Van St. Petersburg naar Naples

Van St. Petersburg naar Naples

Reistijd! We staan een beetje op tijd op, want vandaag willen we naar Naples. Via een aantal leuke bezienswaardigheden natuurlijk. De eerst is niet zozeer een bezienswaardigheid maar een ontbijtgelegenheid. Een Panera Bread. Inderdaad, waar we gisteren geluncht hebben. Er zit er één vlak bij het hotel en we ontbijten met brood met ei (Martijn) en een bagel (Karin). En met verrassend lekkere koffie! Volgens ons hebben ze het geheim afgekeken van Starbucks. Fijn, wat ons betreft, want hoe enthousiast we ook zijn over de States in het algemeen en Florida in het bijzonder: het slootwater raak je snel beu!

Na het ontbijt rijden we naar de Suncoast Seabirds Shelter, een vogelopvang aan de kust net ten westen van St. Petersburg. De kust is ook hier gedeeltelijk volgebouwd, maar het opvanghuis ligt aan een mooi stukje strand. We parkeren voor de deur en lopen het terrein op. Het ruikt sterk naar vogel en is een stuk groter dan we dachten. Er zijn wel 25 hokken met allerlei vogels er in. Er lopen ook wat mensen rond, maar niemand lijkt zich echt iets aan te trekken van onze komst. Wat onzeker staan we sil: mogen we nu zomaar rond kijken…? We lopen naar een kerel die een tijdschrtift doorbladert. Hij kijkt ons aan, begint achter elkaar te ratelen en stapelt een aantal folders in onze handen. Het komt er op neer: kijk rustig rond en een donatie stellen we op prijs.

Wat overdonderd lopen we verder. Het Suncoast Seabirds Shelter vangt gewonde en zieke wilde (zee)vogels op en laten die weer vrij nadat ze weer zijn opgeknapt. Sommige kunnen niet meer weg; die krijgen een naam en blijven bij de Shelter. De wilde niet-zo-zieke volgels zich niet zoveel aan van de regel dat ze er niet horen. Bovenop de hokken zitten wilde pelikanen, gieren, reigers (meerder soorten); hopend op een visje of een bakje voer. In de hokken zit van alles: roofvogels, reigers, (veel) pelikanen, veel soorten reigers… We kijken onze ogen uit, kunnen dicht bij komen en worden duidelijk niet lastig gevallen door de verzorgers (allemaal vrijwilligers): we zijn eerder een beetje lastig.

Als we zijn uitgekeken laten we een fooi achter, gaan even naar het toilet en pakken de auto naar de volgende stop. Dat is nog een behoorlijk eind rijden, vooral omdat we eerst de stad uit moeten (met veeeeel stoplichten). We mogen weer over de brug en zien het langzaam opknappen. Het zou vandaag naar weer zijn, maar we worden blij verrast met droog weer en zien we nu ook een klein zonnetje…? Als we op de highway zitten schiet het wat meer op en we rijden in één ruk door naar Sarasota. Daar willen we een aquarium / marine laboratory bezoeken, maar voor we daar zijn, rijden we door het centrum en dat ziet er ineens heel leuk uit. Het zonnetje schijnt, mensen eten buiten, de winkels zijn open… We parkeren de auto en wandelen naar restaurant Columbia. Dot blijkt een dochterrestaurant van HET Columbia-restaurant in Tampa. Dit lokaal beroemde restaurant serveert ‘het lekkerste Cubaanse eten buiten Cuba’ sinds ehm… begin 20ste eeuw. Het is er stampvol, maar we krijgen nog een tafeltje in het open restaurant. En het is heerlijk: meatloaf-sandwich voor Karin en de Columbia-salade (halve portie) en de Columbia-sandwich (ook een halve portie) voor Martijn. En een plons drinken: leve de gratis bijgevulde frisglazen!

Als we zijn bijgekomen is het half 2 en tijd voor bezoek twee. We gaan naar Mote Marine Laboratory. Het is een leider in marien onderzoek sinds de oprichting in 1955. Het is een onafhankelijke non-profit organisatie met aquaria (binnen en buiten), laboratoria en opvangruimtes voor zeebeesten die moeten worden opgelapt. Soms kunnen ze niet worden teruggezet, krijgen ze een naam en mogen ze blijven. En het is een mooi complex, met interessante beesten en aardige vrijwilligers die graag hun kennis delen. We zien vooral (veel) vissen en (kleine, maar ook enorme) haaien in het eerste complex en twee reusachtige schildpadden, twee manatees en één eenzame dolfijn in het tweede complex. Er is veel te zien en op de wat trieste dolfijn na vinden we de beesten er erg goed uit zien. Een vrijwilligster vertelt dat ze afgelopen zomer 1500 (!) kleine, zieke of gewonde schildpadjes binnen hebben gekregen. Daar is er nu nog één van over: de rest is al weer uitgezet. Deze wacht tot zijn laatste wond is geheeld en wordt dan ook uitgezet.

We zijn uiteindelijk bijna twee uur binnen en rijden dan na nog maar eens wat drinken (we doen ons best om tijdens stops, maar ook met flesjes drinken in de auto voldoende binnen te krijgen) door naar Naples. Dat is een eenvoudige route. De 41 gaat in één keer door naar Naples en ons hotel zit in het noorden van Naples ook aan die weg. Martijn rijdt er zonder problemen naar toe; met een beetje hulp van Foonie natuurlijk. We worden verwacht in het hotel: er komen niet zoveel mensen met ‘zo’n soort’ achternaam als die van Karin.

De man achter de balie is aardig en geeft ons wat tips voor restaurants. Nadat we onze zooi hebben gedumpt en zelf ook even op Internet hebben gekeken besluiten we voor één van zijn tips te gaan: Sushi & Thai. Dat lijkt ons een perfecte combinatie: Martijn is dol op Thais eten en Karin op sushi en het resutaurant staat hoog aangeschreven. Het is een minuut of 10 rijden met de auto en als we aankomen is het stikdruk. We krijgen wel een tafel, maar dan in het tweede gebouw. Geen probleem: we zitten op een luxe bank naast een enorm aquarium. Dat is vandaag wel een beetje het thema, dus wat ons betreft helemaal goed.

En de receptionist heeft niets teveel gezet: het eten is echt heerlijk. Martijn geniet van een curry en Karin eet een stapel sushi en sashimi. Frisje erbij, visjes op de achtergrond… Na het eten rijden we via een bezoekje aan de Panera (bij gebrek aan een Starbucks voor goeie koffie) terug naar ‘huis’. Als we net in het hotel zijn begint het te stortregenen en onweren. Goeie timing, want het komt echt met bakken uit de lucht. Fijn dat het nu pas valt! Wij hebben een prima dag gehad: oordopjes in en tukken. Weltrusten!

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.