Heeeerlijk geslapen hebben we en na een rondje douchen kunnen we de wered weer aan. We beginnen met een prima ontbijtje. Verse broodjes, allerlei belegjes, fruit, cornflakes met melk, yoghurt en natuurlijke verse koffie of thee. Tevreden zorgen we voor wat brandstof en als we uitgegeten zijn halen we de spullen op en rekenen af. Een aanrader, dit leuke hotelletje, voor een meer dan vriendelijke prijs.

Het is 9 uur als we wegrijden en we hebben flink wat uren voor de boeg. We zijn snel de grens over en via een groot aantal tolwegen haasten we ons richting Bretagne. De tijd vliegt en met wat korte stops onderweg rijden we uiteindelijk rond kwart voor 4 St. Malo binnen. Het is de hele weg al heerlijk weer geweest en ook St. Malo stelt niet teleur. In een stralend zonnetje rijden we naar camping Alet, waar we voor 3 nachten betalen en onze tent daarvoor op plaats 77 mogen opzetten. Tegenover een toiletgebouwtje (waar we gratis kunnen douchen), maar heel rustig. Als de tent staat pakken we een tasje en wat laagjes kleding in en beginnen we met een rondje wandelen op de landpunt waar de camping op staat. We zien wat restejes van een Romeinse muur, een geweldig uitzicht op zowel de oude (ommuurde) stad van St. Malo met daarvoor de jachthaven, als op zee met alle eilandjes en we zien, tot Harro’s grote vreugde, het enorme fort waar de camping tegenaan ligt, dat in de 2e Wereldoorlog door de Duitsers is gebruikt als verdedigingswerk. Er op en er in is een gedekteken ’39-’45, inclusief een klein museum. Harro kijkt eens verlangend die kant op, maar we besluiten dat het beter is om eerst wat te gaan drinken.

We wandelen naar zee, aan de westkant van de landpunt waar we uitkijken op Dinard (aan de overkant van het water), waar we neerploffen op een terrasje en eerst maar een lading vocht naar binnen gooien. Als we zijn bijgetaknt steken we de landpunt over, zodat we aan de kant van de haven uitkomen. We halen een ijsje en wandelen om de haven heen naar de oude stad. St. Malo is oud, maar de gebouwen van de oude stad zijn dat stiekem helemaal niet! Je zou het niet zeggen als je er rondloopt, maar in een poging de Duitsers eruit te gooien aan het einde van de oorlog is bijna 80% van de stad verwoest. Daar zie je echter niets meer van en als je door een van de poorten op de klinkerstraatjes terecht bet gekomen, waan je je in de middeleeuwen. Ondanks de drukte, want zelfs nu, in mei, zweremn er hordes touristen rond. We ademen eens diep in en op een rustig tempo dwalen we verder de stad in.Echt heel groot is het niet, maar wel enorm schattig. En het stikt er werkelijk van de eettentjes.
Nadat we eerst wat hebben gedronken wandelen we uiteindelijk op aanraden van de LP naar een klein eettentje dat een beetje uit de loop zit. ONgeveer 10 tafeltjes en als we binnekomen is er nog plaats zat.Tijdens het eten wordt dat wel anders en als we weggaan om half 10 staan er mensen te wachten! Maar eerst eten we een heerlijk hapje. Harro een soort ‘pate’ van zwaardvis, gevolgd door St. Pierre (ook een vis) en een kaasplankje. Karin begint met een tartaar van dorade, gevolgd door een zalige biefstuk en een toetje dat ze tiramisu noemen, maar eerder een kruising tussen yoghurt met appeltaartsmaak en pudding is. Lekker, maar wel erg zoet en veel te machtig. Half literjte wijn er bij en als we weggaan zijn we meer dan tevreden.

De eerste calorien wandelen we er weer af in het half uurtje wandelen naar de camping. Daar duiken we snel ons mandje in. Het is tenslotte al laat…