Na een prima nachtrust en een frans gestyled ontbijtje staan we om 08:30 uur klaar voor ons twee-daagse olifanten avontuur. In het buurtje onmoeten we onze reisleider en onze reisgenoten, twee belgische dames, een ier en zijn amerikaanse vriendin. We rijden ongeveer een half uurtje naar het opvangkamp voor olifanten, waar we zullen leren op olifanten te rijden, met ze meegaan tijdens het wassen en waar we ook de komende nacht in de elephant lodge zullen verblijven.
Bij aankomst zien we direct olifanten staan. In een prachtig gelegen kamp aan de rivier worden olifanten die vroeger zijn gebruikt in de bosbouw opgevangen en genieten ze van een rustige tijd waarbij ze af en toe wat toeristen mogen rondtillen. Niet zielig wordt oons verzekerd: het is voor de fantjes licht werk en zo krijgen ze de nodige beweging.

Als we onze spullen hebben neergezet stelt onze gids zich voor (hij heet Path en werkt sinds 2 jaar bij Elephant Villa) en vertelt hij ons wat over olifanten. De gemiddelde olifant kan tussen de 70 en 100 jaar oud worden, eet ongeveer 250 kilo per dag (suikerriet, ananasbladeren, palmbladeren, banenen) en drinkt ongeveer 200 liter water. De (overigens dus Aziantisch) olifanten hier zijn allemaal vrouwtjes. Ze kennen ongeveer 30 tot 35 commando’s, maar het kost ons (simpele toeristenzielen) al moeite om de basiscommando’s te onthouden. Pai om vooruit te gaan, How om te stoppen. Sung om hem zijn poot op te laten tillen zodat je kunt opstappen terwijl ie staat en Map om omhoog te gaan vanuit ligstand. En links en rechts, wat was dat nu toch…? Gelukkig is de Mahout of olifantenmenner nooit ver weg. Het is zelfs erg af te raden om een olifant te benaderen zonder zijn Mahout in de buurt, of van achteren. Het blijven ‘wilde’ en soms onvoorspelbare dieren.

Met de basiskennis op orde krijgen we training en natuurlijk staat Harro net iets te ver vooraan… Olifant bij een oor pakken, ‘Sung’, en met enige moeite stuitert Harro boven op de Fant om een enorme grijns te krijgen die er voorlopig niet meer af gaat! Pai pai en gaan met die Fant! Na een rondje is Karin aan de beurt, die al heeft geconstateert dat dit wel eens boven haar macht (lees knie) zou kunnen gaan. En inderdaad: drie zeer frustrerende pogingen later vraagt ze of er iemand anders eerst wil en probeert niet van pure frustratie in tranen uit te barsten. Bezorgd vraagt Path of het gaat en Harro legt uit wat er aan de hand is. Daar weet onze gids wel wat op. Als nummer 2 is geweest wenkt hij Karin naar voren en vraagt de Mahout om de olifant te laten liggen! Zonder enige probleem klautert Karin nu via de knie achter de kop van de olifant. Anders dan een dromedaris komt een olifant erg soepel en geleidelijk naar boven en voor ze weet wat er gebeurt, zit ook Karin triomfantelijk olifant-hoog. Wat een ervaring!

Als iedereen is geweest pakken we onze spullen om in te gaan checken. Alleen wij hebben onze grote tassen bij ons, wat enorm onhandig blijkt. We klauteren in een enorm smal bootje en scheuren 5 minuten stroomopwaarts naar de Elephant Lodge. Daar krijgen we een enorme kamer die uitkijkt over het water, met een bed met muskietengaas en een simpele badkamer. Er is verder, zoals aangekondigd door onze gids, niets en dat is er helemaal prima wat ons betreft. Af en toe horen we varkentjes van het dorpje aan de overkant en verder is het stil. De vlinders fladderen om onze oren en we zijn omringd door groen.
Als we de spullen hebben afgegooid en onze zwemkleding onder onze normale kleding hebben aangedaan worden we weer opgehaald door het bootje. De bedoeling was dat we nog wat meer training zouden krijgen, maar het is druk: veel toeristen voor ritjes. We drinken iets en kunnen daarna gebruik maken van het zwembad! Dat is wel heel lekker natuurlijk en hoewel het water wat aan de frisse kant is op onze verhitte lijven, duiken we en masse het prachtige zwembadje (uitkijkend over de rivier) in. Door de rivier zien we de olifanten lopen, met een howdah (zo’n bakje) op hun rug waar de toeristen in zitten: de mahout op hun nek.

Na een uurtje relaxen is het tijd voor lunch en na de simpele, maar prima maaltijd drinken we nog wat. En dan is het zover: we mogen weer naar de olifanten! Bij de ‘feeding station’ kopen we wat trossen bananen om  de olifanten te voeren. We zijn erg gecharmeerd van een niet al te groot vrouwtje dat de matriach blijkt. Na haar tros bananen, die we net zo goed integraal hadden kunnen voeren in plaats van in ‘plukjes’ te breken, mogen we met haar mee! Ze krijgt een howdah op haar rug waar Karin en de mahout in gaan zitten, zodat Harro op haar nek kan! Pai pai en we gaan! we maken een tocht van een uur, waar in de olifanten langs het kamp de rivier in lopen. We houden net onze voeten droog. Het is echt fenomenaal en de grijns is niet meer van onze gezichten te branden. Wat is dit mooi. Zo’n mooi beest, zo’n mooie omgeving. Halverwege de rivier ligt een soort zandbank, waar de mahout van de nek van de olifant glijdt, een camera vraagt en plaatjes begint te maken. Hij geniet duidelijk net zo van met de camera spelen als wij van het tochtje en we laten hem lekker zijn gang gaan.
Als we weer aan land zijn moeten we langs een geparkeerde auto en een olifant vindt dat niets. Ze begint achteruit te lopen en de mahout ruilt snel van plaats met het Belgische meisje dat op haar nek zit. Het kost enige overredingskracht maar dan loopt ze langs de auto, zij het zo ongeveer in de heg aan de andere kant van de weg!

Terug bij de lodge blijven we zeker nog een half uur hangen bij de feeding station, om de olifanten nog meer bananen te voeren, foto’s te maken en gewoon nog een tijdje dicht in de buurt te zijn. Daarna wassen we onze handen en gaan met de boot naar de overkant van de rivier waar we de olifanten opwachten. Vandaag zijn andere mensen aan de beurt om ze te wassen en wij mogen ze daarna naar de jungle brengen. De fanten sjokken achter elkaar aan het water in en laten zich daarna met veel plezier in het water zakken. Sommige duiken helemaal onder! De mensen die er op zitten houden duidelijk geen droge draad aan hun lijf dus da’s goed om te weten voor morgen! Nu maken we foto’s en wachten we tot de olifanten aan land komen. Daarna nemen wij de plaats in van de drijfnatte mensen. Karin krijgt opnieuw de kans om mee te doen door de attente gids die Karin naar dezelfde olifant roept die opnieuw geduldig voor haar gaat liggen. En daarna schommelen we achter elkaar aan over een stoffig pad naar boven. Als er onderweg een trekkertje voorbij komt trompettert Karin’s olifant luidruchtig en brengt daarna een langdurig laag gebrom voort. ‘Elephant happy’ zegt de mahout. Karin denkt stiekem eerder dat hij die trekker maar niets vindt en aan t mopperen is, maar als rechtgeaard mahout zeg je dat natuurlijk niet tegen je wellicht angstig toerist! De gids bevestigt later Karin’s vermoeden en vraagt of ze bang was. Bang? Het klonk geweldig!
Na een half uurtje komen we bij de grens van ‘de driehoek’ het gedeelte van de jungle dat in beheer is van Elephant Villa en waar de olifanten, elk aan een 50 meter lange ketting, zodat ze kunnen rondlopen, de rest van de middag en nacht doorbrengen. Genoeg gewerkt voor 1 dag: elke olifant werkt maar 1 tot 4 uur per dag en krijgt tussendoor eten, wordt gecontroleerd door een dierenarts en krijgt aandacht van haar mahout. Ze zien er relax uit. Truste fantjes, tot morgen!

Wij zijn nog niet klaar met vandaag: als we naar beneden zijn gelopen stappen we in de boot en worden we in 10 minuten naar de Tad Sae waterval gebracht. Over een bezoekje aan deze waterval hebben we getwijfeld toen we voor de grotten kozen, dus we zijn blij. NU krijgen we ze toch allebei! De watervallen zijn prachtig: niet heel spectaculair maar eerder rustig en heel breed. Het kraakheldere water stroomt over geelbruine rotsen naar beneden. Gelukkig hebben we nog steeds onze zwemkleding aan, dus hoera, nog een plonsmogelijkheid. We klauteren voorzichtig over de rotsen naar boven en weer terug, maken wat plaatjes, drinken een drankje en doen verder niet zoveel tot het om half 5 tijd is om te gaan.
Na een korte stop bij de lodge, worden we weggebracht voor een heerlijke Laotiaanse maaltijd. Daarna gaan we naar de lodge, waar Harro bijna direct omvalt van de slaap, het is dan ook al kwart over 8, en Karin nog even het verslag bijwerkt. Morgen zwemmen met fantjes!