We zitten er helemaal klaar voor om 8 uur, maar… geen Fay. Hmm, misschien was onze aanname dat ze zonder tegenbericht op dezelfde tijd zou komen niet erg handig? Als Karin gaat kijken doet een vrolijke Fay open. Zelfde tijd als gisteren, heeft ze aangenomen, is dat niet handig? Ehm, jawel, maar datw as 8 uur. Ze schrikt zich naar en Karin haast zich om haar gerust te stellen: het is vakantie en we hebben geen tour geboekt. Om half 9 zitten we, na opnieuw veel verontschuldigingen, alsnog aan het ontbijt. Opnieuw heerlijk: muesli, yoghurtm vers fruit en een kaneel-broodje. Vers. Jummie.

Na het ontbijt kijken we naar buiten. De voorspellingen zijn afschuwelijk, maar het valt eigenlijk wel mee. Het is grijs, maar het lijkt mist en het is droog. We gaan. We rijden eerst naar het park, naar het rondje dat we gisteren niet meer konden lopen. Het is nog heel rustig en we genieten. Rustig pratend horen we voor het eerst vogels. En we zien ze: kraaien, kleine zangvogeltjes en een specht! Hij hamert er op los in een cederboom van een oaar eeuwen oud. Vandaal. Het pad is helaas voorzien van erg veel trappen, maar het is erg mooi en opnieuw overheest het gevoel van stilte en van… geschiedenis.

Na deze stop gaan we haar het strand en als we daar zijn zien we ineens blauwe lucht! Het strand ziet er meteen een stuk vriendelijker uit! Het is nog redelijk laag water en de zee en wind hebben mooie strepen getrokken in het zand. We zien mensen wandelen, joggen, surfen en zelfs fietsen! Tja, het heet niet voor niets de long beach! We wandelen een stuk, heen en terug, over het strand, maken foto’sen genieten van het langzaam doorbrekende zonnetje.

Daarna rijden we naar Tofino. Onderweg drinken we een kop koffie in een surftentje, waar we rustig wat nieuws browsen. Tofino is herkenbaar… en toch ook weer niet. Het is voller gebouw, drukker geworden en het voorheen zo afgelegen hostel ligt nu gewoon aan de rand van het dorp. Het uitzicht is og steeds fenomenaal en we vinden er een prima restaurant (SoBo) om een hapje te eten. Het wordt een kleine pizza, waar we wel even op moeten wachten, maar die uitstekend smaakt. Dan wandelen we nog een rondje, naar de pier, waar we uitzoeken of we nog een tripje willen. Uiteindelijk slaan we alles over: een middagje rustig aan, gaat het worden. We rijden terug naar onze B&B, waar we lekker lang lezen. Dan pakken we ons boeltje en vertrekken naar de Wild Pacific Trail die tenslotte zo ongeveer bij de voordeur begint. We lopen een klein stukje, tot we een bankje in het zonnetje vinden waar Karin met uitzicht en een boekje achterblijft. Martijn gaat nog een stuk wandelen.

Eind van de middag drinken we een borrel in onze B&B (we hebben tonic plus een klein flesje bombay gin en blikjes cola plus een klein flesje bacardi gekocht) en daarna steken we opnieuw de straat over om in de loungebar van het Black Rock Resort te eten. Dat blijft een schot in de roos: betaalbaarm schitterend uitzicht en… verse sushi! Dus als Martijn een hamburger eet, schuift Karin een berg sushi naar binnen. De uckee roll is een favoriet: verse lokale zalm, avocado en komkommer! Een coktail erbij, terwijl Martijn een proeverij heeft van drie lokale biertjes. Heel naar. En als we klaar zijn, wandelen we in twee minuten terug naar onze B&B, waar we ons klaarmaken voor een lange reisdag morgen. Ontbijt om zeven uur en dan op naar Port Hardy!