Vandaag doen we rustig aan. We moeten ongeveer om 13 uur op de luchthaven zijn hebben we besloten: we vliegen pas om kwart voor vier maar we hebben op de heenweg gezien wat een doolhof die wegen rond de luchthaven zijn (ze zijn er ook nog aan het werk) en we moeten de auto nog inleveren. Dus wat te doen met een beetje tijd… Eerst douchen natuurlijk en tas inpakken. Dan rustig ontbijten, in een verrassend volle ontbijtzaal. En dan gaan we iets doen dat wellicht vragen om moeilijkheden is. Shoppen op Black Friday. Zo wordt de dag ná Thanksgiving genoemd, als winkels belachelijk stunten met aanbiedingen die soms zó aantrekkelijk zijn dat mensen al ‘s nachts in de rij gaan liggen om maar op tijd te zijn. Er zijn al doden gevallen, meerdere jaren…. Maar: niet in Florida en zeker niet in Homestead. Dat is namelijk waar we – nadat we onderweg óók eerst nog stoppen voor een lekkere koffie die we in het zonnetje opdrinken – een outlet store vinden.

We nemen er de tijd voor en vermaken ons prima. Het mensen kijken is eigenljik net zo leuk als het shoppen, maar ook dat valt niet tegen. Karin ‘scoort’ een belachelijk godekope trui, enorm goedkope schoenen en een zeer betaalbare spijkerbroek. Stipt om 12 uur rijden we – zoals gepland – van de parkeerplats af. Het ideale van deze shopping mall is dat hij letterlijk aan het begijn van Highway 1 (‘the less stressway”) ligt, die we moeten hebben om snel op de luchthaven te komen.

Dat lukt… een soort van. Er zijn enorm veel werkzaamheden en Foonie vertelt ons andere dingen dan de borden aangeven dus we hebben wat verwarring af en toe. We nemen vlak bij de luchthaven een afslag die we waarschijnlijk eigenlijk misschien niet moeten hebben… en die dan tot onze opluchting per ongeluk perfect uitpakt. We kunnen zo naar binnen rijden, maarre… hadden we niet even moeten tanken. Balen, dat zijn we natuurlijk vergeten… We proberen een stukje omrijden en net als we het willen opgeven vinden we een prima tankstation. Hopla, tank vol, terugrijden… en dan nog veel verder slingerende wegen en onduidelijke bordjes volgen. We hebben twee keer mazzel en met heel goed opletten zetten we op tijd de auto in de garage. Daar krijgen we als één van de zo op het honderden mensen die hun autio inleveren een snel bonnetje dat we tóch nog even controleren… Een tank vol?! waarom betalen we daarvoor. het kost wat gedoe om dan uit te vinden dat dat zonder onze toestemming op het formulier is gezet toen Martijn de auto ophaalde! Grrr, deze dame kan er weinig mee en is alleen bereid om het verschil tussen de tank van de auto die we ZOUDEN krijgen en de auto die we HEBBEN gekregen (de upgrade) terug te betalen. En aangezien onze handtekening op het formulier staat kunnen we er weinig meer mee, maar voortaan gaan we toch NOG beter opletten.

Dan kunnen we naar de terminal en als we aan een apparaat inchecken zien we dat we perfecte stoelen naast elkaar hebben gekregen. Op de laatste vlucht zelfs naast elkaar, aan het raam, zonder derde stoel ernaast. Hoera, dat is erg fijn. Als we onze bagage hebben ingeleverd mogen we door de veiligheidscontrole. Daar staat een enorme rij, maar om de één of andere voor ons volkomen onduidelijke reden mogen we ineens via de VIP-rij! Onze handen worden uitgebreid gecontroleerd op drugssporen (niet te vinden natuurlijk) en verder zijn we zo snel klaar dat we we allebei aan kunnen wennen. Dat willen we vaker!

We wandelen een stukje, lezen nog even en onze eerste vlucht vertrekt keurig op tijd. Hij is in drie uurtjes voorbij. In het donker landen we op Detroit, een enorme stad die we vanuit de kraakheldere hemel uitstekend kunnen zien liggen. En op de luchthaven hebben we alweer mazzel: we hoeven onze koffers niet op te halen en onze nieuwe gate is maar een klein stukje lopen verderop. We hoeven dus niet de ‘metro’ te pakken die boven ons hoofd van de ene naar de andere kant van de ENORME terminal rijdt. We wandelen een stukje, drinken nog een laatste keer lekkere koffie bij de Starbucks, internetten een beetje en dan vertrekken we voor vlucht twee.

Na een maaltijd wordt het donker in het toestel en we kijken onze ogen uit over helder verlicht Amrika. Het hele continent lijkt schoongeblazen door de storm van een paar dagen geleden en het ziet er prachtig uit! Daarna willen we wel een tukje doen (het is toch al een te korte nacht) maar op een uurtje of twee van Karin en een half uurtje van Martijn ná, kunnen we de slaap niet vatten. En dat ondanks het feit dat het heerlijk rustig is en Karin zich dus uitstrekt (nouja) op drie stoelen op de rij naast onze eigen plaats! We kijken wat films, lezen een beetje en dan is het ontbijttijd. 

Keurig op tijd landen we op een zonnig Schiphol, waar behalve onze tassen en aan paar zwarte pieten ook Harro en Eveline op ons wachten. En dat is heerlijk: niet nadenken, voor de deur worden afgezet en nog gezellig ook! Ideaal! Om 12 uur zijn we thuis. En Florida: dat was een stuk leuker, veelzijdiger en interessanter dan we dachten… en net zo lekker warm!