Op het afschuwelijke tijdstip van 4:45 uur gaat de wekker. We schrikken er allebei van en sleuren onszelf uit bed en in de kleren. Tassen in de auto, kopje koffie mee voor Tijn en gaan met die banaan. De ferry terminal is vlakbij en daar ligt de Northern Explorer van BC Ferries al op ons te wachten. We hebben online gereserveerd en betaald èn zijn keurig op tijd en krijgen dan ook meteen onze boarding passes. We mogen vervolgens in rij vier, waar we achter een klein rijtje auto’s een uurtje wachten tot we aan boord mogen. Het wordt langzaam licht en om iets over half 7 staan we aan boord geparkeerd.
Het café op dek 4 heeft gelukkig koffie, thee en bagels met creamcheese (we hebben geen trek in alle enorme ‘hot breakfasts’). We munchen het op en als de aankondiging komt dat we gaan vertrekken, staan we op het achterdek, dek 6, te kijken. Het gaat soepel; de NE draait zich om en vertrekt van haar pier. Het is redelijk weer: de zon komt er zelfs even doorheen. Gisteren zagen we niets, zegt een bemanningslid. Gelukkig hebben we daar nu geen last van en het eerste half uur staan we aan dek. Daarna is het in één klap mistig en zoeken we een comfortable stoel op, op dek 4. Aan het raam, waar we dus voorlopig niets zien.

De ochtend gaat voorbij met wat toeristische info van een speaker-bandje-mevrouw, het drinken van thee en koffie, lezen, een heel klein tukje en – als de mist na twee uur wat is opgetrokken – het bekijken van een steeds mooier wordend landschap. De Inside Passage zoals de route heet, is een route door de smalle ‘kanalen’ tussen de vele eilanden van de BC-kust. Het is groen, we zien allerlei schattige vuurtorentjes en de wolken plakken tegen de bomen op de plekken waar het mistig is. Als we vlak bij onze tussenstop zijn (Bella-Bella) waar veel mensen van boord gaan, eten we een lunch op het achterdek. Bratwurst! Op een broodje! Lekker na al die vis, zeer betaalbaar en het geeft ons de kans buiten te blijven zitten als we tussen de vissersboortjes door, die vissen met grote netten die ze in een rondje trekken, naar Bella-Bella varen. Het is een stop van dik een uur, dus we duimen dat dat normaal is en kijken springende zalmen, van boord gaande mensen (in twee gevallen met een schattige puppy) en overvliegende onbekende roofvogels.
Als we weer vertrekken blijven we nog even staan zo lang we door een smal kanaal varen en daarna gaan we binnen zitten. We zien wat zeehonden in de verte op een rots liggen. De rest van de mddag lezen en kletsen we, spelen we een paar potjes Yathzee, drinken nog een drankje en vermaken ons tussen alles door met naar buiten kijken.

Steeds weer, tot één van ons een excuus vindt om naar buiten te gaan. De laatste keer blijkt daarvoor de gelukkigste gok: we varen door een smal kanaal, het is er prachtig en eindelijk zien we iets bewegen. Bruinvissen! En tegelijk een bultrug! Wauw; ze zwemmen in tegenovergestelde richting en zijn daarom supersnel voorbij,maar we kunnen ze goed zien. Gelukkig: we hadden inmiddels visioenen dat we de enige zouden zijn die niets hadden gezien tijdens het varen van de Inside Passage. Dat valt zoals gezegd mee, al lusten we nog wel wat.
Daar wordt uiteindelijk tiijdens het eten (een buffet-diner, in het restaurant) voor gezorgd: de capatin roept om dat er aan bakboord (links) meerdere bultruggen zijn gespot. Dat is de enige keer dat we alle mensen in een restaurant op zien springen en naar één kant van het restaurant zien rennen! Wij uiteraard ook en we hebben een prima uitzicht op de pluimen, de ruggen en zelfs twee staarten. Wauw: dinner ànd a show! Het eten is ook prima en daarna installeren we ons in de lounge. Het wordt te donker om nog iets te zien en we gebruiken de tijd voor het bijwerken van het verslag, lezen en een heeeeeel kleine tukje te doen…

Uiteindelijk liggen we om kwart over 11 aan de kade in Prince Rupert. We moeten om onduidelijke redenen heel lang wachten voor we van boord mogen, maar dan scheuren we ook in nog geen 5 minuten naar de Pioneer Backpackers Inn. Daar is zoals beloofd de deur open en hangt aan het prikbord een papieren rol met Karin’s naam. Het is een welkomstbriefje en de sleutel van onze kamer. Volkomen kapot gooien we de tassen in een hoek en duiken binnen 5 minuten ons bed in. Weltruzzzzzz….