Veel vroeger dan de wekker, maar na een uitstekende nacht slaap
ontdekken we dat er nog steeds geen warm water is. Brrrr: het douchen
slaan we dan maar even over. Na wat ´poedelen´ ontdekken we dat het
ontbijt (een gebouw verderop) ook helemaal in traditionele stijl en erg
lekker is. Er zijn verschillende broodsoorten en kazen, worsten en
jammetjes die allemaal van de boerderij komen. Zelfs Karin eet een
uitgebreid ontbijt. De warme verse citroenthee smaakt ook uitstekend en
weer helemaal vrolijk (lach niet: douche jij lekker in koud water?!)
stappen we in de auto.

Vandaag staat een eilandtour op het programma. We trekken in een
boog langs de hele westkust van het eiland. Het duurt ongeveer 15
minuten voor we helemaal verliefd zijn op het uitzicht op zee, de
schattige, vaak vrolijk gekleurde hiusjes, de net zo vrolijke kerkjes
(allemaal met 2 zwart-wit gestreepte torentjes) en het feit dat het
overal heerlijk stil en rustig is.

Kleine haventjes, uitzicht op zee: we stoppen ongeveer elk
kwartier voor een fotosessie. Ons beginpunt is Angra en vandaar rijden
we eerst naar Cinco Ribeiras. Daar hopen we een lokale
pottenbakkerswinkel te kunnen bekijken, maar die ziet er zo gesloten
uit dat we ondanks het bordje ´aperto´ (open) toch verder rijden. We
duiken op aanraden van de reisgids een zijweggetje richting het water
in en voor we het weten zitten we op een schattig weggetje dat ons
slingerend tussen de stenen muurtjes uiteindelijk naar een kerkje
brengt waar de heilige maagd gezien zou zijn.

Als we weer op de doorgaande weg (70 of 50 kilomter per uur, max.)
zitten, rijden we met een aantal fotostops naar Altares, waar we
lunchen in restaurant Caneta. We maken kennis met de ´alcatra´, de
lokale stoofschotel met vlees, kip of vis, die op feestdagen gegeten
werd. Erg smaakvol, uitstekend klaargemaakt en Martijn geniet. Karin
vindt het iets minder: het blijft toch gestoofd draadjesvlees!

Na de lunch is het rond 2 uur en het weer is inmiddels hard
achteruit gegaan. De zon laat zich steeds minder zien en het is harder
gaan waaien. We hebben niet veel hoop op uitzicht, maar de mogelijkheid
om de Santa Barbara (een 1021 meter hoge vulkaan) op te rijden laten we
ons niet ontnemen. Halverwege hebben we nog een aardig uitzicht, maar
uiteindelijk rijden we de voorbijrazende wolken in. Dichte mist dus en
bovenop aangekomen zien we nauwelijks 50 meter ver. Het waait er
keihard en we blijven lekker in de auto. Het is geen straf om weer naar
beneden te rijden, vooral omdat het een leuk weggetje is, met bloemen
langs de kant en af en toe koeien erop!

In Biscoitos (´biscuitje´) zorgt het weer voor een spectaculair
uitzicht. De plaats is genoemd naar de ronde, zwarte lavarotsen, die
met een beetje fantasie de vorm van koekjes hebben. De
kust is ruig en het water slaat met donderend geraas
is enorme fonteinen op de kust. We waaien heerlijk uit en
genieten van het uitzicht.

Na deze laatste kuststop rijden we het binnenland in. We willen
proberen om de fumaroles (de gaten in de grond waar de vulkanische
gassen uit naar boven komen) te gaan bekijken. Aangekomen bij de plaats
waar dat mooi schijnt te kunnen (Furnas do Enxofre), zien we geen hand
voor ogen door de mist en regen en rent een groepje
verzopen Portugezen terug naar de auto. Eh, we slaan bij nader
inzien toch maar even over…

Het is inmiddels half 4 en we willen nog wel even niksen. In een
half uurtje zijn we weer op de thuisbasis: het blijft toch echt een
klein eiland! Terug in het hotel blijkt er nog steeds geen warm water,
maar na een telefoontje lost de eigenaar dat snel voor ons op. Helaas
weet hij ons een half uurtje later ook te vertellen dat de
walvisexcursie voor morgen is gecancelled. Maar willen we misschien een
stierengevecht zien? Er is er nu één, voor op straat. Karin
slaat over, maar Martijn is wel nieuwsgierig. En gelukkig is het
een stuk diervriendelijker dan de versies die we uit de verhalen
kennen. De stier zit aan 2 lange touwen vast, maar krijgt redelijk de
ruimte. Het is de bedoeling dat je als stoere local (man uiteraard: er
is geen vrouw te bekennen) langs of voorbij de stier rent en niet
geraakt wordt. De stier wordt niet gewond of gedood: de enige die een
risico loopt zijn de voorbijrennende mannen!

Uiteindelijk is het etenstijd en rond 7 uur eten we in ons eigen
hotel. Opnieuw alcatra, maar deze keer met kip. Ook weer erg smaakvol.
Het restaurant is net als de rest van het hotel ingericht in ´oude´
stijl, inclusief oude radio, waar werkelijk een afschuwelijk
kattengejank uit komt. Normaal kunnen we lokale muziek wel op waarde
schatten, maar dit is gewoon vals en klinkt nergens naar. Melig
bedenken we onze eigen teksten op het gejammer en we zijn blij als het
na een half uurtje stilvalt. Na een kop koffie / verse citroenthee
(lekker!) vertrekken we naar de kamer. We zijn blij met de electrische
verrijdbare cv, die de ergste kou uit de kamer haalt. We slapen rond
half 11: bekaf, maar erg tevreden met een leuke, volle dag.