Als Harro op zondag eind van de middag op de camping terugkomt, is hij een beetje teleurgesteld (het museum is dicht) maar ook vol verhalen (wat een reusachtig fort en het moet vol tunnels zitten, gezien alle geschutskoepels zonder bovengrondse ingang). Zodra we hebben vastgesteld dat het ECHT niet gaat gebeuren dat hij die tunnels van binnen gaat bekijken, zucht hij eens en daarna wandelen we naar het oude centrum van St. Malo. Nadat we via een andere poort de stad binnengaan en daarmee een ander deel van het oude centrum hebben bekeken, eten een we een crepe. De crepe is een echt Bretonse uitvinding en je struikelt echt over de straattentjes, maar ook officiele eethuisjes die de dingen verkopen. Officieel is een crepe de zoete variant van de dunne pannenkoek en nog veel bekender hier is de galette, de hartige variant met alle mogelijke vullingen, tot worstjes aan toe! We houden het bij een crepe met boter en suiker en genieten niet alleen van het eten, maar ook van de handigheid van de dame die ‘m klaarmaakt.

Na deze snack wandelen we naar een erg relaxte kroeg waar we drankjes drinken en de eerste posts online zetten. Daarna besluiten we na lang aarzelen toch maar dezelfde eettent als gisteren op te zoeken. Daar krijgen we geen spijt van: het eten is opnieuw heerlijk en de sfeer is er prima. Bekaf, maar heel tevreden wandelen we uiteindelijk naar de camping. Met name Karin kan geen stap meer zetten, maar het was een heerlijke dag!

Vandaag willen we naar Dinan, een schattig stadje op een half uurtje rijden van St. Malo. We zijn vroeg uit de veren (zal ook wel iets te maken hebben met het tijdstip dat we in bed lagen) en al rond kwart voor 9 zijn we gedoucht en wel onderweg naar Dinan. Via een kleine omweg (de afslag naar de juiste weg is afgesloten, tot grote consternatie van Het Vlaams Vriendinnetje / Bitching Betty – de TomTom van Harro) rijden we zonder problemen naar het stadje dat er al bij aankomst gwweldig uitziet. Hoog op een heuvel, met stevige muren en onder de vele meters hoge brug het haventje. We dumpen de auto in de parkeergarage van de oude stad en wandelen op goed geluk het stadje in. Op het eerste pleintje dat we vinden drinken we koffie en een stukje verder vinden we een geweldig bakkertje met een soort rozijnen-stokbroodjes waar we onze vingers bij opeten. Op volle dwaalsnelheid trekken we daarna Dinan in.

En wat een schattig stadje is het. Met halfhouten vakewerkhuizen in allerlei kleuren, prachtig houtsnijwerk en stenen torens is het een plaatje. We dwalen, kijken onze ogen uit en pikken uiteindelijk bij de Office de Tourisme een kaart met wandelroute op, waar we nog wat extra suggesties voor leuke straatjes uit halen. Het laatste stuk van de route is de klapper: helemaal naar beneden naar de haven en vervolgens weer omhoog. Karin bijt haar kiezen op elkaar (trainen, voor een volgende reis) en krijgt het voor elkaar om ook de hele route te lopen. De nodige bakjes koffie en fotostops later zijn we terug bij de auto. Tevreden en toe aan ‘ effe zitten’.

Het is ongeveer half 1 en we besluiten eerst terug te rijden naar St. Malo. Daar bezoeken we een enorme supermarkt waar we luch EN avondeten halen. In het zonnetje eten we ons broodje op en smeden plannen voor de middag.Eerst brengen we een bezoekje aan de Decathlon, een enorme en enorm goedkope sport/outdoor zaak, waar Karin voor ‘niets’ een fleece, een opblaaskussentje en 2 paar simpele zomerschoenen aanschaft. We twijfelen een beetje over het aquarium van het stadje. Het lijkt wel aardig, maar ook behoorlijk op kinderen gericht. We zijn vlak in de buurt en besluiten een kijkje te nemen. Als we de auto parkeren zien we de eerste kleuterklas lopen en bij de kassa zijn we overtuigd. Dit gaan we niet doen: 16 euro om tussen de kleuters te lopen, daar hebben we (met respect voor de kleuters) geen zin in. Vooral niet als we zien dat het grootste deel van de binnenruimte een soort speeltuin is! Jammer, geen vissen.

Plan B klinkt wel aanlokkelijk: naar Dinard. Nee, dat is geen typefout: het plaatsje aan de overkant van de baai van St. Malo heet inderdaad bijna hetzelfde als het plaastje dat we vanochtend bezochten. Het is veel moderner en een echte badplaats. Over een mooie (lage) stuwdam rijden we in 10 minuten naar DInard en parkeren de auto voor een paar euro voor een paar uur aan zee. En met een flesje drinken mee beginnen we aan een wandeling die ons uiteindelijk in een dik uur (wandelen) om de landpunt heen leidt, eerst met uitzicht op het strand en het water, daarna op St. Malo en de baai. Het uitzicht en de rotsen zijn fenomenaal en het heerlijke zonnetje maakt dat het vakantiegevoel dat we toch al hadden, in 10-voud terugkomt. Wat een plaatjes!

Het is overal bovendien niet al te druk. Net genoeg mensen om het gezellig te maken, maar duidelijk publiek voor buiten het seizoen: oudere mensen, mensen met heel keine kinderen en hier en daar een verdwaald koppeltje van onze leeftijd. We horen vooral Frans om ons heen, maar ook Duits en Engels en hier en daar Italiaans. Karin heeft gelukkig na wat gehakkel de eerste 2 dagen ook haar Spaans weer op de achtergrond kunnen parkeren en babbelt nu gezellig mee.

Rond 5 uur ploffen we op een terras en vullen het vocht aan. Wat een heerlijke dag! Als we bijgetankt zijn rijden we naar de camping, waar we de rest van de avond doorbrengen met lezen, kletsen, eten en driinken. Licht teut liggen we rond half 11 in ons mandje. Zlapie dzoen… 🙂