Vandaag slapen we – met dank aan de oordopjes – een beetje uit. Dat wil zeggen: we worden om half 8 uit onszelf wakker, maar dan hebben we al wel uuuuuuren geslapen. Lekker! Als we zijn gedoucht en aangekleed rijden we in vijf minuten naar de farmers market die elke woensdag (en zaterdag) wordt gehouden. Het is een flinke en het is fijn om er in het zonnetje overheen te lopen, maar echt heel bijzonder is het niet. Veel fruit (op zich niet gek, gezien de al eerder genoemde enormke hoeveelheid boomgaarden), wat lokale vakmensen (glasblazers, zilversmeden etc.) en gelukkig ook een prima bakkertje waar we een bescheiden pretzel kopen en opknagen. De (goeie) koffie is ver te zoeken helaas, dus als we uitgeneusd zijn, rijden we naar het centrum. Daar parkeren we bij Pulp Ficton, een lokale koffietent met als thema de jaren ’50 van de vorige eeuw. Geweldig decor, geweldige kunst en heerlijke koffie. We vermaken ons wel even.

Daarna wandelen we naar het lokale ehm boomgaard museum. Het klinkt enorm suf, maar eigenlijk is het erg leulk. Het is heel klein en er wordt een kort overzicht gegeven van het proces van het plukken, maar vooral van het verwerken en inpakken van de fruitsoorten (vooral appels). De foto’s en de oude labels voor op de kratten zijn geweldig en de live bijenfamilie in een glazen ‘korf’ (druk bezig honing te maken) doet het ook heel leuk. De machines zijn bovendien fascinerend en hebben wel iets weg van de cannery in Fort Edward. Het is zoals gezegd niet heel groot, maar het is leuk. Als we klaar zijn brengen we ook nog een bezoekje aan de Turtle Island Gellery, een kunstgallerij waar First Nations kunst wordt tentoongesteld en verkocht. We kwijlen een tijdje over te grote en te duren spullen en als we alles hebben gezien (en sommige dingen twee keer: nee, we gaan ze echt niet meenemen) wandelen we terug naar de auto.

Tijd voor deel 1 van de rour. Martijn rijdt eerst naar de Pyramid Hill Winery, herkenbaar aan een grote witte piramide (duh). Het uitzicht is er geweldig, maar we zijn niet kapot van de wijn, noch van de norse jongen die ons helpt met een tasting en er duidelijk geen enkele zin in heeft. Hmmm, dit wordt een korte stop. De volgende is beter: Cedar Creek Winery. We twijfelen even over lunch hier (een net zo mooi terras als gisteren, met bijna net zulk mooi uitzicht), maar het menu is (net als gisteren ) èrg fancy en vandaag hebben we daar niet zo veel zin in. Dus gaan we alleen voor een proeverij en deze wijnen smaken een stuk beter. Bovendien is de dame die ons helpt een stuk vriendelijker. Martijn sipt twee minislokjes; Karin probveert vier wijntjes, maar drinkt net als de vorige proeverij twee sipjes per glas. Er staat nog meer op het programma, dus ze wil niet nú al op haar hoofd staan.

Na deze proverij rijden we terug naar het centrum waar we uiteindelijk landen bij Breads & Co. Daar kunnen we een prima lunch krijgen: heerlijk vers brood, lekker belegd en uitstekende koffie. En met die bodem zijn we klaar voor deel twee van De Tour. Martijn brengt de auto naar het hotel en wandelt terug, ondertussen Karin achterlatend in een ENORME boekhandel. Ze wuift nog net achteloos achterom voor ze zich begraaft in een berg boeken! Een half uur later is Martijn terug en wandelen we samen naar Sandhill Winery. Sandhill is de oudste winery in de regio. Ze zitten er al sinds 1932 en hebben een hoop lekkere wijntjes. En dat proeven we: lekker droge maar smaakvolle witte wijntjes, een krachtige rosé, droge rode èn een ijswijn… oh mensen de ijswijn… Hij is echt VEEL te duur om mee te nemen, maar we likken bijna ons glas uit zo lekker is ‘ie. We zijn zo enthousiast dat het meisje dat ons helpt ons alleen het kleine bedragje rekent voor de proeverij van de ‘normale’ wijntjes! Tevreden wandelen we naar buiten…

… en naar de buren. Daar zit Tree Brewing, een brouwerij van verschillende biertjes. Onder het motto ‘als je al die wijn zat ben, kom dan bij ons’, kan je ook bij hen een proeverij doen. En daar heeft Martijn wel oren naar. Deze keer zijn de rollen omgedraaid: Karin sipt alleen de lekkerste biertjes, Martijn doet een volledige proeverij met vier biertjes. Een witbier, een IPA, een xx en een xx. De IPA is ongelooflijk bitter; het witbier valt bij Martijn wèl enorm in de smaak. De overige twee biertjes zijn ‘gewoon prima’. Onder het proeven zien we nog even hoe een ‘growler’ wordt bijgevuld. Een growler is een soort thermoskan (van een paar liter: hier verkopen ze versies van 2 liter) waarin je bier mee kunt nemen! Een gevulde growler blijft een week of twee goed: als ‘ie open is is het een kwestie van doordrinken!

De laatste drankstop van vandaag is een destilleerderij in het centrum en daar worden we het meest verrast. Het is een mooie ruimte, met behalve de flessen ook borden met uitleg over de verschillende dranksoorten èn een werkende destilleerketel! Daar staat een berg kersen zichzelf in alcohol te veranderen, drup voor drup! En, natuurlijk, we kunnen er proeven. En dat is echt héél lekker! Helaas is de whiskey niet meer te proeven (op!), maar we proeven een frambozenbrandy (die lekker smaakt, ondanks de wat vreemde geur), een duindoorbessen likeur (die zowaar lijkt op en bijna net zo lekker is als de ijswijn) en een ongelooflijk lekkere, smaakvolle gin! De gin wordt gebruikt door Micro, wat de smaak van de gin & tonic van gisteren verklaard. We delen één proeverij en dit is het glas waar we bijna om ‘vechten’ (nouja). Erg lekker en meer dan tevreden gaan we er vandoor.

We drinken een kop thee bij Breads & Co en daarna eten we een vroeg diner bij MoMo, een sushi/noodle restaurant. Lekker, maar niet zo lekker als in Prince George! Maar ja, Kelowna heeft dan wèl heel veel andere leuke dingen, in tegenstelling tot Prince George…