Als we wakker worden zijn we ontzettend blij met onze keuze van een paar dagen geleden voor een hotel. De regen komt echt met bakken uit de lucht zetten en de wereld is grauw, somber en suf! We teuten wat met douchen en aankleden, maar in plaats van zachter gaat het harder regenen, dus uiteindelijk moeten we er toch echt aan geloven. Met enig kunst en vliegwerk en wat snelle reddingsacties van Harro krijgen we alle spullen redelijk droog in de auto. We rekenen af en vertrekken naar het dorpsplein. Harro gooit zich opnieuw heldhaftig door de regen voor verse croissants, die we op een overdekt terras samen met een kopje koffie soldaat maken. We hebben medelijden met alle motorrijders die zich in lagen kleding pakken om er vervolgens vandoor te scheuren.

Omdat we geruchten horen over benzineproblemen (taxi’s en vrachtwagens die raffinaderijen onbereikbaar maken, iets dat Harro heel erg bekend voorkomt van een paar jaar geleden) gooien we voor vertrek de auto vol benzine bij het plaatselijke tankstation. Daarna vragen we Belgische Betty vriendelijk om ons naar Cannes te dirigeren.

Tot onze opluchting wordt het al een paar kilometer verderop steeds droger en uiteindelijk rijden we na een half uurtje zowaar af en toe in een verdwaalde zonnestraal. De rit door de bergen is mooi, hoewel we na een tijdje wel klaar zijn met alle bochten. Vlak bij Cannes trekken ook de laatste wolken weg en in de zon wordt het al snel bloedheet. Vanochtend was het nog 13 graden, maar nu rijden we in bijna 30 graden! We vinden zonder problemen een (erg krappe!) parkeergarage aan de rand van Cannes en al snel staan we met onze snufferd vlak bij het Palais de Festival, de plaats waar tijdens het filmfestival de beroemdheden over de rode loper wandelen. We bekijken de ‘handjes’ op de Boulevard des Etoiles en spotten tussen alle Fransen ook onze ‘eigen’ Paul verhoeven, natuurlijk naast vriendin Sharon.
Daarna is het tijd voor lunch en zoals het de echte jetset betaamt… eten we een gekocht broodje in het park op, naast de plaatselijke loonies. We dwalen nog wat langs de winkels (Louis Vuitton, Gucci, afijn, je kent ze wel), maar echt warm kunnen we niet worden van Cannes…Alhoewel: we raken toch redelijk oververhit van al dat gedwaal, dus voor we de auto opzoeken koelen we nog even af op een terras.

Daarna zwaaien we nog even naar de hordes uitzinnige fans waarna we ons in het verkeer richting Monaco gooien. Na een klein uurtje rijden we al op de boulevard in Monaco, waar de restjes van de Grand Prix worden opgeruimd. Het is nog goed te zien hoeveel voorzorgen worden genomen voor de scheurmonsters die vorige week nog door de straten raceten. We zijn zo afgeleid dat er een kleine postduif-omleiding voor nodig is om ons in de juiste parkeergarage te krijgen, maar daarna hebben we hotel Miramar snel gevonden.
Tijd voor een teleurstelling: zelfs met een telefoontje op vrijdag achter de e-mail aan is onze boeking niet gelukt. Ze hebben geen kamer op onze naam en zijn volgeboekt. Aan de snelle woordenwisseling in het Frans te merken vindt dame 1 duidelijk dat dame 2 steken heeft laten vallen: ze biedt daarna ons haar verontschuldigingen aan en biedt aan een kamer in een ander hotel te regelen. Na even bellen heeft ze in hotel Ambassador een kamer voor dezelfde prijs gevonden. We gaan akkoord en 10 minuten later checken we in in hotel Ambassador. Harro haalt de auto, zodat die in een parkeergarage kan waar het hotel een deal mee heeft en al met al zijn we rond 5 uur helemaal geinstalleerd.

Het is al wat later dan we hadden gepland, dus we twijfelen even wat we gaan doen. Uiteindelijk vertrekken we voor een rondwandeling langs de haven. Wat een motorjachten: iemand enige idee van wie de Lady Moura is? Dat bakbeest spant de kroon! Als we klaar zijn met ons vergapen maken we het rondje haven af om aan de Zuidwestkant een lift (!) te pakken, omhoog naar de oude stad. Daar zien we meteen het Musee Oceanographique, wat we morgenochtend met een bezoekje willen vereren. Nu lopen we door de Jardin Saint Martin; een prachtig park, met exotische planten en bloemen. Aan het einde daarvan zien we de cathedraal. Als we daar voorbij zijn komt er uit de richting van het paleis een agent die iedereen streng aan de kant wappert. Een paar seconden later zoeven er twee limousines voorbij. Het gaat te snel om echte iemand te herkennen, maar natuurlijk vertellen we elkaar dat in de voorste Prins Albert zit, de vorst van Monaco.

Het paleis ligt er netjes bij, zoals alle gebouwen in Monaco. De vlag wappert in top, wat officieel betekent dat de prins thuis is. Toch jammer. We schieten wat plaatjes, maar als er een irritante Duitse (sorry) gids langskomt die in fout Engels stoere verhalen aan een groep gaat ophangen, wordt het ons teveel. We zijn toe aan drank en nemen de lift terug naar de haven. Daar strijken we neer bij Stars & Bars, een duidelijk hippe tent. We zitten nog maar net, frozen margharita voor ons neus, als we naast het terras de 2 limousines van daarnet zien staan. het zal toch niet? En jawel: op nog geen 50 m afstand zien we Prins Albert handen staan schudden! Harro pakt de camera en wurmt zich netjes tussen de officiele fotografen, waar hij een aantal prachtige close-ups schiet. Zo: het item ‘spot the star’ kan van het lijstje!

We borrelen en eten heerlijk terwijl de prins zeker een half uur in de buurt blijft rondwandelen. We vragen ons oprecht af of het er in Nederland zo gemoedelijk aan toe zou gaan! Na het eten en nog een drankje lopen we terug naar het hotel. Vanavond gaan we ons nog even verdiepen in het weer van de komende dagen en de dreigende benzine tekorten, zodat we weten waar we morgen heen kunnen!