Om half vijf gaat de wekker en enigzins slaperig rollen we onze slaapzakken uit. Een snel ontbijt en we zijn op weg naar het WAC waar de bus naar Wonderlake om half zes gaat vertrekken. De rit naar Wonderlake is 86 mijl en de heen- en terugweg duren bij elkaar 11 uur, een behoorlijke rit, maar met genoeg tijd om veel stops te houden en beestjes te kijken. Onze buschauffeur is op z’n zachtst gezegd een verrassing. In het begin denken we dat het een vreselijk saaie vent is, geen enkele intonatie in zijn stem, hij praat heel zacht en is redelijk rustig. Gedurende de rit blijkt het werkelijk een goudmijn van informatie te zijn en een waar arendsoog als het om het spotten van beesten gaat. Met de intonatie en het stemgeluid wordt het niet beter, maar als je goed luistert hoor je de meest prachtige verhalen en heeft de beste man toch behoorlijke humor.
Vlak nadat we het echte park in zijn gereden horen we al de eerste “Stop!” door de bus schallen. Pal naast de weg op nog geen 30 meter staan twee Bull Moose, met prachtige geweien. De buschauffeur maant ons tot stilte en na een paar minuten loopt een van de twee moose op 3 meter langs de bus. Overal hoor je camera’s klikken en iedereen heeft al een redelijk tevreden gevoel, we zijn immers nog geen kwartier onderweg.
In de loop van de rit wordt het steeds droger en het duurt ook niet lang voordat we de volgende beesten zien: grizzlies op zo’n honderd meter, en heel in de verte zelfs een grizzly met een jong. Terwijl we ergens stil staan om naar weer een andere grizzly in de verte te staren horen we de buschauffeur voorzichtig zeggen dat hij waarschijnlijk een wolf heeft gezien in de verte. Hij weet ons gelijk te vertellen dat nog geen 5% van de bezoekers van het park een wolf ziet, dus we zijn erg benieuwd. Onze chauffeur rijdt een eind vooruit en besluit dan om stil te gaan staan, in de hoop dat de wolf over de weg komt lopen. En tot onze grote verbazing komt er binnen een minuut over de heuvel een wolf over de heuvel gezet, loopt de weg op en komt richting de bus gelopen. We hangen half uit de ramen om foto’s te maken en de wolf lijkt zich niets van de bus aan te trekken. Uiteindelijk loopt het prachtige beest op nog geen 10 meter afstand aan onze lenzen voorbij!
Diverse stops verder en na nog meer beesten, beren en moose, staan we plotseling naast een vos met twee jongen, die weliswaar een beetje schuw zijn, maar wel in de buurt van de bus blijven. De omgeving wordt ook steeds mooier naarmate we richting Wonderlake rijden. Na dik 5 uur staan we dan bij dit meer dat bekend staat om zijn weerspiegelingen van Mnt McKinley in het water. Helaas is de berg die 25 mijl verder ligt in een dik wolkendek gehuld en zien we er weinig van. We besluiten dezelfde bus terug te nemen, we zijn bang dat de volgende bussen wat vol zitten en we zijn toch wel erg tevreden met onze chauffeur, die net onafgebroken 5 uur heeft gepraat.
De terugweg verloopt wat rustiger, we zien nog wel wat beren, een arend en een verdwaalde kariboe, maar onze keuze voor de vroege  bus heeft zijn vruchten afgeworpen. We zijn nog geen 10 minuten onderweg als twee van onze groepsgenoten alsnog besluiten weer terug te gaan naar Wonderlake om te vissen. De buschauffeur laat ze eruit en wij gaan verder op weg terug naar het Wilderness Access Center. Het weer begint dan toch eindelijk op te klaren en op de terugweg zien we in de verte Mnt McKinley dan toch nog liggen. Voor een aantal van ons die de vorige dag met het vliegtuig zijn geweest voor de tweede keer, maar voor sommigen de eerste blik op deze enorme berg.
Om half vijf zijn we na een lange dag terug op het WAC waar we nog snel een film bekijken over het ontstaan van het park en een ijsje eten. We worden door Kris terug naar de camping gebracht waar we enorme vleesspiesen eten. Ook nu weer is het vroeg op bed, maar wel terugkijkend op een geslaagde trip.