Zo, dat was een prima nachtje. Het is een lekker rustige camping: het enige geluid komt van de vogels en (op bepaalde tijden) van de motoren en omroepinstallatie van ferries en cruiseschepen. Maar dat hebben we alleen gisteravond even gehoord. Nu is het rustig en als Karin na een half uurtje doezelen om kwart voor 8 besluit at het tijd is om op te staan begint ook Harro te bewegen. De vreudge wordt wat verstoord door een heeeeel klein buitje, maar we kunnen er op wachten en 2 minuten later is het weer droog. De douche blijkt prima en om half 9 rijden we weg. Eerste stop? Het bakkertje voor lekker verse pain au chocolat (ze zijn nog warm).

Daarna rijden we met behulp van BB (Bitching Betty, de TomTom), naar de kust, om via een schitterende route (met de nodige fotostops, want het begint voorzichtig op te klaren) uiteindelijk in Cancale terecht te komen. Dit miniscule vissersdorpje is de toeristen ook niet bespaard gebeleven, maar het is nog steeds even schattig. Zij het met iets meer mensen. Er blijkt een heel leuke markt gaande en als we (met de nodige mazzel) de auto hebben geparkeerd, dwalen we daar lekker overheen. Naast kleding en ‘gadgets’ ook heerlijk verse lokale producten. Het is nog lang geen lunchtijd, maar anders…
Als we zijn uitgekeken rijden we met de auto naar het haventje, waar we op een prima terrasje een rustig kopje koffie drinken. En mensen kijken. NU de zon doorbreekt lijkt het alsof ze allemaal tegelijk uit hun holletje gekropen komen. We kunnen ons ineens voorstellen hoe druk het hier midden in de zomer moet zijn! Als de koffie op is, pakken we de auto en is het tijd voor de ECHTE toeristische trekpleister: Mont Saint Michel! En na drie kwartier rijden is het zover. Als we de bocht om komen zien we het ineens liggen. En eerlijk is eerlijk: we snappen wel dat dit met een abdij en huisjes volgestampte mini-eilandje zoveel mensen trekt. Het ziet er geweldig ui. Aan het einde van de weg, omgeven door water, rijst het uit zee.

We parkeren de auto en wandelen het laatste stuk naar dit bijzondere fenomeen. Met hoog water overstromen zelfs zommige parkeerplaatsen en met laag water valt alles eromheen droog! Via de toegangspoort lopen we naar binnen en daarna omhoog. Het is enorm druk, vreselijk toeristisch en toch is het geweldig. De huisjes brengen je direct terug naar de middeleeuwen en zelfs de vele souvenirwinkeltjes doen daar geen afbreuk aan.
We klimmen langzaam steeds verder omhoog door de smalle hoofdstraat. Het is flink klimmen, vooral voor Karin, maar we hebben geen haast. Omhoog en nog hoger, tot we uiteindelijk een kaartje unnen kopen voor de abdij. Met de kaartjes in de hand klimmen we nog een beetje en dan hebben we een schitterend uitzicht op de baai en het omringende land. Daarna volgen we de tour. Het is een verrassend complete route, langs een groot deel van de kapelletjes, zalen en doorgangen van de abdij. Het 13e eeuwste klooster is prachtig, net als de eenvoudige, maar mooie binnekant van de kerk, waar een dienst aan de gang is (het is tenslotte zondag).

Net als Karin het voor gezien wil houden zijn we aan het einde van de route en via een tijdelijke trap aan de buitenkant van het gebouw dalen we een flink eind af. Daarna lopen we naar het enige ‘normale’ barretje dat we onderweg om hoog al zagen, waar zelfs een paar locals wat drinken. Na een kopje koffie en een beetje stilzitten lopen we het laatste beetje naar beneden waar we een boodje halen dat we in de zon, buiten tegen de muur, opeten.

Als we uitgegeten zijn stappen we in de auto en in een klein uurtje rijden we naar de camping waar Harro wegstuitert richting het museum en Karin verhalen typt. In de zon. Op een stoel voor de tent. Op wat sluierbewolking na is het weer prima weer. Wat is het leven toch naar.