Volkomen uitgerust staan we op: wat een heerlijke stilte! We douchen en daarna ontbijten we samen in de woonkamer. Croissants, verse yoghurt, brood, jam, jus, koffie, thee, klassieke muziek op de achtergrond en zelfs een brandende kaars op tafel. We nemen er de tijd voor en daarna gaan we naar buiten om af te rekenen en afscheid te nemen. Emmanuel nodigt ons uit om nog een koje koffie met hem te drinken. Hij lijkt het erg naar zijn zin te hebben en vertelt in vlekkeloos Engels honderduit. Achteloos meldt hij nog even dat hij 2 dagen geleden gasten voor de vorige avond heeft geweigerd omdat ze het een probleem vonden om Engels te praten! We moeten ons niet schuldig voelen zegt hij: het is zijn keuze en als er gasten uit Nederland komen wordt er dus Engels gesproken, punt. We willen eigenlijk niet weg en met moeite rukken we ons los van dit betoverende kasteel en zijn charmante gastheren.

Rond half 11 zijn we op weg en we hebben een lange route voor de boeg. het aantal kilometers valt mee, maar we besluiten door de (uitlopers van de) Zuidelijke Alpen te rijden. Daar krijgen we geen spijt van: het is een prachtige route! We komen veel tolwegen tegen, waardoor we lekker opschieten en het uitzicht is er niet minder om. We zien vanaf de weg wat indrukwekkende burchten liggen en in de verte ligt er zelfs sneeuw op de bergen! De Alpen vakken langzaam af richting de Haute Provence en aan het einde van de middag rijden we Castellane binnen. En zoals de reisgids beloofde: het is een schattig dorpje.
Dat vinden meer mensen want de eerste 4 hotels zijn ‘complet’ . We vermoeden dat de enorme hoeveelheid motoren in het dorp er iets mee te maken heeft: het is in ieder geval onverwacht druk. Harro herinnert zich gelukkig een hotelletje ongeveer 500 m voor het dorpsplein en daar vinden we een eenvoudige maar schone kamer voor een heel nette prijs. We boeken meteen voor 2 nachten, zodat we morgen een dagje de omgeving kunnen verkennen. Harro hoopt wat outdoor-activiteiten te ontplooien, al twijfelen we wat er precies mogelijk is na de enorme hoeveelheden regen van de afgelopen dagen en weken.

In het dorpje blijkt nog een outdoor center open en Harro stuitert naar binnen om eens even te informeren. Helaas: op grotwandelen na (nogal suf natuurlijk, als je je verheugd had op canyoning of raften) zijn alle activiteiten op het water verboden. Het water staat te hoog en het is te gevaarlijk. Balen natuurlijk: we zoeken onze troost in een borrel en een pizza in een tentje dat halvewege volloopt met Italianen. Het eten is goed, hoewel niet bijzonder, en na het eten spelen we in het hotel een paar potjes Yathzee. Daarna bekijken we de kaart en Karin’s voorbereidingen blijken handig: we hebben meteen een leuk alternatief plan. Morgen verkennen we de indrukwekkende Gorges du Verdon!