Vandaag mogen we uitslapen! … daarom is het toch zeker zeven uur als we klaarwakker zijn… Hmm, niet helemaal de bedoeling, dus we draaien nog een beetje, lezen een beetje, maar helaas, de slaap is op. Dan maar opstaan, uitgebreid douchen (Karin’s haar voelt als uitgeplozen touw) en uiteindelijk aankleden. En dan is het zowaar half 9 en kunnen we beneden aanschuiven bij de zondagse brunch. Het zit er niet bij in, maar vandaag willen we wel een rustig en uitgebreid ontbijt. Dat lukt! Er is een ‘egg-chef’ die eieren bakt op verzoek, er zijn wentelteefjes, er is een enorme bak vers fruit, er is yoghurt, er is toast… oh en er zijn nog zo’n 15 warme ‘noodzakelijkheden’ als worstjes, gebakken aardappels… etc. We beperken ons tot de dingen die we lekker vinden en ontbijten uitgebreid en rustig. Kopje koffie / thee erbij… Lekker begin van de dag!

Vandaag gaan we alles lopend doen hebben we besloten. We willen profiteren van het feit dat alles op loopafstand zit en kunnen wel wat extra beweging gebruiken. Als we dus klaar zijn met ontbijten wandelen we naar de Starbucks. Het eige dat ze namelijk niet hebben in het hotel, is lekkere koffie! We delen een grote latte en lopen dan een poaar blocks opzij naar de Art & Craft Fair die aan de gang is. Leuk om even overheen te struinen lijkt ons; we verwachten in een half uurtje wel klaar te zijn… Anderhalf uur later (!) hebben we alles gezien en zijn we dik en dik tevreden. Dat was verrassend leuk, vonden we allebei. Van sieraden tot houten gebruikesvoorwerpen en van puzzels via kleding tot klokken: werkelijk alles is er te vinden. Handgemaakt, van spuuglelijk (vinden wij) tot beelschoon (vinden wij). Karin koopt een heel klein hangertje van een manatee, als aandenken. Met die schat in onze tas gaan we er vandoor (ná dat we hebben betaald natuurlijk, wat dacht jij).

Volgende stop: het Salvador Dalí Museum. Pardon? Ja, dat hadden wij ook niet helemaal verwacht, een prachtig, modern kunstmuseum met 96 werken van Dalí in St. Petersburg, Florida! Het stel dat verslingerd raakte aan zijn kunst en er een levenswerk van maakte om zoveel mogelijk werken van Dalí in hun bezit te krijgen, kwam uit de regio, vandaar. We hebben er veel goeie dingen over gehoord, dus we zijn wel in voor een tweede portie kunst vandaag. Het is nog best een eindje lopen (het museum staat aan het zuidelijke eind van de marina) dus als we er zijn houden we eerst pauze in café Gala. Dat is geen straf: een echt Spaans café, dat een prima lunch blijkt te serveren. Salade (Karin), broodje (Martijn), glaasje Spaanse wijn erbij… Het enige jammere is dat de man achter de balie na drie woorden Engels zegt: “Ah, you are Dutch?”. We houden het er – om ons ego te sparen – maar op dat hij uit Europe komt en ons Nedeerlands heeft horen spreken…

Als we klaar zijn kopen we kaartje en horen we dat we nog net kunnen aanschuiven bij de rondleiding die NU begint. We haasten ons naar de derde verdieping. Daar staat een man – die al een aardig publiek heeft verzameld – uitgebreid te vertellen. In zijn enthousiasme praat hij bijna twee keer zo snel als Karin en struikelt af en toe over zijn woorden. Hij is daarom wat moeilijk te volgen af en toe, maar weet zo veel en vertelt zo interessant, dat we hem graag blijven volgen. In ongeveer drie kwartier vertelt hij over het leven en de werken van Dali en laat onderweg zijn licht (soms letterlijk) schijnen op een aantal kunstwerken. De uitleg is fascinerend en als hij klaar is bekijken we nog enthousiaster dan daarvoor de 96 werken uit alle periodes van Dali’s leven. Het is een mooie collectie en ook Martijn is erg blij dat we er een stop hebben gemaakt.

Nu is vooral Karin wel helemaal versleten. We lopen in één lange ruk terug naar het hotel waar Karin bekaf op de veranda ploft. Een heerlijke bank, met kussens, overdekt, redelijk uit de wind… Als Martijn terug komt met een cocktail en een biertje is het helemaal feest. Beetje vroeg nog (kwart over vier), maar dan kan Martijn straks tenminste weer met goed fatsoen in de auto stappen als we gaan eten. Ja, we zouden alles met de benenwagen doen, maar we hebben een opdracht. Karin heeft via what’s app contact met haar vader gehad en die was lekker op Internet aan het rondneuzen in de stad. Voor de grap heeft ze hem een ‘opdracht’ gegeven: zoek voor ons een lekker biertje, een lekkere cocktail en een lekker restaurant uit. Dat biertje en de cocktail kunnen we nog even niet vinden, maar het restaurant wel. Mexicaans restaurant Red Mesa zit op vijf minuten met de auto en het klinkt prima. Daar maken we dus graag een uitzondering voor op onze auto-loze dag!

Maar eerst drinken we een drankje en raken in gesprek met een aardige Canadees die inmiddels al weer 35 jaar in Florida woont. Met kletsen (met hem, zijn schoondochter en elkaar) en met een tweede drankje (een klassieke margharita en een frisje voor Martijn) vliegt de tijd. Etenstijd! Foonie brengt ons inderdaad in een paar minuten keurig voor de deur van Red Mesa en we hebben mazzel: ondanks dat het erg druk is, is er een tafel vrij. En het blijkt een prima keuze! We genieten van verse guacemole met nachos en daarna enchilada’s (met kip voor Martrijn; met krab en garnalen voor Karin). Tijdens het eten proosten we op Kees: dat heeft ie goed aangeraden, zo van een halve wereld verderop! Terug in het hotel gaat Karin wat typen. Martijn is ze een tijdje kwijt nadat hij is gaan roken. Hij komt even later boven om te zeggen dat hij nog even een drankje gaat doen in de bar met een kerel met wie hij in gesprek is geraakt. Na een uurtje komt hij weer boven: gezellig bijgekletst en geen idee hoe de kerel heet. Een prima vakantie-contact VS-style dus. Tevreden vallen we in slaap.