Reisdag! Na het inpakken van de puinzooi en een laatste ontbijtje (waarin we kletsen met een Duits stel dat zo’n vijf keer per jaar in Leiden blijkt te komen) vertrekken we met de trein. Het eerste stukje is bekend; we nemen de Rapid Service naar Tenoji, maar blijven zitten tot Osaka Station. Daar hebben we zo’n 5 minuten om de Rapid Service naar Himeji te halen dus we zijn benieuwd of dat een optie is.

Ja dus; binnen 3 minuten staan we op het andere perron en binnen 5 minuten vertrekt de trein (uiteraard stipt op tijd) vanaf het station. Er zitten veel zakenlui in de trein; verderop zien we nog een verdwaalde niet-Aziaat, maar verder overheersen de zwarte pakken en witte overhemden (het zaken- ‘uniform’ van de werkende Japanner hebben we al ontdekt). De trein stopt niet zo vaak als waar we bang voor waren en stipt na de beloofde 62 minuten stoppen we op Himeji Station. Op deze manier wordt zelfs Harro nog eens fan van treinreizen!

Nu begint het spannende deel: een locker zoeken waar we onze grote tassen in kwijt kunnen. De eerste set die we vinden zit vol. De tweede ook. Daarna vinden we in de hal een informatiedame die Engels spreekt en ons verwijst naar nog een paar sets. we vinden aanvankelijk 1 locker en stoppen daar gauw Karin’s tas in. Na een vruchteloos rondje lockets-set-4 lopen we nog één keer terug en hopla, nog een locker. Ook Harro’s enorme tas verwijt voor een paar euro in een locker. Zo hebben we onze handen vrij. Opgelucht wandelen we richting het kasteel dat we komen bezoeken. We zien het sneeuwwitte Himeji Castle (ook wel ‘Witte Reiger Kasteel’ genoemd) al liggen vanaf het station en Himeji is klein genoeg om te voet te veroveren… eh verkennen.

We willen eerst koffie en dat vinden we in één van de overdekte winkelstraten, een fenomeen dat we ook in Osaka en Nara al tegenkwamen. De koffie smaakt uitstekend, maar er ontbreekt iets lunch-achtigs. Het is nog wat een de vroege kant, maar in het kasteel lunchen wordt vast duur of onmogelijk, dus toch maar eerst een lucnh. We staan voor van alles open, maar als we voorbij een Subway komen kijken we elkaar aan. Misschien wel lekker snel en simpel…? Als Karin een broodje garnalen en avocado op de kaart ziet staan is het pleit beslecht. Subway het is. Het is een grotendeels tevredenstemmende ervaring, maar mogen we iedereen afraden een melon-soda te bestellen? Knalgroen, geparfurmeerd, mierzoet… 

Gelukkig hebben we ook flesjes water bij ons, dus we gaan er gauw weer vandoor. Op naar dat kasteel. We zijn niet de enigen, maar door de gebruikelijke georganiseerde Japanse ‘toestanden’ is het prima te doen. Het kasteel ziet er van dichtbij nog indrukwekkender uit. Het stamt uit de 16e eeuw en is één van de weinige originele kastelen van Japan (de meeste zijn tegenwoordige gereconstrueerde betonnen reproducties, zo ook die in Osaka). Het wordt omringd door een metersdikke vestingmuur en slotgracht. Daarachter ligt een groot terrein, waarop momenteel een hele laan kersenbomen in bloei staan.  en daar achter ligt de ‘burcht’ zelf. Wit, elegant en onneembaar. We wandelen achter de sliert mensen aan, kopen een kaartje en wandelen al plaatjes klikkend omhoog. Er wordt gedreigd met een rij van een uur, maar behalve dat we de hele burcht achter de meute aan moeten stekkeren, hoeven we nergens echt lang te wachten. En het is een indrukwekkend geheeld. We kunnen uiteindelijk tot helemaal bovenin, op de 6e verdieping, via steeds smaller wordende trappetjes. Enorme houten balken vormen de plafonds en we schuifelen op kousenvoeten over de glimmend gepoetste houten vloeren. Het hele kasteel is tussen 2010 en 2015 gerestaureerd en het ziet er geweldig uit. Er staan nauwelijks meubelstukken (daar zijn Japanners toch al niet heel goed in) maar het is enorm gaaf om op deze manier om èn in dit indrukwekkende kasteel te kijken. 

Als we na een uur kruip-door-sluip-door weer buiten komen klikken we voor de zekerheid nog een hele stapel plaatjes van de buitenkant. Daarna lopen we naar een zijvluegel, waar we in ‘the long corridor’ terecht komen. Een gebouw van bij elkaar 300 (!) meter dat dienst deed als leefruimte voor het personeel, opslagruimte en verdedigingsmuur. Ook hier wandelen we helemaal doorheen en als we op de binnenplaats daarna elk kersenbloesempje op de foto hebben gezet (nouja) zijn we klaar. Dat was een superuitstapje!

Het is inmiddels half 4 en als we terug zjin gewandeld naar het station gaan we op zoek naar een koffietent. Dat mislukt. Dat wil zeggen: we vinden uiteindelijk de Starbucks maar hebben geen zin in de rij van 20 mensen aan te sluiten. Dus halen we de tassen op, met de bedoeling om in het station nog een koffietent te zoeken. Als Karin even spiekt hoe laat de trein gaat, zien we dat de Shinkansen (kogeltrein) naar Hiroshima over 8 minuten gaat. We hebben water, choco en chippies… GAAN! We wandelen naar het juiste perron, zoeken het rijtje voor de coupé waar we in kunnen zonder reservering en zijn vervolgens volledig onder de indruk als de beroemde kogeltrein het station binnen rijdt.. Wauw… Die kennen we alleen van tv! We wandelen naar binnen en vinden ondanks de drukte twee stoelen naast elkaar waarbij er zowaar naast ons nog een stoel vrij bijft. Stipt op tijd vertrekken we van het perron en vijf minuten later weten we waarom het een kogeltrein heet. We rijden vooral door tunnels dus het uitzicht valt wat tegen, maar man wat gaat dat hard. En soepel! We voelen er niets van en een uur en 10 minuten later zijn we 250 kilometer verderop, in Hiroshima.

Dik tevreden wandelen we de trein uit. Buiten pakken we een taxi. Het Mitsui Garden Hotel ligt wat ver weg voor een wandeling, maar niet te ver weg voor een betaalbaren taxirit. Zou de chauffeur ons begrijpen. Jawel hoor: hij knikt “Mitsui Garden, Hai!” en daar gaan we. Omgerekend 8 euro later zijn we bij ons hotel waar we een erg mooie kamer op de 23ste verdieping krijgen met een schitterend uitzicht over Hiroshima, tot aan het water en de bergen in de baai er om heen. 

Als we daar een tijdje naar hebben gekeken wordt het tijd voor het laatste beetje actie van vandaag. Eten en een borrel, dat willen we wel. Het is toch zeker twee dagen geleden dan we sushi hebben gegeten, dus we gaan op zoek naar de nr. 1 sushi-tent volgens Tripadvisor, die op een mnuut of 10 lopen van het hotel zit. Als we er aankomen kijken we elkaar aan: is dit het? het kleine tentje zit stampvol locals en we weten niet goed wat de bedoeling is. Binnen een paar seconden merkt iemand ons op en gaat er een koor van wlekom, welkom op, in het Japans, van de chefs. We worden naar twee plekken aan de bar voor één van de chefs gewapperd en parkeren onszelf op een kruk. We bestellen allebei een biertje (ijswater krijg je hier bijna overal er bij) en de chef geeft ons een kaart met plaatjes en Engelse namen. We moeten de cijfers die op het menu staan op een blaadje schrijven en dat aan de chef geven. Die vertaalt vervolgens het nummertje naar een Japanse uitleg aan de hand van zijn eigen menu. En dan gaat hij aan de sag. Hij bedient zo ongeveer 6 mensen, dus we moeten af en toe even wachten, maar oh mensen wat is dit weer lekker. Sashimi van zalm en een beetje tonijn, sushi met inktvis, ei, zaleitjes, zee-egel, aal… We eten onze vingers er bijna bij op en het schouwspel van de chefs aan het werk is genoeg om Harro groen te laten zien van jaloezie. Zo wil hij ook sushi kunnen maken! Karin troost: deze man doet al jaren niet anders!

Als we voldaan zijn rekenen we af. Dat was leuk en wat is het zelfs in een tentje waar nauwelijks iemand Engels spreekt toch makkelijk om je op je gemak te voelen en te bestellen. Tevreden wandelen we een minuut of vijf naar onze laatste stop, de sky lounge van een duur hotel, waar we nog eend rnkaje gaan drinken met een schitterend uitzicht over nachtelijk, verlicht Hiroshima. Harro drinkt een biertje, Karin een Japanse whiskey (een Hibiki Japanese Harmony). We proosten op onze eerste week in Japan en op vandaag. Wat een topvakantie, tot zover!