Victoria – Port Alberni

Victoria – Port Alberni

Uiteindelijk houden we het verrassend lang vol… tot zeker half 10… MAAR: als we wakker worden is het eindelijk half 7 in plaats van iets afschuwelijks met een 5 er in. We hebben prima geslapen: tijd om te gaan. We rommelen ons redelijk efficient door de ochtendrituele heen en uiteindelijk staan we iets over half 8 bij The Blue Fox. We hebben gelezen dat het samen met Jam één van de populairste ontbijttenten is en we weten meteen dat het klopt als we aan komen rijden. Het is maandagochtend, de tent gaat open om half 8… en er staat een rij(tje)! We schuiven aan, krijgen een uitstekend tafeltje bij het raam en krijgen daarna een ontbijt om onze vingers bij af te likken. Wentelteefjes en vers fruit voor Karin; yoghurt, muesli en vers fruit voor Tijn. Alleen de koffie is om te huilen, maar dat maken we straks wel goed. We snappen de populariteit en het is maar goed dat we deze tent niet ‘back home’ hebben, dan zouden we al snel uit onze voegen barsten. Zelfs de lokale dienders schuiven aan voor een ontbijtje!

Iets voor 9 rijden we weg: op naar Port Alberni! Maar dan wel met een paar stops onderweg, zodat we optimaal kunnen genieten van dit deel van het eiland. Het is druk op de weg, maar goed te doen, gewend als we zijn aan Nederlandse spitsen. De weg wordt al snel groener en in een uur zijn we bij een farmers market net voor Duncan, waar we van de weg af draaien en koffie halen. We gaan ermee in de zon zitten: het weer is opnieuw fantastisch. Bijna volledig blauw en de zon brandt. Lekker! Als we de koffie op hebben wandelen we een rondje over de farmers market; een kruising tussen een overdekte markt en een supermarkt, waar vooral lokale producten worden verkocht. Leuk om even overheen te dwalen, voor we weer verder gaan.

De volgende stop is Duncan. Een klein plaatsje, waar de ‘nieuwe’ Canadezen en de First Nations People noodgedwongen (doordat de toegewezen ruimtes voor alle bevolkingsgroepen al jaren aan elkaar grenzen en midden in de stad bij elkaar komen) maar zeer succesvol al jaren samenwerken. Eén van de projecten waarin dat zichtbaar is, is het Totem Project. Er loopt een route van gele voetstapjes door de stad, langs meer dan 40 oude en moderne toempalen. Gesneden en bewerkt door lokale artiesten en sinds 2012 voorzien van tekst en uitleg. Hoewel we de route eerder liepen, is het nu, met meer totems en alle uitleg, veel leuker en we nemen er de tijd voor. We klikken heel wat af in het mooie zonlicht en lopen in een dik uur het rondje. En passant zien we Duncan, wat gewoon een heel lief plaatsje is. We drinken een flesje water leeg en na een snelle toiletstop gaan we weer op weg.

Na de totems gaan we op zoek naar een heel ander aspect van het zuiden van Vancouver Island: de wijn! Toen we hier 11 jaar geleden waren was dat nog géén item, maar inmiddels zijn er brochures waar de wijngaarden op aangegeven staan, kan je wijnexcursies doen èn er gewoon één bezoeken. De Averill Creek Winery bestaat sinds 10 jaar, had 8 jaar geleden de eerste oogst en produceert inmiddels wijnen die binnen BC prijzen winnen. Wat wel iets wil zeggen met alle concurrentie rond Kelowna (waar we eind van de reis nog komen). Martijn rijdt, dus neemt alleen heel af en toe een minislokje, maar Karin proeft een bubbeltjeswijn, een rose, twee witte, twee rode en twee dessertwijnen. Een indrukwekkende opbrengst en lekker. Geen topwijnen wat ons betreft, maar zeker niet verkeerd. En met een ligging die de meeste zonuren in de regio garandeert, vermoeden we dat het alleen maar beter kan gaan met deze charmante winery.

Als we zijn uitgeproefd pakken we ons boeltje en overleggen we even: wat nu? Uiteindelijk rijden we op de gok naar een Raptor Recovery Center, ongeveer 10 minuten rijden verderop. Het staat op het kaartje en hoewel we geen idee hebben wat we kunnen verwachten gaan we er op de gok naar toe. Een prima gok, zo blijkt al snel. Het center ie bedoeld om zieke en gewonde roofvogels op te vangen, maar (vooral) om het publiek bekend te maken met en te leren over de prachtige roofvogels. En daarvoor hebben ze Hawk Walks, Owl Prowls en de vrije vlucht voorstellingen. Wij hebben het geluk zowel een Owl Prowl, als een Hawk Walk èn een vrije vlucht voorstelling te zien. Aan elkaar gepraat door Tina, een stuiterende, vrolijke, welbespraakte dame die duidelijk volledig op haar gemak is met zowel vogels als publiek. We genieten ervan: het is super informatief, erg grappig en de vogels (onder andere een zeearend, kookaboora’s, een amerikaanse oehoe, een roodstaartbuizerd en een roodkopgier) zijn prachtig en komen zo dichtbij dat we ze letterlijk door ons haar voelen vliegen in een aantal gevallen! We brengen er ongemerkt dik twee uur door en komen helemaal vrolijk naar buiten. Dit soort gokjes mogen vaker zo positief uitpakken!

Tijd om het gas in te trappen en we rijden, op een korte, relaxte pitstop na in Coombs (in een lokaal beroemde farmers market met geitjes op het dak… letterlijk) door naar Port Alberni en onze B&B. Inntorestin. Ja echt, zo heet ‘ie! Pun clearly intended. Een vriendelijke gepensioneerde Dave doet de deur open en hij en zijn vrouw Sharon heten ons welkom in hun volgepakte huis. Een vreemde combi van Britse kitch en Canadees chique beneden, maar onze kamer boven is prachtig en echt van alle gemakken voorzien, net als de badkamer. Op de gang, maar we hoeven met niemand te delen. Er zijn ook geen andere gasten en we gunnen onze gastheer en -dame wat rust, die zich op Karin’s vragen laten ontvallen dat het erg druk is geweest. Ze geven ons op ons verzoek nog een dinertip en dan laten we ze alleen met dochter, schoonzoon en kleindochter die even op bezoek komen.

Wij taaien af naar the Starboard Grill, wat een prima tip blijkt. Na deze wervelwind-dag zijn we toe aan even rustig eten en dat doen we dan ook. Uitzicht op het water, in het zonnetje, kijkend naar de boten en de mensen… Het eten is verrassend goed: fish & chips met zalm voor Karin en een viscurry voor Martijn. Supervers en gewoon heel erg lekker! We doen rustig aan, maar als we klaar zijn rekenen we snel af. Er is nog één stop die we willen maken vandaag, namelijk Victoria Quay. Vanaf die kade schijnt af en toe, met laag water, een beer gespot te worden. Kleine kans natuurlijk, maar ja, het is laag water… je weet het niet. We rijden er dus in een paar minuten heen en … het zal toch niet waar zijn?! Als we uitstappen zien we de beer! We krijgen er bijna de slappe lach van. Hoe is het mogelijk: daar, aan de overkant van de rivier, scharrelend langs de waterkant, loopt op z’n dooie gemakje een zwarte beer! We zijn er niet eens op voorbereid: haastig grijpen we naar de kleine camera en proberen in de vallende schemering een paar plaatjes te maken. We kunnen het beest uitstekend zien en kijken onze ogen uit. Dag vier van onze vakantie en we zien een zwarte beer! Hij is een paar minuten zichtbaar en verdwijnt dan in de struiken uit het zicht. We geven elkaar een high five: wij voelen ons momenteel even de grootste bofferds van Britisch Columbia (BC). Goed dat we de taart hebben overgeslagen: dit is een veel beter toetje! Weltrusten Port Alberni, pas goed op je zwarte beer.

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.