Het is vroeg als de wekker gaat! Om
half 7 stappen we wat slaapdronken ons bed uit en na een korte douche
en het inpakken van de laatste spullen, staan we om iets voor 7 uur
beneden. Het plan is om nog even een snelle bak koffie te pakken
nadat we zijn uitgecheckt, maar de om 7:15 uur bestelde taxi staat al
voor de deur. We betalen de rekening en vragen een paar minuten
speling en uiteindelijk vertrekken we om 5 over 7 naar het volgende
hotel. Daar zijn we vervolgens echt veel te vroeg en de dames zijn
nog niet klaar. Tijdens het wachten raken we met de chauffeur in
gesprek over het taxisysteem in Manhattan en Nederland en – wat
onverwacht – over voetbal! Onze chauff blijkt een Ajax-fan! Met een
duidelijke mening, dus we doen wat elke niet-voetbal-kenner doet:
doorvragen en meeknikken.

Uiteindelijk pikken we nog vijf
dames en een heer op en worstelen we ons door het belachelijke
verkeer naar de luchthaven. We onderdrukken nog net op tijd een
lachbui als de jongen in het gezelschap vraagt of hij nou op JFK of
op Kennedy Airport is… We worden zelf bij een willekeurige terminal
afgezet en pakken de Airtrain naar de rental-car-halte. Daar zijn de
dames van Dollar Thrifty luidruchtig en allesbehalve efficient, maar
uiteindelijk zijn we de tijdelijke eigenaren van een witte Toyota
Prius! Niet een geweldig mooie auto, vinden wij, maar wel relatief
milieuvriendelijk & goedkoop. Een prima deal dus!
We
installeren SopSop (en houden na onze eerdere ervaringen met onze
TomTom een kaart bij de hand…), controleren de auto op schade en na
een laatste check door een vriendelijke, efficiente dame (het kan dus
wel) gaan we ervan door.

De wegen in en om New York City zijn
behoorlijk verwarrend! SopSop werkt gelukkig geweldig en hoewel we
zelf af en toe niet helemaal snappen wat het grotere plan is, gaan we
af op de suggesties die onze SopSop geeft. Na ongeveer een uur zijn
we Manhattan voorbij (bijzonder gezicht: het ESB in de verte vanuit
je ‘eigen’ autoraam!) en zijn we de Hudson overgestoken. We rijden
door New York State naar het noorden, over de i-87, via Albany.

Het eerste deel van de route is niet
heel boeiend, hoewel het wel opvalt hoe snel het rustig wordt:
laagbouw, steeds minder bebouwing en ook het verkeer neemt af. Al
snel zien we de grote roofvogels circkelen en – jawel – zien we
langs de kant van de weg op een paar meer afstand een hertje, met
twee jongen! We hopen dat we elke dag zo’n cadeautje krijgen!

Na Albany wordt de route mooier en
uiteidelijk (na een aantal uur en een aantal pauzes) steken we in de
buurt van Glenn Falls de staatsgrens over, Vermont is. Het is
inmiddels heuvelachtig en de route wordt echt prachtig. Rollende
velden, boerderijen, vakantiehuizen aan idyllische meren en overal
bossen. We genieten echt van dit stuk van de route, zeker als we rond
half 5 Middelbury inrijden. Dit schattige dorpje ligt op het
kruispunt van een hoop highways, dus het heeft helaas veel verkeer in
het dorp, maar het ziet er in het licht van de late middag prachtig
uit.

Ons hotel, de Middlebury Inn, blijkt
net zo leuk als gehoopt. De Inn bestaat al sins 1827 en is een
prachtig stenen gebouw, met een klassieke, maar niet te ‘frutselige’
inrichting. We krijgen een prima kamer en worden uitgenodigd voor de
afternoon tea & coffee (included). Dat is niet tegen dovemans
oren gezegd: we nemen een heerlijk glas verse ijskoude lemonade en
een verse chocolate chip cookie (Karin) en nog versere scone
(Martijn). We komen helemaal bij van de rit en als we opgeknapt zijn
wandelen we het dorpje in. Het ziet er zoals gezegd schattig uit en
na wat rondwandelen en plaatjes maken, gaan we op zoek naar Fire &
Ice, het favoriete lokale restaurant.

De inrichting is in ieder geval
geweldig, merken we als we binnenkomen: veel hout, ontzettend veel
spullen en zelfs een complete motorboot uit 1921, die (helemaal
intact) naast het saladebuffet ligt. Er is gelukkig nog plek en ook
het eten blijkt geweldig. We drinken lokaal bier en een margharita
(drie keer raden wie wat drinkt) en dat is al een succes, maar het
geweldige saladebuffet en het super malse vlees, overtreffen alles.
Ook het toetje mag er zijn, al is het wat erg zoet naar onze smaak,
en met een koffie en thee puffen we uit. Zo moeten we niet elke dag
eten, maar dit was heerlijk!

Terug in het hotel doen we een aantal
spelletjes Yathzee op de veranda en daarna komen we bij op de kamer.