Als we vandaag opstaan ontbijten we een stuk rustiger dan gisteren. We gaan vandaag niet naar het park, maar naar Monteverde en we hebben de tijd. Het weer is ‘uiteraard’ geweldig en we genieten nog even van het mooie hotel en het lekkere ontbijt voor we op weg gaan. We weten niet helemaal zeker hoe ver het rijden is, dus we beginnen er maar een beetje op tijd aan.

De route is grotendeels langs de kust en we zien regelmatig de prachtig blauwe oceaan om een bocht verschijnen. We komen na een flink stuk rijden langs een Nationaal Park, maar omdat het al zo laat op de ochtend is slaan we over. Er staat nog een klein aantal chauffeurs te wachten op hun klanten en het is snikheet. We gaan alleen even plassen, drinken een flesje water leeg en rijden weer verder. Even verderop komen we langs een rivier waar we ineens allerlei mensen langs de kant van de weg zien staan. Oh, zegt Martijn, hier is de krokodillenrivier, daar heb ik over gelezen. We parkeren gauw de auto, in het zicht, en lopen een stukje terug. Aanvankelijk zien we niet veel, maar als we even verderop over de rand kijken zien we bijna 40 krokodillen op de zandbanken naast de rivier liggen! Het zijn geen kleintjes ook, een aantal schatten we op bijna 3 meter lang inclusief enorme staart. We klikken plaatjes en genieten van dit toch wat onverwachtte cadeautje.

We rijden weer verder tot we bij een afslag een verwijzing naar Santuario de Lapas tegenkomen. Dit particuliere opvang “huis” voor ara’s staat hoog aangeschreven op Tripadvisor, al ligt het 6 kilometer van de hoofdweg aan een ongeasfalteerde weg. Er staan verwijzingen naar beesten in hokken, maar ook naar allerlei andere ‘gasten’  dus we gaan graag even kijken. We hobbelen naar de ingang en worden door een vriendelijk meisje door het enorme hek binnen gelaten. Het eerste dat we horen zijn de ara’s! En daarna zien we … blikjes fris in een koelkast! Ze verdampen ongeveer op de weg naar beneden. Als we zijn bijgekomen kopen we een kaartje. Het meisje sluit daarna de balie af. Ze staat er even alleen voor dus ze moet even afsluiten als ze ons een priverondleiding geeft. He, naar nou…

En het is heel erg leuk! In de hokken zien we verschillende soorten ara’s, maar ook parkieten, papegaaitjes uit alle delen van de wereld die zijn onderschept op de luchthaven, penseelaapjes, spidermonkeys, twee tapirs inclusief jongen. Alle beesten hebben enorme hokken, zeker de vogels, die daarmee worden getraind om aan te sterken om daarna weer in het wild te worden uitgezet. Dat kan niet met alle beesten, sommigen zijn te lang huisdier geweest maar elk jaar lukt het met een groot aantal ara’s. we genieten van de enorme hoeveelheid prachtige vogels, maar nog meer van de beesten die we buiten de hokken tegenkomen. Dat zijn uitgezette geelvleugelara’s die het naar hun zin hebben, maar ook drie uiltjes, groene parkietjes,m brulapen, wrens en een tuquoise browed mot-mot een werkelijk schitterende vogel die we prachtig op de foto krijgen dankzij het meisje dat ons rondleidt en zelf helemaal staat te stuiteren van enthousiasme over het geluk dat we hebben. De beloofde rondleiding van ongeveer drie kwartier loopt uit in een bezoek van bijna een uur en drie kwartier en we hebben het idee dat het meisje bijna net zoveel geniet als wij. Als we klaar zijn kopen we nog een klein souvenirtje. we worden uitgezwaaid als we weggaan.

Na enig gehobbel zijn we weer op het asfalt, maar niet voor lang. De laatste 20 kilometer naar Monteverde is ongeasfalteerd in ieder geval nu nog en omdat ze bezig zijn met de voorbereidingen voor het asfalteren moeten we nog een alternatieve route nemen ook die echt belachelijk slecht is. Martijn laat zich er niet door van de wijs brengen en rijdt rustig en zelfverzekerd naar Monteverde. Maar als we boven zijn hebben we wel behoefte aan lunch! We stoppen bij Cabure, een Argentijns cafe waar we behalve een heerlijke lunch en lekkere verse limonade ook heerlijke bonbons vinden die daar met de hand worden gemaakt. Die moeten we natuurlijk even proeven en we moeten ons daarna inhouden om niet de winkel leeg te kopen. Mensen wat lekker!

We twijfelen even, eerst tassen wegbrengen of toch eerst even een nightwalk boeken? We hebben gehoord dat de nightwalks erg populair zijn dus we gaan toch eerst even boeken. We rijden naar de Bosque de Ninos, een reservaat dat is opgericht nadat een klas schoolkinderen daarvoor geld heeft ingezameld! Een mooie plek blijkt al snel. Het pad is druk, er lopen toeristen en we komen een ranger tegen dus we durven onze tassen wel even in de auto te laten. Voor de zekerheid gaat de auto met de achterbak bijna tegen een boom aan. We boeken en wandelen daarna een klein rondje. We zien na 5 minuten een enorme troep coatis, maar verder is het redelijk warm en te laat op de dag, dus binnen een kwartiertje zijn we terug bij de auto.

We rijden naar het hotel, de prachtig gelegen Cloud Forest Lodge. We lopen naar de auto, maken de deur open… en weg is de bagage… %^&*(! We kunnen onze ogen niet geloven. Aangezien Karin na de lunch nog gecheckt heeft dat alles inderdaad in de auto zat, moet het gebeurd zijn in de 15 minuten dat we de auto alleen hebben gelaten bij het boeken van de nachtwandeling. Wel verd…!!! We rennen bijna naar de receptie. De jongen kijkt ons aan en begint meteen te bellen met de receptie van de Bosque de Ninos. Als hij daarmee bezig is en wij proberen niet te gaan gillen komt de manager uit zijn kantoor. Hij stelt zich voor als Wifred en vraagt wat er is gebeurd. Als we uitleggen wat er is gebeurd, schiet hij meteen in actie. We moeten aangifte gaan doen en het politiebureau gaat over 20 minuten dicht dus kom op. Hij gaat mee om te vertalen. Ondertussen belt hij iedereen die hij kan bedenken om te vragen om uit te kijken naar onze tassen.

We zijn onder de indruk van het onderzoek dat de politie doet. Niet alleen maken ze uitgebreid rapport op waarvan we een kopie krijgen voor de verzekering. Ze nemen ook de vingerafdrukken van de hele auto op en daarna van ons en de manager zodat ze kunnen vergelijken. Ze maken foto’s van het slot dat waarschijnlijk is geforceerd. Ze doen onderzoek ter plekke en ze zijn heel aardig en erg boos over dat dit ons is overkomen. Dat is fijn, vooral omdat we onszelf stom voelen dat we toch zijn gaan wandelen. Onzin, zegt ook de manager, we zijn erg voorzichtig geweest en dit mag gewoon niet gebeuren. Als we klaar zijn en onze handen er wat minder crimineel uitzien (het zwart weer van onze handen is) stuurt Wifred ons naar een tweedehands winkel, waar we allebei twee shirts, een dikkere trui en Martijn ook nog een lange broek uitzoeken. We hebben immers niets meer! Dat feit begint pas heel langzaam tot ons door te dringen… Karin’s horloge dat ze ooit van Martijn kreeg, Martijns splinternieuwe jas, tandenborstel, schoon ondergoed en oh, ook het reislaptopje. We zijn er vrij letterlijk misselijk van. Wat een gezeik! We zijn heel blij dat we altijd heel strikt zijn in het meenemen van alle waardevolle spullen, waardoor er niets echt verkeerd gaat, maar irritant is het wel! Als we wat nieuwe kleren hebben die redelijk passen rijden we naar een farmacia waar we lenzenvloeistof en neussray voor Karin kopen en daarna naar de supermarkt waar we een setje schoon ondergoed kopen. Dat valt voor Martijn nog niet mee, de mannen hier zijn erg klein!

Als we alles hebben is het inmiddels donker. Wilfred heeft de nightwalk afgezegd. We rijden naar het hotel waar we Wilfred uitgebreid bedanken. Zijn hulp was geweldig! Als we in het hotel zijn kijken we elkaar aan. We zijn helemaal klaar met vandaag. We eten in het hotel, niet echt lekker, maar dat zal ook iets met ons humeur van doen hebben. Op het voederplankje voor de vogels zien we een Olingo voorbij komen. Op zich leuk, maar zelfs dat maakt ons niet echt vrolijk. Wat een k* einde van deze dag. We gaan naar de kamer en als Martijn ook nog een schorpioen uit een kier in het plafond ziet komen, die zich overigens daarna weer terugtrekt, zijn we er helemaal klaar mee. GATVER!