Maandag 30 juni. Reisdag naar de Vesterålen, een eilandengroep voor de kust van Noorwegen. Een schitterende route. Overal bloemenvelden met houten huisjes ertussen en mooie uitzichtjes op de fjorden en omliggende bergen. We verblijven in Sortland en we zitten in een mooi huisje met twee verdiepingen en voorzien van alle gemak (eigen douche en toilet). Dinsdag 1 juli. Op naar Andenes voor een walvissafari. We hopen de spermwhale te zien, de grootste walvis met tanden; mannetjes kunnen wel tot 20 meter lang worden en 70 ton (meer dan een volle vrachtauto) wegen. Helaas regent `t. We hopen dat het snel opklaart voordat we straks (3 uur) de boot opgaan. Spannend!

Het is een paar dagen na de walvissafari als we dit verslag intypen. We kunnen zeggen dat het een hele belevenis was. Na afloop van de safari hebben we een potvis gezien en zo’n 10 kotszakjes volgespuugd. De zee was behoorlijk heftig met golven van wel 1,5 meter hoog. Zelfs Alex, die normaal nooit ergens last van heeft, werd er zeeziek van.

De potvis, Sven heet hij, was heel bijzonder: ongeveer 17 meter lang, 45 ton zwaar en met een staart van ongeveer 4 meter breed. Potvissen eten ongeveer 1 ton vis per dag. Dat zijn of heel veel kleine visjes of een hele grote. Er zitten hier namelijk reuze inktvissen van wel 8 meter lang. Die slurpen de potvissen gewoon naar binnen alhoewel het af en toe wel een worsteling is met alle tentakels. Om de vis te kunnen vangen duiken de potvissen een a twee kilometer diep. Dat zorgt voor een enorme druk op hun lijf. Daardoor lijden veel potvissen op oudere leeftijd (ze worden net zo oud als mensen) aan artrose.

Op de plek waar wij geweest zijn, op circa een uur varen van Andenes, zitten trouwens alleen maar mannetjes. De vrouwtjes verblijven in de tropen waar het water warmer is (beter!). De mannetjes trekken naar het noorden, waar het water voedselrijker is, om daar zo veel mogelijk te eten en zo groot mogelijk te worden. Dit alles om de vrouwtjes die veel kleiner zijn bij terugkomst te imponeren. Zo leer je nog eens wat!