SeaWorld (Orlando)

SeaWorld (Orlando)

Nee maar, we worden wakker van de wekker! We willen eigenlijk nog wel even blijven liggen (deze nacht was gelukkig prima), maar we willen óók om 9 uur bij SeaWorld zijn en dat laatste wint. We zitten uiteindelijk om kwart voor 9 in de auto en keurig op tijd rijden we het parkeerterrein van SeaWorld op… waar we óók moeten betalen. Grrr, dat vinden we toch een minder leuke hobby van die grote bezienswaardigheden. Maar goed: eigenlijk moeten we vandaag ook niet zeuren want eigenlijk is het een bonuskaartje waarmee we vandaag langskomen. Met het kaartje van Discovery Cove kunnen we ook hier naar binnen. Dus: we betalen en lopen dan meteen door naar de toegangspoortjes.

Eerste stop: dolphin cove. Daar zwemt een deel van de dolfijnen rond en je kunt heel dichtbij komen. De dolfijnen komen naar je toe. Je mag ze niet op hun hoofd aanraken (wat heel grappige situaties oplevert van een dolfijn die zijn kop omhoog steekt en rechtstreeks een licht verschrikte bezoeker aankijkt), maar de dolfijnen weten prima hoe ze om aandacht kunnen vragen: ze komen op hun zij langszwemmen en je mag ze wèl op hun zij aanraken! Karin boft: ze krijgt tot drie keer de kans en ze straalt. Dit is geweldig! Als we naast ons kijken zien we dat het nóg beter kan. Er staat een hele groep mensen en de dolfijnen weten ze snel te vinden. Je mag ze voeren! Hmmm, misschien is dat nog iets voor straks…

Na een uitgebreide stop wandelen we via een toiletstop een een snelle blik naar de dolfijnenshow. Het is eigenlijk meer een dolfijnen-acrobaten-papegaaien-show. Een soort mini Cirque de Soleil op en in het water. Het ziet er geweldig uit en we genieten.
Na de show is het tijd voor een graadje minder. We lopen langs een aantal ‘thrillrides’ (kan iemand ons uitleggen waarom je een roller coaster wilt hebben in SeaWorld?) naar Antartica! Door een tochtje in een soort karretje, langs een mooie animatie over een opgroeiende pinguin, komen we zo te voelen inderdaad rechtstreeks in Antartica aan. Karin trekt meteen een vestje aan en daarna kunnen we de vier soorten pinguins bekijken die er te zien zijn. Tot onze verrassing zitten er een flink aantal te broeden! Een verzorgster vertelt ons dat SeaWorld al sinds de jaren 80 van de vorige eeuw pinguins fokken. Met succes: er wordt flink geruild met andere dierentuinen. We kunnen heel dichtbij komen en de beesten trekken zich niets van ons aan. Een goeie combi, wat ons betreft. Vooral als we ook de kou uitkunnen en achter een dikke ruit de pinguins kunnen zien zwemmen.

We blijven een flinke tijd staan kijken en realiseren ons dan net op tijd dat we naar Shamu moeten! Shamu is de naam die al sinds de jaren ’60 aan de leidende orca (of haar jong) van de orca-show van SeaWorld wordt gegeven. De show die we zien heet OneWorld en hoewel er veel te zeggen valt over dieren in gevangenschap (zeker dit soort joekels) zetten we die gedachten voor nu even van ons af en WAUW wat een show. Het is een geweldig gezicht om die prachtige beesten te zien optreden en we voelen ons net een stel kleine kinderen. Net als de rest van de 5000 mensen die zitten te kijken…
De show begint trouwens erg Amerikaans. Eén van de trainers komt net voor de show naar voren en bedankt ‘all those men and women that serve’ (oftewel: die in het leger zitten). Een geweldig applaus en gejuich stijgt op. De man vraagt of iedereen die in het leger zit óf zat in de VS ‘or with one of our allies’ wil gaan staan. De camera filmt het publiek en iedereen blijft klappen. Wij kijken elkaar aan; dat was een onverwacht onderdeel van de cultuur.

Na Shamu eten we een broodje aan het water (het drupt wat, maar we zitten zoals al de hele week in ons t-shirt) en daarna gaan we de zeeleeuwen bekijken. Eerst in hun hok (waar witte reigers, witte ibissen en witte kaalkopooievaars proberen hun vis te jatten) en (via de haaien en wat vogelsoorten) daarna bij de show. Die is hilarisch. We zijn vroeg gaan zitten, om een goeie plek te hebben en we liggen letterlijk dubbel van het lachen om een mimespeler die het publiek vermaakt tot het begin van de show. De show is bijna net zo leuk, met optredens van twee kerels, een vrouw, twee zeeleeuwen, een otter en een walrus (die nog het meest weg heeft van een grote blob vet). De vlotte acteurs/trainers (de vrouw is vooral op de achtergrond bezig met het beest dat niet in beeld is) hebben duidelijk enorm veel lol en hun liefde voor de beesten en hun werk spat er van af. Heerlijk!

Na deze stop wil Karin toch nog graag even terug naar de dolfijnen… Ze koopt voor zeven dollar toegang tot de ‘voerzone’ en gaat samen met een hele groep mensen mee: dolfijnen voeren! De trainer legt uit dat de beesten inderdaad niet graag op of op de zijkant van hun kop aangeraakt willen worden, maar erónder, onder hun ‘snuit’, vinden ze heerlijk! Dat laat Karin zich natuurlijk geen twee keer zeggen. Ze voert de vissen en ‘knuffelt’ wel drie dolfijnen! Ze staat bijna te stuiteren. Aanvankelijk kan Martijn, die met camera klaarstaat, haar niet zien, maar als de vis bijna op is gaan veel mensen meteen weg. Karin loopt richting Martijn en blijft zo lang mogelijk staan. Ze knuffelt nog een dolfijn die zijn buik komt aanbieden en daarna ziet ze een trainster een dolfijn natspatten die dat terugdoet. Ze doet alsof de dolfijn dat zelf heeft bedacht, maar Karin probeert het uit. En jawel, na twee keer spat de dolfijn haar kletsnat. Ze ligt dubbel! De trainster vraagt haar het verder niet meer te doen en na een laatste knuffel moet ook Karin echt vertrekken. Dat was geweldig!

Kletsnat en stralend loopt Karin naar Martijn en samen gaan we nog even kijken bij de schildpadden en lamantijnen. Die laatste hopen we ook nog in het wild te zien, maar voor nu zien we de prachtige lobbesen schuilen vooor de regen… huh? Bah: het begint nu echt behoorlijk te regenen. De lamantijnen duiken onder en wij gaan even onder water kijken, bij een onderwater aquarium en een onverwacht mooie 3D animatie, 360 graden om ons heen èn boven ons hoofd over het leven van de shildpad.
We zijn bíjna klaar met vandaag maar we willen afsluiten met nog één orcashow. Dus met een lekkere starbucks koffie gaan we nog een keer genieten. Het is ook de tweede keer erg leuk en veel rustiger. Vooral de ‘big splash’ is hilarisch. De orca’s spatten bijna 15 rijen ver en ondanks alle waarschuwingen zijn er iedere keer weer mensen die gillend en echt verzopen naar boven komen rennen.

Als we uit het ‘theater’ komen worden we meteen afgestraft voor ons leedvermaak. Het hoost! En we hebben precies één klein parapluutje bij ons. Maar; dat is al meer dan de meeste mensen en we gaan toch naar ‘huis’. Tegen elkaar aangeplakt wandelen we in marstempo naar de auto. Toch nog redelijk nat komen we bij de auto. Na een stop bij de supermarkt (waar een aardige maar ietsje te vasthoudende jongen – ook een klant – ons probeert te bekeren tot het Christendom) gaan we naar het hotel. De avond brengen we – bekaf maar erg tevreden – door op de hotelkamer, met een stokbroodje, een kaasje, humus, wijn en ons nieuwe favoriete tv-kanaal waarin al onze favoriete crime series voorbij komen.

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.