘huisje’ maken we thee, gaat Karin met een been omhoog en praten we na over de mooie dag. Na een uurtje of twee bijkomen drinken we een borrel in het café en eten er daarna een prima hap eten. Tijdens het eten vliegt er buiten een uil voorbij en trekken regen en zon afwisselend over het groen, geel, bruin, rode landschap. Wat een prachtig land!

De luiken vallen snel dicht. We dromen van muskusossen. Eén muskusos. Twee muskusos. Drie muskuzzzzz….