Piep, piep, piep… piep, piep, piep.
Het is nog donker buiten en volkomen gedesoriënteerd proberen we de
wekker te vinden. Welke gek vindt kwart over 6 een goed tijdstip om
op te staan in de vakantie?! …. eh, wij dus. Nouja, echt geweldig
vinden we het niet, maar we willen toch wel erg graag naar het
Alhambra.

De afgelopen weken hebben we geprobeerd
kaartjes te krijgen via Internet, maar steeds ging er bij 1 van de
laatste stappen iets mis. Andere computer, andere browser: niets
hielp. In Spanje aangekomen schakelden we de baliemedewerkers van
hotels in, maar helaas: de vooraf te bestellen kaartjes bleken
uitverkocht tot begin mei! Dan blijft er nog maar 1 optie over: ruim
voor openingstijd van de kassa van het Alhambra zelf voor de deur
gaan liggen, op de dag dat je naar binnen wil. En die kassa gaat open
om 8 uur. Als je zeker van kaartjes wilt zijn, moet je er om 7 uur
wel zijn, werd ons van verschillende kanten verzekerd. Je kunt dan
alleen hopen op ochtendkaartjes zodat je niet pas vanaf 14 uur naar
binnen mag (de kaartjes zijn verdeeld over ochtend (vanaf half 9) en
middag (vanaf 14 uur)) en op een zinnig tijdstip waarop je het
Nasaried Palace binnen mag. Voor deze belangrijkste
bezienswaardigheid van het Alhambra moet je je aan een op je kaartje
geprinte tijd houden. Per half uur geven ze x kaartjes uit en te laat
komen betekent niet naar binnen!

Afijn, en daarom is het nu kwart over 6
en proberen we onszelf te vertellen dat het ECHT de moeite waard is.
We rennen onder de douche door en graaien onze tas mee. Gelukkig
hebben we gisteren alles al klaar gelegd, zodat we nu in ieder geval
niet na hoeven te denken. We drinken een sapje en kwart voor 7 staan
we buiten.

Een stukje verderop in de straat maken
we een taxichauffeur blij, die keurig de meter aanzet en ons voor 4 ½
euro tot voor de deur van het Alhambra brengt. Daar blijkt ‘7 uur
voor de deur’ een prima tip. Er zijn ongeveer 30 mensen voor ons en
achter ons loopt het rap vol. We gaan geduldig in de rij staan en
zijn blij met de truien en jas. Het is weliswaar prachtig helder,
maar (of ‘en daarom’) erg fris! Om half 8 is het enorm druk en staat
er een lange rij. Gelukkig gaat ook de koffietent om de hoek open en
we warmen op bij een verse, door Martijn gehaalde, bak koffie.

Stipt 8 uur gaat de deur open en binnen
10 minuten zijn we aan de beurt. We krijgen ochtendkaartjes (er wordt
omgeroepen dat er vandaag maar 100 ochtendkaartjes over zijn en 400
middagkaartjes, wat geen groot aandeel van de dagelijkse 6.000
kaartjes is!) en de tijd voor het paleis is 9:00 uur! Beter kan bijna
niet en we zijn meteen in een juichstemming. Het betekent dat we
meteen naar binnen mogen en dat we relatief snel het paleis in mogen,
als het nog niet zo belachelijk druk is. We huren een audioguide
(Martijn luistert en doet de samenvatting en Karin klikt plaatjes) en
lopen stipt half 9 naar binnen.

Daar bezoeken we eerst het paleis van
Carlos V. We vinden het maar een suf gebouw: een cirkel in een
vierkant gebouw, met veel tierlantijnen aan de buitenkant. Er is een
complete vleugel van het Nasaried Palace voor gesloopt en ondanks dat
we die vleugel natuurlijk nooit hebben gezien, vinden we het zonde!
We gaan buiten klaarstaan om het Nasaried Palace binnen te gaan, wat
inderdaad stipt om 9 uur gebeurt. En dit paleis… tja, we worden er
stil van. Het is onbetwist het hoogtepunt van een bezoek aan het
Alhambra.

Het bezoek is prachtig opgebouwd, zodat
je steeds mooiere zaken ziet. De kleuren zijn sober (zachtgeel,
gebroken wit, bruin en hier en daar kleurige mozaïektegels in
roodbruin, geel, groen, blauw en zwart) maar het stucwerk is
overweldigend. Arabisch schrift en geometrische vormen overheersen en
hier en daar zien we een wapenschild. Overal is water: in fonteintjes
en stromend langs paden en door zalen, maar ook vlak en rimpelloos,
als een enorme spiegel waar een paleis in weerkaatst. Er wordt
gespeeld met licht en schaduw en overal zijn ingenieuze gaten om wind
binnen te laten, maar hitte buiten.

We zien het voorhof, de audiëntiezaal,
de leeuwenzaal met 124 zuilen, de zaal van de 2 zusters, genoemd naar
de twee enorme platen marmer op de vloer, de binnenplaatsen met
fonteintjes, de doorgangen en hoekjes en teveel om op te noemen. We
kunnen zelfs bij het badhuis even om de hoek kijken: een deur die
meestal gesloten blijft. Karin schiet enorm veel plaatjes en al met
al brengen we ruim 2 uur door in dit paleis.

Uitgeput ploffen we – na een
plaspauze uiteraard – buiten neer in de zon (na het koukleumen in
de rij zijn we van het koele paleis niet echt opgewarmd!) en vissen
een sapje uit de tas. Even bijkomen, maar jongens wat een geweldig
paleis! We begrijpen de ophef erover volkomen! Vooral Karin is
helemaal fan en zou het liefst meteen nog een keer gaan, maar dan
graag zonder mensen. Al zijn we maar wat blij met het vroege tijdstip:
als we de rij nu zien, zijn we extra blij dat we zo vroeg waren!

Na even bijkomen bezoeken we het
Alcazaba: de overblijfselen van het fort dat op de hoek van het
Alhambra-complex stond. We wandelen over de binnenplaats en een stuk
van de muren en genieten van het uitzicht op de nog steeds besneeuwde
bergen van de Sierra Nevada in de verte. Martijn beklimt ook de
toren. De jassen gaan de tas in: het is goed opgewarmd en we smeren
ons tussendoor toch maar in. Als we al die verbrande koppen zien,
lijkt het geen domme actie!

Na het fort bezoeken we nog
verschillende tuinen in het complex en daarna de Generalife. We
denken er even doorheen te rennen, door deze ‘architecten tuin’, maar
hoe verder we komen, hoe meer we onder de indruk zijn. Overal
bloemen, fonteintjes, struiken, uitzichtjes etc. etc. Achter elke
hoek ligt een nieuwe verrassing, tot we uiteindelijk niet verder
kunnen bij de ‘watertrap’. De leuningen van deze trap, bestaan uit en
soort goten, waar – ingenieus omhooggepompt – water doorheen
stroomt.

Daarna is het op. Met alle plas-, zit-
en drinkpauzes erbij zijn we ruim 5 uur binnen geweest. We hebben
honger en Karin heeft geen benen meer over. Maar het was het meer dan
waard. Dit was zonder meer een, zo niet het hoogtepunt van onze
vakantie!

We wandelen rustig naar beneden, tot we
op Plaza Nueva op een terrasstoel neerploffen, om daar bijna een uur
niet meer vanaf te komen. We eten en drinken wat en besluiten dat we
dan nog 2 dingen willen: even dwalen door de wijk rondom de
cathedraal en de Capilla Real (de tombes van de katholieke koning
Fernando en Koningin Isabel) bezoeken.

We beginnen met het dwalen, wat
natuurlijk niet gaat zonder onderweg nog een drankje te doen, en al is het niet eens de beroemde Albayzin (de moslimwijk) met zijn kleine straatjes, ook deze (winkel-)straatjes zijn erg leuk. We vinden onderweg het oude gebouw waar in de tijd van de Moorse overheersing kolen werden verhandeld (als brandstof), met een prachtige façade. Ook de oude zijdenbeurs is geweldig: kleine straatjes met prachtige versieringen en tegenwoordig veel souvenirshops. En veel restauratiewerkzaamheden: de helft van alle gebouwen lijkt wel ingepakt.

Ook de Capilla Real waar we we uiteindelijk uitkomen is gedeeltelijk ingepakt, maar zo spannend was de buitenkant toch al niet. De binnenkant willen we zien. We mogen helaas geen foto’s maken, maar worden binnen getrakteerd op de meest ongelooflijke – in onze ogen afschuwelijke – barokke krullen en tierlantijnen. De marmeren graftombes – vier in totaal, van Isabel, Ferdinand, zoon Philip en zijn vrouw Johanna de Waanzinnige – zijn wel erg mooi (vooral die van het oorspronkelijke paar, die gemaakt zijn door een leerling van Michelangelo). Het hoofdaltaar is indrukwekkend en afschrikwekkend tegelijk. Het is prachtige bewaard gebleven en laat als afschrikwekkend voorbeeld vooral de martelaren zien, waarvan er 1 onthoofd wordt en 1 levend gekookt in olie. Heel fijn, al die details. De kerkschatten die we in het naastgelegen gebouw zien zijn ook de moeite waard: de bijbel uit de 15e eeuw van Koningin Isabel, de oorspronkelijke vaandels waarmee de Christelijke herovering van Granada duidelijke werd gemaakt aan de inwoners en de kroon en scepter van de koningin zijn wat ons betreft hoogtepunten.

En dan is het helemaal op. We wandelen terug naar het hotel en ploffen uitgeput op het bed. Uiteindelijk landen we om half 9 – na wat uurtjes lezen en slapen – in een restaurantje, dat voor het eerst deze vakantie een echt foute keuze blijkt. We eten niet lekker en het troost-toetje valt – door het onverwacht gesloten zijn van het bedoelde tentje – ook nog in het water. We halen onze schouders op. Wat ons betreft kan er niets meer fout gaan vandaag. Wat een topdag!