Hoera, het is toch zeker vijf minuten over zeven als we wakker worden. Gelukt! En fijn om iets anders dan een zes of een nog lager nummer op de klok te zien vandaag. We mogen meteen een beetje opschieten want we hebben onszelf tot doel gesteld rond negen uur, als Kennedy Space Center (of KSC, zoals deze fans van de afkorting zichzelf noemen) open gaat, voor de deur te staan. Douchen, aankleden, ontbijten (net zo goed als gisteren; deze keer met pancake-machine in plaats van waffle-maker) en om half 9 zitten we volgens plan in de auto. KSC is een half uurtje rijden en in tegenstelling tot de overige bezienswaardigheden is deze wel goed aangegeven.

Het enorme terrein van KCS ligt in het midden van het Merrit Island Wildlife Refuge, een prachtig natuurgebied. We vinden het bijzonder, dat ‘s werelds meest vooraanstaande techniek (of misschien universele techniek of een soortgelijke ‘pun’) zo goed samengaat met ongerepte natuur. We rijden er rustig door heen en voor we bij het Visitors Center zijn hebben we al een paar zwijntjes gezien, drie soorten reigers en een gierensoort. Dat begint al goed! We parkeren de auto (wat ons 10 dollar kost; wat we behoorlijk flauw vinden gezien de kosten van de toegangskaarten) bíjna op de eerste rij en wandelen naar binnen. Geen rij bij de kassa en na een snelle controle zijn we binnen! We krijgen helemaal de blije stuiters van het NASA-logo, op de achtergrond de brandstoftank van de shuttle en als we binnen zijn de raketten van de vroege ruimtereizen. We zijn er echt!

De raketten glimmen in het ochtendlicht. Aan twee raketten wordt gewerkt; mannen in een hoogwerken schuren en schilderen. Bij elke raket staat een bordje maar als we een kwartiertje binnen zijn kunnen we ook aansluiten bij een man die een – versterkt – praatje houdt over alle raketten. Hij vertelt over de eerste ruimtereizen en laat ons zien hoe afschuwelijk klein de capsules in de eerste raketten zijn. De gemini-raketten zijn zo genoemd omdat de twee stoelen zo dicht op elkaar staan dat de astronauten wel aan elkaar gegroeid lijken, als een (siamese) tweeling! Hij vertelt over Kennedy, die vlak nadat de eerste Amerikaan voor welgeteld 15 minuten in de ruimte is geweest, belooft dat de VS binnen tien jaar op de maan zal staan! En dat lukt, al kost het de mannen van de Apollo 1 hun leven: ze verbranden levend in een steekvlam in de cockpit nog vóór de raket opstijgt. De man vertelt makkelijk een aanstekelijk en we hebben meteen een goed beeld van de geschiedenis.

Met dat achter de kiezen lopen we meteen door naar de bus. Daar kunnen we, met nog ongeveer 20 mensen, mee met de allereerste busrit over het terrein. We mogen er alleen uit bij de Saturnus V raket, maar de ramen zijn blinkend gepoetst en we merken al snel dat we, met de verhalen van de chauffeur, de filmpjes en het uitzicht uit het raam, een heel goed beeld krijgen. De belangrijkste bezienswaardigheid is dan ook moelijk te missen. Het VAB (Vehicle Assembly Building) is het gebouw met de op drie na grootste inhoud ter wereld. Het gebouw heeft een lengte van 218 meter, een breedte van 158 meter en een hoogte van 160 meter. De 139 meter hoge deuren worden naar boven opgetrokken, een operatie die 45 minuten duurt! Het gebouw heeft een speciaal soort ‘airco’, omdat er anders wolken en zelfs regen IN het gebouw kan optreden! In de hal kan een Saturnus V raket rechtop worden opgebouwd op een ‘crawler’, de wagen die de raketten (en vroeger de shuttle) naar het lanceerplatform rijdt. De weg daar naar toe bestaat uit kiezels en is enorm breed. We rijden langs de sporen; een raket doet er ongeveer een dag over, al is het maar een klein stukje.

Als we langs de lanceerplatformen zijn gereden (aan de overkant van de Banana River zien we het lanceerplatform van Maven nog staan; de raket die Martijn gisteren heeft gezien), rijden we naar het gebouw waarin de Saturnus V raket is tentoongesteld. Deze enorme raket is 110 meter lang en ligt in zijn verschillende stadia horizontaal tentoongesteld. Als we het gebouw inlopen zien we eerst een filmpje over de geschiedenis van de Saturnusraket. Daarna lopen we de originele controlekamer is, uit de jaren 60! We maken de laatste zeven minuten voor de lancering èn de lancering zelf mee. De originele geluidsopnames worden afgespeeld: lichten beschijnen de bureaus waar vandaan gesproken wordt. Een paar seconden voor take-off begint de ruimte te schudden; we horen het gedonder van de raket en de ‘ramen’ kleuren oranje! Erg gaaf; we kunnen ons helemaal voorstellen dat het er zo uitgezien heeft! Daarna mogen we naar binnen en dat is pas echt indrukwekkend.

 

De raket is echt ENORM. We kijken onze ogen uit. Naast de raket zijn over de hele lengte bijzondere items tentoongesteld. We zijn vooral onder de indruk van het stuk steen van de maan dat je kunt aanraken èn van de pakken die gedragen zijn door astronauten die echt op de maan zijn geweest. We bekijken alles en als we op onze horloge kijken is het ‘ineens’ half 12. Ah, vandaar dat we zo’n dorst hebben. We nemen de bus terug. Ook deze chauffeur vertelt 100-uit en onderweg zien we alligators in het water! Niet heel groot, maar toch, ze tellen wat ons betreft. Als Martijn ook nog een Bald Eagle pot is ons geluk compleet! Terug in het Visitors Center drinken we allebei een enorme plons drinken en gaan daarna kijken bij de Memorial. Een indrukwekkende ‘spiegelende’ wand (die symbolisch het heelal weerspiegelt) herdenkt de 38 astronauten die zijn omgekomen bij het uitoefenen van hun vak. Van iedereen hangt er een foto en een tekstje. Ook de bemanning van de Challenger en de Columbia zijn present.

Na dit momentje bezinning lopen we naar de Atlantis Hall. Tussen de ‘raketvoeten’ van de brandstoftank lopen we het gebouw in waar sinds de beeindiging van het shuttle programma de Atlantis is tentoongesteld. We lopen helemaal naar boven en krijgen opnieuw eerst een filmpje te zien, over de start en ontwikkeling van het shuttleprogramma. Het tweede film is een indrukwekkende filmmontage van beelden over en vanuit de shuttle. Bij de laatste beelden gaan de camerabeelden langzaam over in een gaasdoek met daarachter de Atlantis. “Welcome home Atlantis”, zijn de laatste woorden en daarna trekt het gordijn open en daar staan we met open mond te kijken naar de Atlantis. Wauw, we hadden geen idee dat het zo indrukwekkend zou zijn. De volledige Atlantis, met schuur- en schaafplekken hangt in de lucht. Er om heen zijn drie verdiepingen met informatie, tentoongestelde objecten, foto’s. Ook hier kijken we weer ons ogen uit en als we uiteindelijk naar buiten lopen realiseren we ons dat we de lunch een beetje zijn vergeten. Hmmm, maar er is nog zoveel te zien!

Uiteindelijk kopen we een pretzel en nog wat drinken, terwijl we ons opmaken voor het laatste grote item van vandaag: een 3D film over Hubble. De zaal zit bomvol: eigenlijk de eerste keer vandaag dat we ons realiseren dat er nog best veel mensen zijn, al hebben we totaal niet het gevoel dat het druk is. De film is indrukwekkend en we kijken er met veel plezier ongeveer 50 minuten naar. Dan is ‘ie, eigenlijk zelfs iets te snel naar onze smaak, klaar en wandelen we naar buiten. Daar maken we nog een laatste stop bij de souvernirwinkel en dan is het helemaal op. Dik en dik tevreden wandelen we naar buiten, na een laatste blik op de raketten, die inmiddels staan te glimmen in het eind-van-de-middag licht. Het is vier uur en we zijn zeven uur binnen gweest!

 

Bekaf rijden we terug naar het hotel. Daar haalt Martijn wat te knagen bij de supermarkt naast het hotel en als we een beetje zijn bijgekomen steken we de straat over naar het Blackwood Steakhouse. Daar eten we een steak (Karin) en ribs (Martijn) en drinken we allebei een bijzondere Margharita. Martijn eentje met een drupje rum en Karin een knalblauwe, met blue curacao! Happy en een beetje aangeschoten wandelen we naar het hotel terug. Zlapen!