Na een uitstekende nacht slaap zijn Fenna en Maya inmiddels naar school en Koen is naar zijn werk. We ontbijten met Naomi en daarna besluiten we met z’n drieën te profiteren van het mooie weer. Het is net als gisteren stralend en we wandelen (in een t-shirt!) langs de kust van Domsten naar Viken.

Het wandelpad loopt vlak langs zee en op een kwartiertje lopen van Domsten vinden we een plekje langs de kust waar regelmatig zeehonden liggen te zonnen op een rij stenen die net boven zee uitsteken. Met Denemarken op de achtergrond op maar een paar kilometer afstand is het een mooie plek, zeker zo in het zonnetje. Dat vinden de zeehonden ook. We tellen er, door de verrekijker die er staat opgesteld 83! Een nieuw record.

Viken ligt op ongeveer 4 kilometer van Domsten en als we bij Viken zijn, hebben we het warm en hebben we dorst. We wandelen naar de ‘konditori’ waar we koffie, thee, water en een heerlijke kanel… tja het is geen snur, maar laten we het wel zo noemen, bestellen. We drinken en eten het op in de tuin. Vooral de kanel’snur’ zijn heerlijk. We vertellen elkaar dat we dat echt hebben verdiend.

Na de koffie is het tijd om Viken te verkennen. Het is een heel klein dorpje met een beperkt aantal ‘claims to fame’. Een visserijmuseum (gesloten, want… juist). Een houten model (naar Nederlands model). Een begraafplaatsje. Een verwijzing naar wetenschapper Linnaeus (al wordt niet helemaal duidelijk wat hij hier deed en hoe lang). En we vinden een museumhuis, dat Naomi ook nog niet kent. Het huis is pas met de Kerstmarkt weer open (Naomi schrijft het op), maar de tuin mogen we nu ook in. We dwalen er door heen en snoepen stiekem van de frambozen die we er vinden. Naast de bezienswaardigheden is Viken gewoon een heel schattig plaatsje, met (volgens Naomi heel dure) schattige huisjes die grotendeels van steen, maar deels ook van hout zijn gebouwd. Het is kleurrijk en ziet er geweldig uit in het zonnetje. We kunnen ons wel voorstellen dat het in de donkere wintermaanden extra belangrijk is, die kleur.

Als we zijn uitgekeken wandelen we terug naar huis. Daar lunchen we met het brood dat we van de ‘konditori’ hebben meegenomen. Het is heerlijk en we lusten wel wat na die stevige wandeling. Als we zijn uitgekeken lummelen we een uurtje en daarna gaat Martijn hardlopen en blijven Naomi en Karin kletsen. Als Martijn terugkomt blijkt hij betrokken te zijn geweest bij een massaslachting… Op zijn lijf plakken tientallen vliegjes die hij heeft ‘opgelopen’ (pun inteded) door dwars door een wolk vliegjes te rennen! Al sputterend verdwijnt hij naar de badkamer: het was een lekkere loop, maar grlpfff, die vliegjes!

Als Fenna en Maya thuis zijn, het huiswerk af is, Koen thuis is en iedereen zover is, eten we een heerlijke stoofschotel die Naomi heeft gemaakt. We kletsen, we lachen een hoop en het is heerlijk om heel even mee te draaien in de fijne gezin. Tevreden gaan we op tijd naar bed.