Goed, hoe vaak gebeurt het je dat je midden in de jungle ligt, met alle geluiden die daar bij horen (geen idee of er echt apen waren, maar zo klonk het wel)? Niet al te vaak toch? En hoe veel van die keren wil je dan het geluid horen van een boom die omgezaagd wordt? … Juist. Als de wekker op het toch wat vroege tijdstip van half 7 gaat is Harro uiterst tevreden over een nacht diepe slaap. Karin mummelt iets onverstaanbaars over het beschermen van bossen en laat Harro wat verbaasd achter.

We schieten in onze kleren en nemen alleen het noodzakelijkste mee: een camera. We gaan olifantjes in bad doen! We worden in het prachtige ochtendlicht (gauw een plaatje) opgehaald door ons bootje en aan de overkant van de rivier afgezet. Daar wandelen we naar boven, naar de plaats waar we gisteren de olifanten achterlieten. Path vraagt ons om alle spullen die niet nat mogen worden in te leveren. We hebben gelukkig goed negedacht en geven hem alleen de camrea. Hij beloofd plaatjes te maken. Na 2 minuten sjokken de olifanten tevoorschijn. Wat zijn het toch een machtige beesten en wat is het geweldig dat we zo dichtbij mogen komen! Karin wordt snel gespot door ‘haar’ Mahout en olifant die braaf gaat liggen. Door de stijven spieren duurt het even voor ze haar been omhoog krijgt en halverwege poging twee komt Mae San (‘moedertje’ San) ‘map’ (omhoog). Karin grijpt zich vast en met een onverwacht krachtige zwaai krijgt ze haar been over de nek van San. Afijn, ze zit. Harro moet iets langer wachten en als zijn olifant (Mae Nam) aankomt weigert ze haar been uit te steken. Hoezo een eigen willetje? Niet getreurd: Harro is al helemaal niet voor een onuitgestoken poot te vangen en klimt zelf omhoog. We kunnen.
We sukkelen het pad af. Mae San blijkt, net als gisteren, een luidruchtige olifant. Ze trompettert er op los. Ook net als gisteren wandelt haar Mahout naast en achter Mae San, waardoor Karin alleen op haar rug zit. Te gek natuurlijk, vooral als ze zelfstandig de olifant weer in beweging krijgt (Pai Pai!) als ze ineens besluit stil te staan. De Mahout lacht goedkeurend (of meewarig?) en Karin straalt.

Bij het water gekomen worden alle fanten enthousiast. Karin wordt weer vergezeld van Mahout en na wat gedraal wandelen de dames het water in. Halverwege de rivier laten ze zich zakken. De meesten op hun kont, een olifant vooral met zijn kop (tot grote schrik van het Belgische meisje dat ineens tot aan haar nek in het water zit) en Mae Nam blijft staan. Poedeltijd! De olifanten genieten van het geschrob en geborstel. Sommigen hebben hun ogen half dicht en zitten alleen met hun kop en het puntje van hun slurf nog boven water. Als de olifanten een beetje schoon zijn en wij goed nat is het kliederen geblazen. Mae San slaat op commando van de mahout met haar slurf op het water en spettert daarmee Harro en zijn mahout kletsnat. Dat wordt een wedstrijd natuurlijk: de mahout van Harro is met zijn bakje water geen partij voor de slurfspetters van Mae San en iedereen heeft de grootste lol. We hebben het idee dat ook de olifanten het heerlijk vinden, want het kost wat moeite ze weer aan land te krijgen. Als dat gelukt is laten we ons van de ruggen glijden en tippen de mahouts. Kletsnat en smerig kijken we de olifanten na als ze naar het kamp wandelen, klaar voor een nieuwe werkdag. We kunnen niet stoppen met grijzen: dit was echt iets om nooit meer te vergeten!

Terug in de lodge rennen we onder de douche door, trekken droge kleren aan en checken uit. Met het bootje en bagage gaan we terug naar het kamp waar we ontbijten aan de rivier. In stilte genieten we nog even van deze mooie plek. Dan moeten we terug naar Luang Prabang. We hebben het idee dat dat eigenlijk niet helemaal de bedoeling is: in onze itinerary staat nog iets over een wandelking, een picknick en een zwempartij. Volgens onze gids heeft niemand die echter geboekt en eerlijk gezegd zitten we ook niet te wachten op een wandeltocht door de jungle van 3 tot 4 uur die daar volgens Path bij hoort. Dus laten we ons met de auto terugbrengen naar Luang Prabang.

We kunnen meteen onze kamer in en krijgen zelfs dezelfde kamer! We wassen wat spullen uit en hangen alles in de zon te drogen. Dan gaan we de stad in waar we de rest van de dag koffie drinken, foto’s op de site plaatsen, wat foto’s opsturen, winkelen en lummelen. Na een glas wijn gaan we ‘s avonds eten bij de Coconut Garden en dan is het bij Karin ineens helemaal op. Terug in het hotel komt ze in de koelte snel weer bij. Vandaag was wel erg heet! Op ons bed kletsen we nog even over vandaag: eentje met een gouden randje! We gaan vroeg slapen: morgen een lange busrit naar Vang Vieng!