Lekker geslapen, maar opnieuw zijn we (erg) vroeg wakker. We nemen de tijd voor het douchen, aankleden, ontbijten (verrassend goed; het enige nadeel zijn eigenlijk de plastic borden, kopjes en bestekjes. Maar met een wafelmaker (beslag in een kopje, kopje leeggieten in het wafelijzer en omdraaien bij de piep) hoor je ons niet klagen!). We slaan de wafels overigens over: vandaag gaan we voor het bescheiden, gezonde ontbijtje.

Na het ontbijt rijden we terug naar de kade naast de Tiki Bar. Geen lamantijn te bekennen. Maar helaas (erger) ook geen boot. Er zou om half 11 een boottoer moeten vertrekken (iets waar we best op willen wachten: het weer is weer prima en we weten nu dat er lamantijnen èn rivierdolfijnen in de Indian River zitten), maar er is niemand te zien en ook het bellen met het aangegeven nummer levert alleen een onverstaanbaar gemurmel op dat we uiteindelijk maar ophangen. De dame in de souvenirwinkel weet raad: de boot vaart vandaag inderdaad niet om half 11 uit, alleen om half 2 en oh ja, het lamantijnen-informatie-centrum is vandaag ook dicht. Bummer; dat is een teleurstelling! Alle onderdelen van ons plan vallen tegelijk in duigen. En er is ook al geen koffie te krijgen!

We besluiten maar naar het noorden te gaan rijden, over de 1A1, de ‘mooie’ route langs de kust. Dan komen we vast vanzelf koffie tegen. … Ja, ja, goed plan. De route is aardig (maar we begrijpen niet heel goed waarom er een groen streepje langs staat op de kaart; het uitzicht is aan beide kanten volledig geblokkeerd door flats, gebouwen, golfbanen en heggen. Maar koffie… ho maar! Uiteindelijk slaan we af naar het vasteland en in Vero Beach (volgens Hokkie een klein slaperig stadje, maar wat ons betreft vooral karakterloos) zoeken we koffie. Dat kost nog behoorlijk wat moeite! Uiteindelijk zien we een Ihop (International House of Pancakes), een diner met all day breakfast, gespecialiseerd in… juist, pannenkoeken. Daar blijkt de koffie prima en op Karins voorzichtige vraag naar warme melk wordt er een mok melk opgewarmd in de magnetron. Prima en dat het een slappe bak is vergeven we ze graag: de serveerster noemt ons ‘dear’ en ‘honey’!

Een stuk beter gehumeurd rijden we door langs de ‘scenic route’ naar het noorden, tot we bij Pelican Island National Wildlife Refuge komen. Dit is het oudste reservaat in de VS, gesticht in 1903. Het eigenlijke reservaat, een eilandje in de Indian River waar allerlei vogels komen, kan je niet bezoeken, maar we wandelen – nadat we de auto hebben geparkeerd – over een verhard pad naar de rivier. Onderweg zien we niet heel veel (het is half 12, bijna op het heetst van de dag) maar de twee pelikaansoorten (bruin en wit), een ‘duivogeltje’ (waarschijnlijk een soort fuut), eendjes en wat vlinders vrolijken de route op. We zien ook voor het eerst iets van het moerasland waar een groot deel van Florida uit bestaat. De muggen weten we vakkundig te ontwijken en een uurtje later zitten we verhit maar tevreden weer in de auto.

Na een korte stop op het strand van Melbourne (met drie zonaanbidders en twee vissers, twee brandingsurfers en oh ja, kilometers geel zand) rijden we door naar Cocoa Beach. Dat is echt net zo toeristisch en verschrikkelijk als we hadden bedacht, maar het is ook niet de bedoeling om Cocoa Beach te bezoeken. We willen er alleen slapen en eventuyeel eten. Voor lunch rijden we nu echter door naar Cocoa, het dorpje dat op het vasteland van Florida ligt, drie bruggen verder. We hebben Foonie ingesteld op Café Margeaux een Frans café dat aangeprezen wordt door Hokkie.Als we richting de kruising rijden schiet Martijn naar voren in zijn stoel, zegt iets onduidelijks en daarna ‘ja daar… oh nu is het weg… ehm, ik denk dat ik een raket heb gezien’. Karin denkt aanvankelijk dat hij een grapje maakt, maar even later rolt de donder van de motor over ons heen. Wauw, we dachten dat er niets meer werd gelanceerd vanaf Cape Canaveral?

Als we de auto hebben geparkeerd in Cocoa blijken twee dingen te kloppen: het café is geweldig en er is inderdaad een raket afgeschoten. De Maven gaat onderzoek doen op Mars en de lancering is zelfs in Nederland groot nieuws. Karin is een tikkie jaloers, maar heel blij voor Martijn. En een tikkie geirriteerd: waarom heeft ze dit niet uitgezocht voor ze wegging! We eten een heerlijke lunch (soepje en daarna gevulde crèpe voor Karin en quiche voor Martijn) en raken aan de praat met de ober. Uit Servië is hij, vertelt hij, maar hij gaat juichen voor Bosnië bij het komende kampioenschap voetbal. Het is toch fantastisch wat ze hebben bereikt. We zijn het met hem eens en wij juichen een beetje voor hem: juichen voor Bosnië als je een Serviër bent, is ‘a big thing’ wat ons betreft. Na de lunch dwalen we wat door het behoorlijke schattige plaatsje. Kleine winkeltjes (waaronder een winkel met poppenhuis-toebehoren), restaurantjes en een bakkertje: we dwalen een rondje en gaan daarna naar de auto terug. Op naar Cocoa Beach, waar we inchecken in het Holliday Inn Express. We krijgen een prachtige kamer, met twee enorme bedden (bijna nog groter dan in Fort Pierce) waar we dankbaar op neerploffen. Ok. Plan deel 264a. Uiteindelijk besluit Martijn een rondje te sporten (er staan drie loopbanden beneden en Karin slaat zichzelf voor haar hoofd dat ze haar sportspullen is vergeten), besluit Karin een rondje te zwemmen in het zwembad en gaan we online een goed restaurant uitzoeken.

De sportschool blijkt snikheet, het water heerlijk (het zwembad is open, maar overdekt) en Karin wordt aangesproken door een jongetje. Hij is VIP geweest op Cape Canaveral vandaag want zijn oom was lead investigator voor de Maven. Hij is er duidelijk vol van en vertelt honderduit. Het is een leuk gesprek dat Karin pas afbreekt als ze ontdekt dat ze inmiddels al zes keer is gestoken door een mug! Dan is het tijd om onder de douche te gaan, om te kleden en een restaurant op te zo9eken. Via Tripadvisor vinden we Florida’s Frech Grill. Het is een minuut of 10 rijden met de auto (geen drankje voor Martijn), maar het blijkt heel erg de moeite waard: dichtgeschroeide rauwe tonijn, dip van gerookte vis met sesamcrackers, verse vis, bijna net zo verse grote garnalen, een wijntje, een verse lemonade… We vermaken ons bovendien prima met kletsen en mensen kijken is de volle tent. Naast ons toast een groot gezelschap op de de Maven. Het maakt meerdere mensen emotioneel.

Rond half 10 zijn we thuis. We houden het daarna niet zo lang meer vol, maar zouden we morgenochtend een keer ná zes uur wakker worden….?