Natuurlijk zijn we vroeg wakker en vandaag hebben we er ook een beetje op gerekend. We gaan lekker vroeg ontbijten en nog even genieten van het mooie uitzicht. Geovanni (onze gids van de tuin-wandeling) staat het zwembad schoon te maken. Zijn kijker staat gericht op een boom: hij gebaart. Door de kijker zien we geelvleugel-ara’s (die de rest van de wereld veel toepasselijker ‘red macaws’ noemt)! Wauw, wat een cadeautje! We hebben ze wel over zien vliegen, maar zo goed als dit hebben we ze nog niet gezien. Geovanni moet lachen om ons enthousiasme, kijkt even in de verte… en richt zijn kijker vervolgens op een toekan. En als we daar genoeg van hebben (of eigenlijk: als het beest genoeg heeft van ons en wegvliegt) neemt hij ons mee naar een boom in de tuin. ‘Walking stick’ zegt hij… en onder een tak hangt een wandelende tak van ongelogen 25 centimeter! Het mannetje (ongeveer 1/3 van de lengte) hangt een tak verderop. Wauw, wat een beest! Oh en dit was dus ergens tussen ontbijt en de koffie in, in de tuin van het hotel!

Meer dan tevreden en met enig pijn in ons hart gaan we daarna onze tassen inpakken. We besluiten het maar even grondig te doen, want met alle omkleed-sessies is het nogal een zootje geworden. We laten een fooi achter in de speciaal daarvoor bedoelde envelop en checken uit. We kunnen gelukkig met creditcard de openstaande rekeningen betalen en die vallen ons bovendien nogal mee. We bedanken de dame achter de balie hartelijk voor alle goede zorgen en laden Kolos vol. Dag Villas Gaia: hopelijk nog eens tot ziens!

De weg naar Sierpe is eenvoudig: eerst de 34 volgen richting Panama en dan bij Palmar Norte rechtsaf. Voor die tijd tanken we Kolos nog even vol (wauw: dat moet een megatank zijn: hij stond nog op 3/4 vol en er gaat meer dan 30 liter in!). Als we zijn afgeslagen wordt de weg leuker: kleiner, met dadelpalm-plantages langs de kant van de weg. Na een klein uurtje zijn we in Sierpe: een klein gehuchtje dat zo te zien volledig draait om het (toeristen- en ander) vervoer over de Rio Sierpe, die breed en snelstromend voorbij komt. We worden tegengehouden door een aardige jongen die vraagt waar we heen moeten. Rancho Corcovado? Dan mogen we wachten waar we willen! Nou, wij willen in een restaurant met de afschuwelijke naam Las Vegas wachten, want daar moeten we de auto inleveren. Las Vegas blijkt even verderop en als we Kolos parkeren en Martijn de deur open doet zegt een man ‘Martín’? ‘Ik ben beroemd’, grapt Martijn en binnen 5 minuten hebben we de auto ingeleverd en zitten we aan lekkeren koffie en een uitstekend sapje, hoog boven de snelstromende rivier. Het is erg heet, maar hier vangen we af en toe een windje.

Op onze voucher staat dat we om 11 uur worden opgehaald, maar dat blijkt niet zo te zijn, vertelt de regel-dame ons (geen idee van welk bedrijf ze is, maar ze weet en regelt duidelijk alles vanachter haar bureautje. In plaats van met een individuele water-taxi, mogen we met de collectieve mee en die gaat rond half 12. Uiteindelijk is het meer kwart voor 12, maar dan worden we ook in een klein, stampvol bootje geladen. Na nog wat heen en weer gedraai geeft de captain gas en vliegen we over het water. Heerlijk: lekker een windje door onze haren, zon op het water (maar wij onder een zonnendakje), jungle aan beide kanten… geen slechte manier om naar je volgende bestemming te gaan!

Na een tijdje komen we bij de rieviermonding en draaien we de oceaan op. De captain mikt keurig tussen de golven door zodat het comfortabel èn snel blijft en al snel krijgen we Bahia Drake (Drake Bay) in beeld. Een miniscuul dorpje, vooral bestaand uit een aantal lodges en wij worden als eerste afgezet. De boot draait en achteruit varen we het laatste stukje naar het strand. De tassen worden aangegeven aan een jongen aan wal en wij gaan op slippers en met opgerolde broekspijpen van boord. Paar stappen door de branding en we staan op het strand voor Rancho Corcovado.

We worden welkom geheten door de manager, die ons uitlegt hoe het werkt (vaste tijden voor ontbijt en diner, met de excursies krijgen we lunch mee en vandaag mogen we nú lunchen of nadat we de tassen in ons huisje hebben gezet. Dat eerst maar even dan. We moeten een flink stel trappen op en dan krijgen we een klein huisje met een fantastisch uitzicht. Het huisje zelf is niet om over naar huis te schrijven en dat zullen we dan ook niet teveel doen. Maar: het is schoon en heeft muggennetten voor de ramen. We zetten onze spullen neer en gaan beneden lunchen. Wat een mooie plek: het open restaurant kijkt uit over zee, er vliegt van alles door de tuin (veel vogels, veel vlinders) en met een prima pasta en een lan sap komen we lekker bij. Na de lunch kijken we elkaar aan: zullen we…? Jaaaaaa!

We gaan ons gauw omkleden en daarna ‘rennen’ we de zee in. Het is hoog water dus we hoeven niet ver. En het water… oh mensen het water is gewoon warm! Wat heerlijk! En dat met uitzicht op de jungle, waar bruine pelikanen en roodkop gieren en af en toe een ara overvliegen! We willen bijna het water niet meer uit: oh man wat zalig! We komen helemaal bij. We drogen op in de schaduw, gaan daarna nog een keer het water in en daarna zitten we heerlijk in de schaduw, bijna gehypnotiseerd door de golven, te genieten van de steeds mooier wordende lucht.

Daarna gaan we haastig douchen. Dat is nog een heel avontuur… Voruit, dan toch even over het huisje. Er zit een electrische douche in… Dat wil zeggen dat het water warm wordt door een electrische verbinding. Dat is wat ons betreft nooit een goed plan, maar in dit geval ziet het er uit alsof een kleuter met maar één oog de draden nadat we twee minuten onder de douche staan, begint het te stinken… We haasten ons in nog een minuut onder het water door en zetten dan snel de kraan uit. Hmmmm… beneden hebben we inmiddels gehoord dat er mensen ook simpele, maar wel mooie huisjes hebben, maar dit is er niet één…

Schoon, maar nog steeds warm (pffff, we moeten er wel even aan wennen, zeker omdat we alleen een ventilator hebben, na alle lekkere airco van de afgelopen dagen) gaan we naar benedeb. Daar drinken we een biertje aan het water en gaan daarna eten. Soepje vooraf, vis met veel groente en daarna een erg zoete cake. Niets mis mee: het smaakt ons prima. Als we zijn uitgegeten kijken we elkaar aan. Er is verder eigenlijk niets te doen en we zijn behoorlijk moe… We klimmen de trappen op (handig dat we een lampje mee hebben, want de lampjes staan (nog) niet aan) en rommelen daarna wat op de kamer. We halen 9 uur en dan is het op. We laten (ondanks de herrie) de ventilator aan, om niet helemaal te smelten, proppen oordopjes in en doen het licht uit. Zlaaaa….