De wekker staat vandaag om half 7. We hebben een vliegtuig te halen en na opnieuw een uitstekend ontbijt en soepel uitchecken staan we bijna net zo snel op de luchthaven als we op de heenweg in het centrum stonden. Daar drinken we nog een extra kopje koffie tot we rond half 10 in een piepklein vliegtuigje worden gepropt. We lijken de enige toeristen (veel mensen gaan met een rondreis naar Slovenië of komen met de auto denken we) en vermaken ons met gokken waar mensen vandaan komen. Daar hebben we nauwelijks genoeg tijd voor: na 35 minuten landen we op de luchthaven van Ljubljana. 

Ook hier gaat het erg soepel: we hebben onze bagage net zo snel en aangezien Slovenië een Schangen-land is staan we zonder paspoortcontrole in één keer buiten. We halen bij Sixt onze auto op: een zeer sportieve zwarte Opel Corsa. Sportvelgen, getinte achterramen… en een zeer strak afgestelde vering, zo blijkt al snel. Zoals Harro zegt: als ze een kiezel op de weg zouden leggen zouden we ‘m ook voelen! We installeren ons, zetten Phoney (zoals we het routeprogramma op Harro’s telefoon noemen) aan en rijden de luchthaven af. Als binnen twee minuten valt ons op dat Slovenië ENORM groen is. We grappen wat over hoe dat komt (de weersvoorspellingen zij niet briljant: we verwachten nogal wat regen) maar tot zover is het half bewolt en genieten we van de groene route naar de stad. Phoney brengt ons in een klein half uurtje naar Slamic, ons hotel van vannacht.

We kunnen er de auto kwijt op de private parking (achter een hek) en onze kamer is over een kwartiertje klaar, zegt de man achter de balie. We kijken elkaar aan: kunnen we dan onze tassen ergens laten? Oh zegt de man, loop even mee: ik laat jullie de kamer zien en dan kunnen jullie meteen de tassen daar achterlaten. De kamer blijkt prachtig (de schoonmaakster hard aan het werk) en tevreden laten we de tassen. Het is kwart over 11 en we hebben wel zin in een rondje stad. We vragen ons af hoe leuk het gaat zijn op zondag…

Nou: heel leuk, blijkt al snel. De winkelstraat is uitgestorven, maar rond de rivier blijkt Ljubljana in ‘full swing’. Eindeloos veel terrasjes met mensen, straatartiesten, een rommelmarkt, een middeleeuwse ‘fair’… De drie bruggen staan vol met fotograferende toeristen. Het wordt niet helemaal duidelijk waarom het drie bruggen zijn: blijkbaar heeft een overactieve architect een eeuw nadat de eerste brug was gebouwd, besloten dat er wel twee bij konden. Het ziet er grappig, maar ook een beetje vreemd uit. We wandelen er overheen, en maken vervolgens een lus langs de rivier. Als we een leuk tentje zien dat broodjes aanprijst gaan we zitten. Drankje en een sandwich ‘Karst’! Ja, zo heet ‘ie echt: prociutto, mozarella, zwarte olijven, rucola… Lekker hoor. Als we tevreden zijn wandelen we verder. Op naar het kasteel! Via een ijstent: Harro heeft nog geen toetje gehad… 🙂

Dat ligt bovenop de heuvel, maar gelukkig gaat er een kabelbaantje heen. We kopen twee verschillende kaartjes: Karin wil alleen even rondkijken; Harro zorgt dat hij ook op de wachttoren kan. Als we boven zijn genieten we om te beginnen van het zonnetje dat even in volle hevigheid doorbreekt en daarna doen we een rondje. Tja, best leuk, maar iets te ‘netjes’ naar onze smaak. Het uitzicht is ook niet heel spectaculair, dus Karin gaat in het zonnetje zitten en Harro beklimt de toren. Dat is beter: prima uitzicht en een echte stoere wachttoren. Karin geniet op haar beurt van het zonnetje en een groepje ‘voetballende’ kleuters, die in een deuk liggen als ze de bal raken.

Als we zijn uitgekeken nemen we de kabelbaan naar beneden. Daar nemen we een andere straat, dwalen wat, drinken nog een drankje en wandelen over de Middeleeuwse ‘fair’ heen. Dan is het tijd voor… taart! We hebben al heel veel café’tjes gezien met de heerlijkste taartjes en Karin wil NU taart. Ja, inderdaad dat gebeurt niet zo vaak, dus hop, hop: op naar de tent die volgens de LP de lekkerste taartjs heeft. Dat blijkt ongelogen: Karin gaat voor de bijl voor een heerlijk stuk chocotaart en een ijskoffie. Die koffie blijkt eerder een emmer ijs en dat blijk Harro dan weer heerlijk te vinden. Zeer tevreden gaan we er vandaag. We wandelen naar een tentje aan de rivier en daar hebben ze het óók al gesnopen. Harro’s favoriete bier (Punk IPA), Karin’s favoriete merk whiskey (Glenmorangie) èn een schaaltje chipjes bij de drankjes! Al kletsend en mensen kijkend genieten we van twee rondjes. Ok, ok en dan moeten we ook nog iets eten. In de vorm van een maaltijd wel te verstaan.

We proberen eerst een soort Frans Café, maar daar blijkt de keuken op zondag niet open en uiteindelijk landen we bij 5-6 KG… Eh ja dat betekent idd 5-6 kilo. Vreemde naam, maar de tent ziet er heel leuk uit en blijkt echt prima eten te hebben. Harro geniet van spare ribs en Karin van een zalige pizza. Dik tevreden wandelen we door het rustige stadje naar Slamic. Ljubljana is zonder meer één van de meest relaxte hoofdsteden die we kennen!