Och, wat ligt dat bed lekker. We wordten allebei op tijd wakker, draaien ons nog eens om, worden weer wakker en net voor de wekker gaat besluiten we dat het tijd is om er echt uit te gaan. Heerlijk dat uurtje ‘extra’, vooral ‘s ochtends voelt het luxe. Zeker in dit soort bedden! Na een douche en een blik naar buiten (beetje jammer: grijzig) schuiven we beneden aan de ontbijttafel aan. Hadden we al gezegd dat het hier leuk is? Vers fruit, yoghurt, cereals, jammetjes, vers  sap… en of we daar koffie of thee bij willen? En toast? En zo ja, welke variant? En hier zijn onze eitjes en voor Tijn een worstje. Terwijl Paula heen en weer loopt blijkt Nigel (haar man) behalve kok ook weerman: hij komt het weerbericht voorlezen. Vandaag kan het alle kanten op, maar morgen wordt geweldig zegt hij. We zullen zien: ons humeur kan al niet meer stuk.

Na het ontbijt zitten we, rond 9 uur, in de auto om via Dunster (van het kasteel) naar Dunkery Beacon te rijden, met 500+ meter de hoogste heuvel in de omgeving. De weg is schitterend en hoewel het weer niet heel geweldig is, genieten we van het uitzicht. Na een half uurtje zijn we zover geklommen dat alleen nog paarse hei en gele brem langs de wegen groeien. We stoppen om foto’s te maken en zien dan een … schaap? geit? Het blijkt een van de ‘horned sheep’ van Emoor. Als we doorrijden om iets dichterbij te komen, zien we de echte taktatie, de Exmoor wilde ponies! Een hele kudde, met zowaar een heel kleintje. Het veulentje stuitert over de heidepolletjes en de weg en zit zijn hele familie dwars. We kunnen behoorlijk dichtbij komen en maken lekker veel foto’s.

Tevreden rijden we verder, naar Porlock, een schattig kust[plaatsje, waar we in een soort kaas/delicatessen-winkeltjes koffie drinken. Het kost moeite om niet het halve winkeltje leeg te kopen. Ze hebben enorm veel lekkere dingen. We weten ons te beheersen, maar het kost wat moeite!

Na Porlock rijden we via een schitterende, maar soms behoorlijk hefige route naar Lyndon & Lynmouth. De weg is soms maar 1 auto breed en we komen (ongelogen) hellingen tegen tot 25%! Martijn  betoont zich een ware held en rijdt alsof hij linksrijdend is geboren. Hij verblikt of verbloosd niet van al die ingewikkelde wegen en trekt zich niets aan van de rare fratsen van zijn medechauffeurs. In Lynmouth wordt dat geduld op de proef gesteld: het is er ineens bizar druk. Nu merken we dat het een lang weekend vrij is voor de Britten: waar komen al die mensen vandaan?! Na een kartier verspild te hebben op de eerste parkeerplaats weten we een prima plaatsje te bemachtigen op de tweede, in Lyndon, bovemop de berg. We wandelen het dorpje in en eten een zalig broodje bij The Oak Room. We bekijken ook het kabelbaantje, dat al bijna een eeuw mensen van Lyndon naar Lynmouth brengt en omgekeerd. Wij slan over, we willen eigenlijk nog wat meer uitzichtjes en misschien wat wandelen in de Valley of the Rocks, net buiten het dorp.

Het schijnt de moeite waard te zijn, maar als we geparkeerd zijn en uitgestapt kijken we nog eens naar de lucht. Tot nu toe viel het mee, maar die wolken zijn wel heel donker. Als er door de wind die steeds verder aantrekt dan ook nog van alles in Karin’s ogen / lenzen terecht komt, besluiten we in de auto die ellende even op te lossen en heel even af te wachten. We zitten nog niet of het begint al te regenen. Jammer, dan maar geen rotsen: hier hebben we geen zin in!

We geven Het Wijf… pardon Harro’s Wijffie opdracht ons naar Blackmoor Gate te loodsen. Snelste route graag.Afijn, dat zullen we weten. Waar we eerder dachten langs smalle wegen te rijden: nu is er echt geen ruimte om te manouvreren. We kruisen onze duimen en rijden voorzichtig langs de mooite groene weggetjes over een heuvel heen naar Blackmoor Gate… waar we zelf verder de weg zoeken naar Simonsbath, Exmoor en via Wheddon Cross terug naar Dunster. Onderweg krijgen we enorme buien op ons kop en verbazen we ons over het feit dat de Engelsen eigenlijk nauwelijks licht aandoen overdag, wat onder de donkere bomen en in de regen betekent dat we regelmatig schrikken van een auto om een bocht. Maar goed, zonder kleerscheuren, zonder regen en zwaar MET zon komen we in Dunster. Daar lassen we een plasstop in en drinken we een kopje thee, jawel met scone (Karin) en cookie (Martijn)!

Terug in The Langbury gaat Karin in bad en leest Martijn lekker een beetje. Voor we echt in slaap vallen trekken we na anderhalf uur de jassen weer aan en wandelen in het prachtige avondlicht naar buiten. De zon schijnt inmiddels volop en op de ‘boulevard’  van Blue Anchor Bay genieten we van zon, waind en golfslag, nadat we de stoomtrein (jawel een echt) hebben zien vertrekken van het superschatige stationnetje dat zo ongeveer naast The Langbury zit.Helaas blijkt het fish&chips tentje dat we gisteren zagen er vandaag niet te zijn, dus lopen we opnieuw door naar The Smugglers Inn, waar we net als gisteren lekker eten.

Tevreden wandelen we naar huis, smeden snode plannen voor morgen en nadat Nigel ons aan de toegangscode voor het wireless Internet heeft geholpen, werken we in de zitkamer de site bij.