Deze nacht ging een heel stuk beter al is het wel vroeg als de wekker
gaat. We rennen onder de douche door, eten een (tegenvallend) hapje in
de ontbijtzaal (nouja, ontbijt…) en stappen in de auto. Walvissen
deel III staat op het programma en het weer is stukken beter dan
beloofd! De zon schijnt zelfs volop en dat terwijl er regen is
voorspeld. Wij hebben er zin in.

We rijden in een ruim uur naar
Provincetown, op het uiterste puntje van Cape Cod. Vanaf hier is het
maar 6 mijl naar de Stellwagen Bank, waar we vanuit Glouchester ook
heen zijn gevaren. Het landschap is prachtig en hoe verder naar de
punt, hoe meer duidelijk wordt dat het niet voor niets het Seashore
National Park heet. Veel duinen, naaldbosjes en prachtige uitzichten
over kleine haventjes vanaf de doorgaande weg.

Provinceton is
niet een beetje toeristisch, maar zeg maar ENORM toeristisch. We zijn
gelukkig vroeg en daarom is er nog een prima parkeerplaatsje, maar
zelfs op dit tijdstip en buiten het seizoen loopt het dorpje al
helemaal vol. Gelukkig zijn er nog kaartjes voor de walvistocht van 10
uur. De Dolphin Fleet heeft in het hoogseizoen tot zelfs 12 (!)
walvistochten per dag, maar zelfs nu hebben ze er (in ieder geval) 5
per dag. Fijn, want veel andere organisaties hebben er maar een, tussen
de middag. En vandaag willen we lekker vroeg, om nog andere dingen te
kunnen doen en omdat het weer nu (nog) goed is, al is het wel
behoorlijk winderig.

Na het aanschaffen van de kaartjes hebben
we nog een half uurtje voor we aan boord gaan. We parkeren de auto op
een nog beter plaats, pinnen, halen koffie en checken dat we alle
laagjes bij ons hebben. Daarna wandelen we – met koffie – naar de
Portugese Princess. Aan boord blijkt de drukte mee te vallen en horen
we – voor het eerst sinds New York – Nederlands. We installeren ons
achterop het bovendek, trekken wat laagjes aan en wachten het vertrek
af. Binnen een paar minuten zijn we onderweg en na een half uur zijn
achter de kaap vandaan. En blijkt hoe winderig het is… We hebben
medelijden met de mensen die zeeziek worden, maar wij genieten van de
wind, de zon en van de kunde van de kapitein, die ons zorgvuldig om en
door de golven manouvreert op een zo comfortabele manier. En jawel, na
nog een half uurtje, van walvissen!

Een moeder en jong bultrugwalvis springen al minutenlang uit het water
als wij dichterbij komen. We zien ze nog een paar keer springen en
daarna zijn ze afwisselend aan de oppervlakte en er onder, omdan heel
ergens anders weer op te duiken. Een leuk spelletje verstoppertje en na
nog een paar keer springen (redelijk ver weg) gaan we op zoek naar
andere walvissen.
Een tijdje later zien we nog een walvis springen, op grote afstand en
als we dichtebij proberen te komen, zien we er dichterbij nog een. Deze
joekel springt uit het water en blijft dat doen! We zien ‘m wel 20 keer
omhoog komen, afwisselend dichtbij en ver, helemaal of tot halverwege.
De grote camera hebben we in de tas gelaten (er zijn teveel, te grote
golven en er is te veel opspattend water), maar met de kleine camera
maken we een paar filmpjes waarvan er zeker twee met springende
walvissen duidelijk in beeld.

Terwijl de walvis vrolijk doorspringt moeten wij helaas terug naar de
haven. De terugreis gaat sneller en comfortabeler en het laatste half
uur zijn we weer onder bescherming van de kust. De witte gezichten aan
boord krijgen weer wat kleur. Wij vinden het jammer dat het alweer
voorbij is, al willen we wel weer wat opwarmen aan wal. Nadat we hebben aangelegd wandelen we naar een lunchtent waar we een prima, late lunch eten. Al winkelend lopen we heel rustig terug naar de auto. Het is een leuk dorpje, maar volledig overlopen: niet erg om weg te gaan.
We rijden eerst naar een landpunt en wandelen de pier op. Het is nog steeds zonnig, maar de wind is alles behalve minder geworden, dus als we na een kwartiertje uit ons hemd gewaaid zijn, rijden we via de scenic route terug naar het zuiden, op ons gemakje. Ons laatste doel van de dag is Chatham.

In de vissershaven van Chatham laden de vissers elke dag de vangst uit. We rijden er eigenlijk op goed geluk heen om te kijken of we zeehonden kunnen zien liggen op de zanbanken, maar blijken perfect op tijd om twee vissersbootjes uit te zien laden. En daarmee komen de zeehonden vanzelf, zo blijkt. De vissers gooien af en toe restjes overboord en we zien tenminste 3 zeehonden vanaf de bovenkant van de pier (speciaal aangelegd voor nieuwsgierige voorbijgangers zoals wij). De bootjes en vissers zijn fotogeniek, net als de op ooghoogte voorbij scherende meeuwen, maar de zeehonden zijn het leukst!

Als we volkomen verkleumd zijn, rijden we terug, voorbij het hotel en uiteindelijk naar een Italiaans restaurant, waar we een happie eten voor we in het hotel een avondje rommelen en tv kijken.