Deze keer hebben onze buren zich uitstekend gedragen en ook de nieuwe buren aan de andere kant hebben we niet gehoord. We hebben uitstekend geslapen en om acht uur zit alle zooi in de auto en zitten wij aan het ontbijt. Tegelijk met een Duits stel dat gisteren is aangekomen en dat bij ons aan tafel wordt gezet. We vragen of ze het erg vinden om Engels te spreken en nee hoor, dat is geen probleem. Ze zijn gisteren uit Whistler komen rijden: een enorm eind! Ze hebben ook Victoria en Tofino gehad: ze pakken het duidelijk in grote stappen aan! Het ontbijt is ondertussen heerlijk: we krijgen een stukje versgebakken quiche bij alle koude heerlijkheden en we genieten ervan. Vooral het verse fruit is lekker: dat voorkomt losse-fruit-inkoop-acties.

Na het afrekenen vertrekken we rond 10 over half 9 aan onze tocht naar Kelowna. Maar niet voor we aan de rand van Clearwater zijn gestopt voor een lekkere bak koffie, bij het bakkertje waar we gisteren ook waren We zijn niet de enigen die dat hebben bedacht: er staat een enorme rij. Maar met wat geduld krijgen we koffie en rijden we om half 10 echt weg. Dat Wells Gray; fijn dat je deze keer zo veel mooier was dat de vorige (al zagen we toen meer beesten)!

Het landschap verandert al snel: we rijden duidelijk de uitlopers van de Rockies uit en hoewel het landschap heuvelachtig blijft, wordt het wat vriendelijker, iets wijdser. We rijden langs de rivier en waar het eerst mooi groen is, rijden we plotseling langs een landschap dat is verbrandt, zowel aan onze, als aan de andere kant van de rivier. Het lijkt de brand te zijn van eerder deze zomer, waar onze gastvrouw over vertelde. De bomen zijn verwoest, maar de heuvel begint weer groen te worden. Het is een vreemd gezicht: troosteloos, maar ook hoopvol, omdat het weer zo snel groen wordt. Even verderop is het weer groen en hoera! We zien ene hert in een weiland staan! We begonnen ons al af te vragen of dat nog zou gebeuren. We vinden het een vreemde ervaring: iedereen zegt dat het stikt van de herten en hoopt altijd een beer te zien. Wij hebben 13 beren gezien (!) en – met deze erbij – zes herten, waarvan drie tegelijk! Begrijp ons goed: we klagen niet, maar het lijkt een beetje de omgekeerde wereld!

De rit gaat verder soepel voorbij. Het is erg mooi weer, met maar een paar wolkjes en de route is mooi. Nadat Highway 5 is overgegaan in de 97 stoppen we in Merritt om te tanken en een bak koffie te halen bij de Starbucks. Daarna slaan we af naar de 97c, richting Kelowna. Daarvoor moeten we een bergpas over en er wordt overal gewaarschuwd voor winterse condities. Dat lijkt met dit mooie weer nog ver weg, maar onze gastvrouw vertelde gisteren dat er ‘s nachts al op verschillende plaatsen in BC de eerste sneeuw was gevallen! Vrachtwagens moeten op deze pas vanaf 1 oktober kettingen om. Hmm, we maken nog een mooie stukje hefst mee, maar het kan snel omslaan. Net als je dag trouwens: we komen onderweg een ongeval tegen waarbij een auto volledig aan het uitbranden is. Er zijn hulpdiensten bij en de eigenaren staan ongedeerd, maar moedeloos naar de brandende auto te kijken. We zien dat we weinig voor deze mensen kunnen betekenen en rijden door, terwijl we ze in gedachten sterkte toewensen.

Het is kwart over 1 als we in West Kelowna aankomen. Het is er druk: er rijden veel auto’s en overal zijn stoplichten. We begrijpen ook waarom: het uitzicht over het meer is bijna overal in de vallei fenomenaal en het weer is er ‘s zomers goed voor mensen èn voor wijnranken. Daarom stoppen we bij een Visitors Centre en halen een kaart van de regio waarop alle wijngaarden staan aangegeven. Ook degene waar we nu naar toe willen, in de hoop dat we er lekker kunnen lunchen. En dat lukt. Mission Hill Estate Family Estate is een enorme winery (de grootste in de regio) en heeft een prachtig gebouw. Het heeft de sfeer van een Toscaans gebouw (of gezien de omvang: meer van een heel dorp), ligt midden tussen de wijnvelden en heeft een hotel dat op een overdekte patio uitkijkt over het meer en de wijnranken. Zonnnetje erbij… en hoera we hebben geluk. Het is een enorm populair restaurant, dus meestal lukt eten zonder reservering niet. Maar: over half 2 op een doordeweekse dag werkt. We eten heerlijk: voorgerecht-porties gerookte heilbot (Martijn) en carpaccio (Karin), versgesneden frietjes erbij en drie soorten kaas toe en we zijn helemaal blij. En het uitzicht…! Wauw! Als we uitgegeten zijn wandelen we het proeflokaal binnen en Karin doet een kleine proeverij. Martijn, als chauff, krijgt een appel/peren-bubbel-sapje aangeboden. Niet zo vreemd, in een vallei vol wijngaarden èn fruitbomen! En erg attent, al is het niet zo zijn smaak. Karin vindt het leuk èn lekker, de wijntjes. Vooral de merlot is heel erg lekker, eigenlijk tot haar verrassing. Misschien weer eens vaker een merlot proberen! De wijnen zijn verder erg droog en waar dat in de witte wijnen een bonus is, maakt het de rode wijnen een beetje èrg strak. Maar al met al zeer tevreden vertrekken we uiteindelijk naar het hotel.

De Accents Inn ligt iets van de drukke hoofdstraat af, maar de kamer is helaas nog redelijk lawaaiig. Maar het zier er verder prima uit en tevreden gooien we onze tassen op de kamer (en leggen alvast onze oordopjes klaar). Daarna rijden we naar het centrum. De afstand is wandelbaar, maar het is inmiddels vier uur en we willen proberen nog een wijntoer voor morgen te boeken. Dus rijden we eerst naar het lokale ‘wijncentrum’. Die zouden ons naar toers moeten kunnen wijzen, maar uiteindelijk krijgen we alleen wat folders mee van de overigens zeer aardige man achter de balie. Het visitors centre heeft gelukkig veel info en is van harte bereid ook wat organisaties te bellen. We kiezen er drie uit, maar ze geven alledrie niet thuis! Hmm, het begint er niet best uit te zien voor ons tripje morgen! We rijden terug naar het hotel en parkeren de auto. Tijd voor een borrel voor ons allebei!

We wandelen naar het centrum, wat eigenlijk verrassend leuk is. Ondanks alle ketens en 13 in een dozijn tenten van de (laaaaaange) buitenwijken, heeft het centrum leuke straten en winkels, charmente panden en het is heel bewandelbaar. We lopen naar Raudz, een hippe tent, waar het nu (kwart over zes) al stampvol is. We laten onszelf op de wachtlijst zetten en besluiten de wachttijd van naar schatting een uurtje door te brengen bij Micro, een ‘zusje’ van Raudz. Micro is een leuke bar, met allerlei lokale wijnen en biertjes, lekkere cocktails èn allerlei hapjes. We kiezen een drankje uit (Tijn een lokaal biertje; Karin een gin & tonic variant) en bestellen een bak… popcorn! Vers gemaakt en errug lekker. We kletsen, genieten van de drankjes en het hapje, nemen nog een drankje… Karin probeert zelf nog een keer de top 2 van de wijntour-operators te bellen, maar ook nu is er geen gehoor. We besluiten het op te geven: we gaan morgen onze eigen tour in elkaar knutselen!

Voor nu Betalen we de rekening en wandelen we drie deuren verder naar Raudz, waar het nog steeds stampvol is, maar inmiddels nèt een tafeltje vrijkomt dat voor ons is bestemd. En we eten een heerlijke maaltijd bestaande uit allerlei lokale hapjes. Met een lokaal drankje erbij natuurlijk. Garnalen, twee soorten salami, gerookte vismousse, cheddar, gedroogd fruit en noten, vers brood, hummus, kruidenboter, olijven… We zijn inmiddels erg vrolijk (heeft werkelijk NIETS met de drank te maken, laat dat duidelijk zijn) dus we vermaken ons uitstekend. Uiteindelijk rekenen we af en wandelen in een minuut of 20 door de inmiddels donkere stad terug naar ons hotel. We slapen in no time.