We hebben een prutnacht gehad. Het waaide, was lawaaiig, en natuurlijk hadden we ook geen oordoppen meer, we hebben naar gedroomd en het was afwisselend te warm en te koud. Bleh! Maar, we zijn vastbesloten om niet de rest van onze vakantie te laten verknallen door dit incident, dus we gaan lekker onder de douche door, trekken voldoende kleren aan om ons ook in de lage temperaturen in de ochtend lekker te voelen en gaan ontbijten. Het waait niet meer zo hard en is geweldig weer. Wat eigenlijk een beetje vreemd is want met een nevelwoud even verderop hoort het vooral nat en mistig te zijn! Maar goed, vandaag hoor je ons even niet klagen. Lekker weer vrolijkt ons op!

We rijden naar het park, kopen voor 20 dollar een toegangskaartje en wachten daarna even op onze gids. Hij is er al snel, samen met nog een stel. Twee enorm vriendelijke, zeer bereisde, tikkie hippieachtige Amerikanen van achterin de vijftig. We gaan het bos in. Het is prachtig, maar ook erg onnevelachtig zegt ook de gids. En of dat nu de reden is weten we niet, maar we zien niets, op ongeveer drie vogeltjes na. We zien geen quetzal, terwijl dat de afgelopen weken elke dag is gelukt. Maar we zien ook niets anders, ondanks dat we zo ongeveer drie uur wandelen. We laten de rust van het bos op ons inwerken en als de tour voorbij is neemt de gids afscheid. Bij een klein cafe net voor de ingang gaan we rustig even zitten en daar hebben we meer geluk. Niet alleen hebben ze heerlijke koffie, het stikt er van de kolibri’s! We zien wel vijf soorten en de grootste is een prachtig paars exemplaar dat wel een juweel lijkt als hij in de zon rondfladdert. We genieten en schieten plaatjes. Daarna gaan we samen nog een uur terug het bos in. We lopen naar een enorme hangbrug waar we genieten van ene heel ander uitzicht op het bos. Omdat het al laat in de ochtend is zien we net zo weinig als vanochtend en horen we ook nog eens minder. Het begint ook warm te worden, dus we wandelen terug. Tijd voor lunch.

Daarvoor rijden we naar Stella’s Bakery. En daar hebben ze een heerlijke lunch, helpen ze Karin geduldig oefenen met haar Spaans en zien we ineens allerlei prachtig vogels op het voerplankje! Wat een cadeautje en we merken dat we steeds meer onstspannen. Als we helemaal zijn bijgekomen gaan we vol goede moed toch nog een paar praktische dingen regelen: pinnen, om te beginnen. En daarna duiken we opnieuyw de supermarkt in om sokken en ondergoed aan te schaffen. Dat valt met name voor Martijn niet mee: schoenmaat groter dan 42 is niet te vinden en hoewel hij heel slank is, is er één boxershort dat groot genoeg is! Als we alle noodzakelijke aankopen hebben gedaan rijden we nog even langs Caburé, waar we een klein zakje bonbons kopen voor manager Wilfred. Hij heeft ons gisteren geweldig geholpen en we willen hem graag even bedanken.

Terug in het hotel is hij er even niet, maar kunnen we wel een nightwalk regelen. En dat willen we graag… alleen niet meer op de plek waar onze tassen zijn gestolen… Beetje flauw misschien, maar we kiezen lekker voor een nightwalk vanaf het hotel. Wel zo makkelijk. Daarna lezen we een tijdje en als manager Wilfred terug is bedanken we hem met de bonbons. Hij geeft ons spontaan een knuffel: dat was wat hem betreft niet nodig. Nou, wat ons betreft wel dus we zijn blij dat hij er blij mee is. Tevreden drinken we wat in de ‘serre’, met uitzicht op de zonnige tuin en met het geluid van … eh ja wat is dat eigenlijk?! Het blijkt de zipline te zijn waarmee de gekte in Costa Rica is begonnen. De meeste mensen die over komen zeilen stralen, maar eentje lijkt vooral nog even te moeten wennen, aan het harde gegil te horen!

Vanaf kwart over 5 treden we aan om te gaan wandelen. Onze gids blijkt een man die nogal murmelt, waardoor hij af en toe wat lastig te volgen is, maar wel een man die werkelijk waar het ene torretje op een boomstam tien meter ver kan onderscheiden van het andere… in het donker! We zorgen dus dat we dicht bij hem blijven en als de ploeg compleet is gaan we aan de wandel. Aanvankelijk in een ondergaand zonnetje, maar al snel in een steeds donker wordende schemering tot het uiteindelijk donker is. We hebben allemaal een zaklamp, al proberen we die zo min mogelijk te gebruiken. Een heldere maan en veel sterren piepen tussen de bomen door en we proberen ons zicht niet te verknallen met teveel licht. En het is heel erg leuk! We zien coati’s, een aantal vogels (zowel vliegend, als bijna ‘bevroren’, op één pootje en slapend met hun ogen open), allerlei torren en kleine spinnen (de grote tarantula slaan we over; gelukkig heeft de gids begrip en kan iedereen anders het wel goed zien), twee soorten vuurvliegjes, minikikkertjes (helaas niet felgekleurd, maar niet minder leuk)… we genieten van deze hele andere wereld. Als Karin aan de gids vraagt of hij wel eens een poema heeft gezien zegt hij “oh ja, met gasten erbij denk ik een keer of 30”. Wat?! maakt de man nou een grapje? Nee hij blijkt heel serieus. Oh dear, nu snappen we pas echt waarom ons gevraagd wordt niet ‘s nachts alleen op deze paadjes te gaan lopen! In een groep is er geen gevaar, maar zo in je eentje… Toch maar niet!

Na dik twee uur zijn we weer terug bij de lodge, betalen we en nemen afscheid. Dat was heel geslaagd! Nu willen we alleen nog wat eten en daarvoor hebben we Sabor Tico, een restaurant in Monteverde op het oog. We zijn er binnen 10 minuten met de auto en hoewel het interieur heel sober is blijk je er uitstekend Costaricaans te kunnen eten. We genieten van verse guacemole en chips en daarna van fajita’s. Onderweg terug naar de lodge zien we aan de linkerkant van de weg ineens iets bewegen. “Stop!” roept Karin… en er steekt een vosje over. Niet helemaal de poema waar we stiekem op hoopten, maar eigenlijk een prachtige traktatie. Gewapend met oordoppen gaan we naar bed: deze dag was prima en de nacht wordt vast een heel stuk beter!