’s Ochtends om negen uur kropen we de auto in en vertrokken breed wuivend naar alle achterblijvende landgenoten op weg naar het noorden. Het duurde toch zeker 20 minuten voor we voor de eerste keer verkeerd reden. Karin beweert tot op de dag van vandaag dat het niet haar schuld was. Harro ook. Ze zijn nog steeds bevriend.

De eerste koffiestop was in een bijzonder slaperig stadje. Twee espresso en een kannetje thee kostten bij het enige barretje dat er te vinden was (met een eigenaresse die geen woord over de grens sprak en wij geen woorden over haar grens) al gauw een hele euro. Dat was schrikken natuurlijk!

De tweede stop was in Beja, waar een geweldig Moors fort de omgeving domineerde. In de schaduw van het fort aten we bammetjes. Het ford werd natuurlijk van onder naar boven beklommen, doorzocht en tenslotte “gaaf!!” bevonden.


Bij aankomst in Evora bleek waarom de reisgids er zo lyrisch over was. Het middeleeuwse binnenstadje bleek door de ommuring, het bijna geheel weren van auto’s en het beschermen van de monumenten, nog bijna helemaal intact. Kathedraal, Romeinse tempel en 17e eeuws herenhuis: het stond in perfecte staat naast elkaar.

Echt ruimte voor overnachtingen was er niet en het werd bovendien tijd dat we de tent gingen uitproberen. Op zoek naar een camping dus en die vonden we net buiten de stad. Groot, met schaduw (wat gezien de temperaturen geen overbodige luxe was) en zelfs een klein winkeltje.

De tent stond in no-time en de grote supermarkt in de buurt bood eindeloze mogelijkheden tot foerageren. Harro kwijlde bij alle hammen… Het diner bestond uit salades, worst en andere lekkere hapjes, sterke verhalen en een glaasje wijn… of twee…ofzo.