Een van de langste reisdagen van de hele rit staat op programma. Einddoel van de reis is uiteindelijk Dawson in Canada, maar de tocht is te lang om in een dag te doen, dus we stoppen na een uur of 8 rijden in Toke. Het is weer eens zeiknat op het moment dat we vertrekken, maar de korte motivatie toespraak van een aantal dagen eerder om toch een beetje op te schieten in de ochtend werpt zijn vruchten af. Anderhalf uur nadat iedereen op is gestaan staan we klaar om te vertrekken. Tijdens de rit zijn er een aantal toilet- en fotostops, die gezien het weer vrij kort zijn.
Al vrij snel rijden we het dorpje North Pole binnen. In dit dorp staat alles in het teken van kerstmis. Elk gebouw is in deze sfeer en elke lantaarnpaal ziet eruit als een zuurstok. Hoogtepunt is het huis van Santa Claus. We ontmoeten de beste man en Mrs. Claus en gaan met hen op de foto. Ook bekijken we alle kerstartikelen die je hier kunt kopen, we hadden er wel 100 bomen mee kunnen versieren. Op een paar wanden hangen de brieven van kinderen die Santa hebben geschreven. Het blijkt dat er heel lieve kinderen maar ook heel hebberige zijn!
Vlak voor lunchtijd stoppen we kort bij de Alaska Pipeline. Deze pijplijn brengt ruwe olie van het hoge noorden van Alaska naar het zuiden, Valdez, vanwaar het via schepen verder wordt vervoerd. De aanleg van de pijplijn is problematisch, omdat het ding vrijwel geheel op permafrost is gebouwd, wat nogal de neiging heeft te bewegen. Het ingraven van de pijplijn was dan ook geen optie, en de pijplijn is dan ook zichtbaar een behoorlijke imposante constructie.
Daarna is het tijd voor lunch bij Rita’s Roadhouse. Dit was vroeger al een van de vele roadhouses die langs dit toenmalige modderpad lagen. Op een afstand van ongeveer een dagtocht, 15-20 mijl bestonden dergelijke roadhouses waar een eenvoudige maaltijd te krijgen was en kon worden overnacht. Het roadhouse waar we stoppen is grotendeels behouden gebleven en half als museum ingericht. Wij genieten eerst even een bisonburger en een visburger en lopen daarna nog door de diverse blokhutten die nog compleet zijn ingericht. Gelukkig is het ondertussen droog en vol goede moed beginnen we aan het volgende, helaas weinig interessante stuk van de reis. De natuur is prachtig, maar met weinig afwisseling. We zien veel sporen van bosbranden, die hier zelfs na 50 jaar nog goed zichtbaar zijn, maar door het weer (het regent weer) zien we ook weinig wildlife. Binnen enkele minuten liggen de meeste mensen dan ook te ronken in de bus.
De wereldstad Toke (ruim 300 inwoners) is een ware transport-hub op deze snelweg. Vrijwel iedereen stopt hier voor een overnachting om er ‘s ochtends weer zo vroeg mogelijk te vertrekken. Wij draaien rond 4 uur de camping op en zetten onze tenten op. Gelukkig hebben we een overdekt gedeelte, waar we om 6 uur worden getrakteerd op een optreden van ‘The Sourdough’, een familie van noordelijke hillbillies die muziek maken. Opa (jaartje of 60) op gitaar en zang en Moe (idem) op gitaar, neefje van een jaar of 20 (volgens Opa een veelbelovende rijzende ster) ook op gitaar en zang en Omoe (jaartje of 80?) op het wasbord. Het is werkelijk te mooi voor woorden, terwijl we onze reisverslagen typen genieten we van de ene hit na de andere. Klapper zijn wel de moppen die omoe tapt en haar daaropvolgende dansje. Na het optreden van een uur is het tijd voor het traditionele pannenkoek werpen, maar daarvoor kunnen we ons helaas niet meer vrij maken. Vanavond hebben we namelijk een van onze weinige dagen waarop we uit eten gaan! Het restaurant Fast Eddy’s zorgt voor een betere maaltijd dan de naam doet beloven, en we doen ons tegoed aan biefstukken en pizza. Een paar pitchers bier  en glazen wijn later gaan we nog even snel bier voor de komende dagen shoppen: Morgen gaan we Canada in en wordt drank fors duurder, dus ja, wat moet je dan…