Na een prima nacht, vlot ontbijt en nog vlotter uitcheken zijn we om 9 uur bij River Adventures… met zwemkleding onder onze kleding. Want ja, we zouden bijna zeggen, ‘natúúrlijk’ hebben we ons bedacht. Dit is toch eigenlijk een kans die we niet willen laten lopen. We betalen, bekijken een instructiefilm, luisteren naar een instructiepraatje (beiden komen kort neer op ‘lig stil, laat manatees jou aanraken in plaats van andersom en gebruik één hand’), wurmen ons in een wetsuit en moeten daarna een tijdje wachten. We gaan op twee boten en de tweede is wat langer onderweg geweest. We zitten aan boord met een Zuid-Afrikaans stel (hij is amerikaan) en twee Duitse stellen. Lekker internationaal gezelschap dus, zegt ook captain Mike (Californian boy) als we uiteindelijk bij hem aan boord komen.

Zijn boot (miss Manatee) is een vierkant ponton-bootje, gelukkig mèt zonnendakje, want het is vandaag voor het eerst weer strakblauw, zonnig en nu al lekker warm. Dat is gunstig voor ons humeur (en kleurtje), maar níet voor het vinden van manatees. Ze gebruiken het bonwater (met een vaste temperatuur) vooral als het kouder wordt en het is nogal warm geweest. Bovendien is het al laat (voor manatee-begrippen). Maar: wij hebben captain Mike, een ex-marine-diver en voor zover wij van hem maar vooral van iedereen anders horen is hij ongeveer de meest ervaren manatee-man die er rondsnorkelt. Na een veiligheidsintructie steken we van wal.

Het water om waar we door heen varen is zo glad als een spiegeltje. We varen vooral in de kleine zijkanaaltjes van Crystal River in en het water is vaak niet dieper dan een meter / anderhalve meter. We zien onderweg een flink aantal vogels (waaronder een heel zeldzame reigersoort en een osprey, een roofvogel) en schildpadjes in het glasheldere water. En na flink wat zoeken: een manatee! Hij eet (ze zijn vegetarisch en ‘grazen’ vooral) in water van nog geen meter diep. We mogen het water in! En tot onze verbazing vergeet iedereen meteen alles dat ze hebben gehoord. We zijn de enigen die even de tijd nemen om een schuimrubberen ‘drijver’ mee te nemen, onze duikbril af te spoelen met spul waardoor ‘ie niet beslaat en ons rustig in het water te laten zakken. Tegen de tijd dat wij er in liggen hebben onze snorkel-genoten al flink wat grond omgewoeld waardoor het water flink troebel is. Tot onze verrassing (en blijdschap) kunnen we toch heel dicht bij de manatee komen. We blijven heel rustig, proberen zo stil mogelijk te blijven liggen en de manatee komt zo dicht bij Karin dat ze hem kan aanraken door één hand uit te steken. Een gek gevoel: een harde huid (veel minder spons-achtig dan verwacht) met harde, stekelige haren. We krijgen maar heel even de kans: daarna heeft de manatee genoeg van vooral de Zuid-Afrikaanse (die constant proestend overeind schiet en de grond omwoelt) en één van de Duitse dames, die al trappelend probeert een paniekaanval te onderdrukken.

Ondanks dat zijn we diep onder de indruk van dit rustige, gracieuze en enorme beest. De manatee kan tot vier meter lang worden en meer dan 1500 kilo wegen! Dit exemplaar was ook behoorlijk (zeker drie meter) maar we zijn geen seconde bang of nerveus geweest. Nu hopen dat we er nog één tegenkomen èn dat onze boot-genoten zich beter gedragen… En we hebben mazzel: het vergt wat rondvaren, maar dan vaart Mike bijna óver een manatee heen. Hij zwemt een meter of 10 opzij en gaat weer liggen. Ah, hij lag te slapen! Mike gaat eerst en deze keer gedraagt iedereen zich voorbeelding: drijvers mee, rustig het water in en zo min mogelijk bewegen, alleen met je armen. En we krijgen allemaal een prachtig uitzicht op deze ENORME manatee, die elke 5 tot 8 minuten even bovenkomt om adem te halen. We laten heb, zoals het hoort, lekker slapen (een gek gezicht: met zijn snuit recht naar beneden op de bodem) en als we allemaal genoeg gezien hebben gaan we opgetogen terug naar de boot. We zijn al behoorlijk tevreden, ondanks dat we weinig interactie hebben gekregen van de manatees, maar misschien nog eentje…?

Bij de oorsprong van de bron krijgen we onze wens. Een moeder en kind! Helaas ligt er een concurrerende boot met allerlei spattende, schreeuwende kinderen en volwassenen naast deze twee schatten. Ze schrikken het nieuwsgierige, erg actieve jong helaas af en jagen hem onder een stieger. Een stukje verder ligt nóg een manatee en daar ligt de tweede boot van River Adventures vóór. Zij hebben al een tijdje kunnen kijken bij deze ook slapende manatee en maken plaats voor ons. Helaas wordt de manatee wakker en zwemt weg als we net in het water liggen, maar Mike neemt ons mee naar de oorsprong van de bron, een afgescheiden deel water dat echt kraakhelder is en vol vissen. En… een slpaende mama-manatee. Haar jong is nergens te bekennen: dat ligt vast nog onder de steiger. We drijven tot het eigenlijk te koud is en zwemmen dan richting de boot… waar captain Mike ons richting de stiger wuift: het jong is (nu de drukke boot is verdwenen) weer onder de steiger vandaan gekomen en aan het eten! Al onze bootgenoten vinden het blijkbaar genoeg of te koud en zijn terug aan boord te gaan, maar wij kijken ademloos en volkomen bewegingsloos naar het vrolijk in de rondte knagende jong. Geweldig! Hij komt steeds dichterbij, verlegt zijn koers nog een beetje zodat ‘ie recht op ons afkomt en gaat iets langzamer eten. Dan beweegt hij recht onder Karin door, komt omhoog en strijkt zijn hele lijf tegen haar hand aan! Fantastisch! Het lukt ons om in stilte, zonder te bewegen, te juichen en heel rustig draaien we om. Het jong lijkt expres in de buurt te blijven en we kijken zo lang we kunnen. Als we beginnen te klappertanden (erg onhandig met een snorkel in) zwemmen we pas terug naar de boot. Wat een toetje!

We drogen ons een beetje af, gaan zoveel mogelijk in de zon zitten en laten ons terugvaren (en dan rijden) naar River Adventurers. Daar wurmen we ons uit de wetsuit, drogen ons af, kleden ons aan… en ontdekken dat het al kwart over 1 is! We schaffen nog de foto-cd af met foto’s die captain Mike heeft gemaakt en gaan er dan haastig vandoor. We rijden naar het zuiden, eten onderweg een broodje bij de Subway (op een bankje in de schaduw) en zijn om half vier in St. PEtersburg. Hotel Hollander is – anders dan de hotels van de ketens waar we tot nu toe vooral in geslapen hebben – een geweldig oud hotel. We krijgen een prima kamer (met een badkamer die verrassend klein is na de balzalen van de afgelopen week, maar wel twee keer zo charmant) en dumpen onze spullen. We pakken wat spulletjes in een klein tasje en besluiten te profiteren van het nu nog zo mooie weer. Vanaf morgen is het over, wordt gedreigd, dus we wandelen downtown.

Ja, wandelen: vier ‘blocks’ naar het oosten komen we bij het water en de winkel- en restaurantstraat van St. Petersburg. Daarvoor passeren we wel vier kerkjes (van bakstenen: een unicum in de VS) en wandelen we langs een mooi oud postkantoor. De straat aan het water is verrassend gezellig! Het is druk: in het park is onder een enorme Banyan Tree een grote bruiloft aan de gang. Er naast wordt een festival opgebouwd. Er flaneren mensen over straat. Het is heerlijk warm en iedereen lijkt vrolijk. We volgen een tip van de receptionist van het hotel en nemen de lift naar het dakterras van een restaurant. Daar hebben we – zoals beloofd – een geweldig uitzicht, lekkere muziek, een plekje aan de bar èn een lekkere cocktail en biertje. Een prima plek om mensen te kijken en pas na twee drankjes gaan we naar beneden. Daar schuiven we – na een minuut of tien – aan bij Moon under Water, een Britse pub. Het is er druk, gezellig en het eten is er prima! Na het eten wandelen we terug naar het hotel en duiken na nog een beetje televisie kijken ons mandje in. Wat een dag: super!