Dag twee begon met opstaan, ontdekken dat het prachtig weer was en moed verzamelen om naar de informatiebijeenkomst van de hostess te gaan. We werden niet teleurgesteld: alle vragen kwamen inderdaad voorbij. We zijn er nog steeds niet uit: hoeveel is die Euro daar nu waard? En wat doe je aan een beest in je appartement; zo’n grote zwarte met poten, nee geen spin? Lastig hoor, buitenland…

We regelden snel een auto en zijn ontsnapt. Wandelen, over de rotsen en het strand, naar Albufeira! Het is echt een schitterend stuk kust en hoewel naar het binnenland kijken niet aan te raden is door de massa’s mensen, snap je wel dat iedereen er komt!

Albufeira was net zoals Praya da Oura: veel te druk, veel te toeristisch en alles dat er ooit charmant aan was is inmiddels kapot gemaakt. We zijn er snel weer weg gegaan, naar het strand.


Harro bewees zijn heldenmoed door zijn teen in het Atlantische water te steken. Maar ook niet veel meer dan dat. De schoolklas naast hem liet zich niet ontmoedigen en stortte zich vol overgave in zee. Harro kroop blauwbekkend op een handdoekje en mompelde iets over onbezonnenheid van de jeugd, ijsbergen en wijze beslissingen…

Na een stevige terugtocht, een glaasje wijn en een hapje eten vielen we alweer snel in slaap.