26-08 naar Kingston

26-08 naar Kingston

Na opnieuw een lange nacht slaap (met ook opnieuw een pauze in het midden: we zijn allebei rond 4 uur even wakker) zitten we om 8 uur na een snelle douche aan het ontbijt. Met een kopje thee werken we daarna op het achterplaatsje tussen de zwarte en grijsbruine eekhoorntjes de site bij. Het weer is ook vandaag geweldig en omdat het wat minder waait dan gisteren is het nog wat warmer.

Daarna is het de hoogste tijd om te gaan. We halen onze spullen op, gooien het wasgoed in de emmer, halen onze sleutelborg terug en nemen met gemengde gevoelens afscheid van het Planet Travelers Hostel. Misschien zijn we gewoon te oud voor deze groezelige bedoening. De locatie en het feit dat we voor een prikkie down-town zitten zijn dan wel weer geweldig. Afijn: volgende keer ergens anders, dat wel. We lopen naar de tramhalte en pakken daar tram 510 naar het eindstation, metrohalte Spadina. Ook in de metro blijven we tot de laatste halte zitten en daar stappen we over op ExpressBus 192 naar de luchthaven. De derde stop is Terminal 1 en daar rollen we de bus uit. Het kost meer dan een uur, maar dan staan we ook voor 2 dollar 75 weer op de luchthaven!

Bij Alamo halen we de auto op. Er is nog even wat verwarring als de verhuurder denkt dat we de auto tot 12 oktober (in plaats van 12 september) willen huren en hij klinkt toch licht teleurgesteld als blijkt dat we genoegen nemen met een `compact car`. We houden echter voet bij stuk: we zijn al een maatje groter gegaan, dus meer hoeft niet. Als we de auto zien liggen we allebei tegelijk in een deuk. Dit noemen ze een compact car! Voor ons staat een splinternieuwe, roomwitte Chrystler PT Cruiser…! Grijnzend installeren we ons in deze PC Hoofdtrekker. Het zit wel goed… We plakken onze TomTom (bijgenaamd sopsop… lang verhaal…) op de voorruit en binnen een paar minuten zijn we op weg. Canada: here we come!

Via Highway 401 rijden we naar het Oosten. Op deze eerste dag staan er niet al teveel kilometers op het programma. We rijden naar Kingston, ongeveer 215 kilometer verderop. De snelweg is redelijk saai, al zien we al snel dat het landschap `landelijker` wordt. Rechts van ons vangen we glimpjes op van Ontario Lake, ­één van de grootste zoetwatermeren ter wereld. De schuren bij de boerderijen zijn hoog en rood of zilverwit en doen ons denken aan de exemplaren die we in het Westen van Canada zagen, maar ook aan Scandinavië. Langs de weg zijn op verschillende plaatsen een soort `rustplekken` gebouwd: een verzameling snacktenten, koffiehuizen, truckstops, tankstations etc. Iets gezonds halen valt niet mee: het is vooral zoet of vet. Een koffiestop bij Tim Horton`s laat ons opnieuw kennis maken met de vanilletroep die deze toko cappucino noemt. Jukkie: we zijn niet blij, al hebben ze een lekker chocochip cookie… Lunch halen we in de vorm van een broodje bij de Subway.

Om ongeveer kwart over 3 zijn we in Kingston, waar we op goed geluk naar de Queens Inn rijden, één van de oudste hotels van heel Canada! Het geheel is al een paar keer gerenoveerd en zit lekker in het centrum. We hebben mazzel: ze hebben een kamer en voor een stuk minder dollars dan waar we bang voor waren. Het is klein, maar erg schoon, met een goed bed en met een eigen (schone!) badkamer. We gooien onze spullen af en na een korte opfrissessie zijn we klaar voor `down town` Kingston. We hopen eigenlijk op een boottocht op het meer, dus onze eerste stop is de haven. Er lijkt nogal wat keuze vertelt de folder. Lastig, want we willen eigenlijk boot A, maar tocht B. Als we vragen wat de opties zijn, blijken ze speciaal vandaag boot A en tocht B te combineren. We krijgen bovendien korting met de coupon die we uit het hotel hebben meegenomen, dus wat ons betreft helemaal top!

Na het geregel is het tijd voor een blokkie om. Kingston blijkt een erg leuk stadje. Het lag vroeger erg strategisch aan de monding van de St. Lawrence River en werd rijk van de handel, maar ook van de militaire academie die in Fort Henry – op een landpunt van een van de eilanden voor de kust – is gevestigd. Er is weinig tot geen hoogbouw en de gebouwen zijn echt eind 19e eeuw: mooi, wit en blauw met veel hout en veranda`s. Andere gebouwen zijn juist van steen en allemaal licht van kleur: kalksteen afgravingen zijn een derde reden voor de rijkdom van Kingston.

Na deze omzwervingen vinden we het nog tijd voor een bakkie voor we aan boord gaan. Dat blijkt voor Karin opnieuw een misser. Na de mierzoete cappucino van Tim Horton`s blijkt nu een `frozen green tea` meer naar een soort bevroren zeewier te smaken, met dezelfde substantie. Geen succes dus we vluchten aan boord. De boot, een nagebouwde paddle steamer (die tegenwoordig noch steamt, noch paddlet) vaart ons de daarop volgende twee uren over het Ontario Lake en de monding van de St. Lawrence River. Het weer is echt geweldig: de wind is bijna gaan liggen (tot frustratie van de zeilers vermoeden we – waarvan er een hoop actief zijn op het meer) en we genieten op het bovendek met een handje vol mensen van de zon, het uitzicht en het uitgebreide commentaar. We zwaaien naar de Verenigde Staten, waar we vlak langs varen, en nemen er een wijntje bij. Karin zucht van tevredenheid: eindelijk iets lekkers te drinken!

Na twee uur is de zon weg en begint het fris te worden, dus we zijn blij dat we weer aanleggen in Kingston. We lopen meteen door naar restaurant Tango, wat een leuke tappastent zou moeten zijn. Het interieur is vreselijk en de ober kijkt ons bijna de grond in, dus aanvankelijk weten we niet helemaal of we de juiste keuze hebben gemaakt. De aardige serveerster, de wijn en het heerlijke eten maken veel goed! Malse kipspiesjes, pittige garnalen, guacamole met tortillachips en frietjes van sweet potatoes smaken uitstekend en we genieten al kletsend over de dag en de plannen voor de rest van de dag. Als we om half 11 in bed liggen duurt het tot zeker een seconde of 30 voor we vertrokken zijn!

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.