Om kwart voor 9 zijn we op pad. Harro gaat kayakken en Karin aan het verslag werken. Het is geweldig weer: blauwe lucht, zonnetje en het beloofd een lekkere temperatuur tr worden. Op dit tijdstip zit Karin nog met fleece en al in de zon aan een latte machiatto (voordeel van een klein land vlak bij Italië: de koffie is heerlijk), maar wat later op de ochtend in het t-shirtjes weer. 

Harro heeft zich geukkig goed ingesmeerd, want kleur heeft hij toch wel grekegen. Rondt kwart over 12 komt hij zeer tevreden terug en voegt zich bij Karin. Hij heeft een soort les gevolgd en omdat er verder geen gegadigden waren werd het privéles. De ‘meester’ was zeer tevreden en heeft hem al snel meegenomen voor het gevorderdend-gedeelte en hij heeft zich uitstekend geamuseerd. En veel geleerd. Kortom: Harro heeft de smaak te pakken en kondigt aan dat dit niet het laatste kayaktripje is! … maar wel voor vandaag en waarschijnlijk ook wel voor deze vakantie.

We halen bij het bakkertje een pizzaslice voor Harro en een soort kaasbroodje voor Karin en smikkelen dat revreden op de parkeerplaats op… de parkeerplaats met een bankje, een grasveld en een schitterend uitzicht op de bergen. 

Daarna rijden we naar Kobarid. Het is tijd voor Harro-dag Deel II. In Kobarid, een klein dorpje op ongeveer 20 minuten rijden van Bovec, is namelijk een museum dat WOI herdenkt. Hier is tussen 1915 en 1917 enorm gevochten tussen de Italianen en de Hongaren/Duitsers/Oostenrijkers. De linie, die hoog over de bergkammen liep, bewoog ondanks 11 pogingen om er iets aan te doen gedurende die jaren nauwelijks en de kou, uitputting, maar vooral de heftige gevechten kostten uiteindelijk ruim 700.000 mensen het leven. Het museum staat met foto’s, dagboekfragmenten, maquettes en wapens stil bij de gruwelijkheden. Het is indrukwekkend en vooral de 20 minuten durende film geeft koude rillingen. 

Onder de indruk komen we buiten. Tijd voor een drankje en even napraten.

Als we weer wat zijn bijgekomen willen we nog iets van de omgeving zien. Bij de Tourist Information halen we wat informatie over de omgeving en uiteindelijk wandelen we naar de Napoleon-brug (een stenen brug, hoog over de rivier de Soca, waar we kayakkers over heen zien gaan) en daarna een stuk langs de rivier naar een restje van een Italiaanse loopgraaf.

Dan is het op. We wandelen terug naar het schattige pleintje waar we voor het schrikbarende bedrag van 4 euro een frisje èn een gin-tonic bestellen en opdrinken. Daarna gaan we eten bij Topli Val: een restaurant waar we goede dingen over lezen. Het is zo op het oog niet heel bijzonder, maar als we om 10 over 6 aankomen krijgen we nog net een tafeltje en al snel stroomt het vol.

Harro rijdt, dus zit aan de fris, maar moedigt Karin aan om lekker een lokaal wijntje te proberen. En dat laat ze zich natuurlijk geen twee keer zeggen. De wijn is zalig en oh mensen het eten… Vooraf Karst-ham met olijven (Harro) en carpaccio van zeebaars en zalm (Karin) en daarna delen we versgemaakte tagliatelli met… jawel, een hele kreeft. Het is echt zalig en we eten tot we echt geen pap meer kunnen zeggen. Alles is vers, heerlijk klaargemaakt en de bediening is supervriendelijk en schakelt moeiteloos tussen vier talen voor zover we kunnen horen.

Dik en dik tevreden gaan we naar het hotel terug, waar we nog een afzakkertje nemen en tevreden napraten over vandaag.