Vanochtend gaat Harro er als eerste uit: hij wil hardlopen heeft hij besloten. Karin wuift hem slaperig uit. Als hij terugkomt heeft hij 14 kilometer gelopen, rond het kunstmatige meer, met hordes vogels en is Karin gedoucht en aangekleed. Als ook Harro schoon is, gaan we ontbijten. Oh en dat is ook een feetjes. Een bord met allerlei lekkere kaasjes, vleeswaren en vers fruit de man, een schaal vers (stok)brood, een kopje koffie (of thee) naar wens en daarnaast een buffet vol zoetigheden als dat meer je smaak is. Niet die van ons en we genieten. Vooral Harro, die weliswaar een banaan opheeft, maar inmiddels ook alweer hopen calorieën er af heeft gehold.

Na het ontbijt gaan we voor dwaalsessie deel II. Tijd om het kasteel te veroveren. Dat blijkt een eitje, mits we een kaartje kopen. Ok, vooruit. We wandelen naar boven en naar binnen, waar we eerst een tentoonstelling zien met allerlei lokale maskers. Het feest dat daarmee wordt gevierd is sinds de jaren ’60 van de vorige eeuw een soort carnaval, maar bestond daarvoor al heel lang. Een grappig gezicht: een fee naast een beer en een duivel naast een trommelspeler.

Daarna is het tijd voor meer koffie en de rest van het kasteel. We weten een schoolklas mis te lopen die er net alweer vandoor gaat (prima) en moeten lachen om de dame die speciaal voor ons de deur open doet. Ze probeert in het Engels uit te leggen hoe we moeten lopen, maar het wordt een grappige mix van Engels, Duits en Sloveens waar ze zelf ook om moet lachen. Het is zo ongeveer de eerste keer dat we iemand tegenkomen die niet vloeiend minstens drie talen spreekt…!

Het kasteel is leuk. De vele schilderijen vinden we niet zo interessant, maar de kamers die zijn ingericht met meubilair uit de verschillende periodes waarin het kasteel bewoond was vinden we erg leuk. Het is doodstil overal (we komen één keer twee andere mensen tegen) en we genieten weer eens van het feit dat we in het voorseizoen op reis zijn. We maken plaatjes, wandelen het hele kasteel door en als we na de wapenkamer klaar zijn, wandelen we tevreden naar beneden.

Daar kiezen we een ander terrasje met een ander pleintje om wat te drinken en daarna eet Harro een enorm ijsje en Karin koopt een simpel broodje bij de bakker. We komen er tijdens spitsuur binnen en de dame achter de balie wordt er helemaal zenuwachtig van. We lachen eens extra vriendelijke naar haar, nemen nog een flesje drinken mee voor onderweg en gaan naar de auto. Het is namelijk wijntjestijd!

Het gebied rond Ptuj en Maribor richting de Kroatische grens is namelijk één van de drie grote wijngebieden van Slovenië en daar willen we wel iets van meekrijgen. Dat is ondanks de grote hoeveelheden wijnboerderijen nog iets lastiger dan het lijkt. Veel van deze wijnboerderijen zijn namelijk ingesteld op busladingen bezoekers die op afspraak komen. Dat is moeilijk te rijmen met ‘losse’ toeristen die ‘zomaar’ aanwaaien. Maar: met behulp van het TIC (Tourist Information Center) van Jeruzalem (ja, zo heet het kleine dorpje dat het centrum vormt van het wijngebied echt) vinden we twee plekken waar we heen kunnen. En dat ná een prachtige rit: de omgeving is echt heel erg mooi. De wijnranken liggen tegen de heuvels op, bovenop elke heuvel lijkt een wit kerkje te staan en we slingeren ons onder de blauwe lucht en in het zonnetje (hoera voor de airco: het is buiten bijna 30 graden) over de kleine weggetjes naar het grootste wijnhuis in de regio. 

De jongen die binnen staat veert op als we binnen komen. In de loop van het bezoek zal hij ons bekennen dat hij zich rotverveelde en erg blij is dat we er zijn. Natúúrlijk kunnen we proeven: hoeveel willen we? Eh, nou, wijntje of 4 à 5? Komt voor elkaar! We gaan er bij zitten. Het is lekker koel binnen, in de voormalige pers-ruimte, waar nog een enorme houten druivenpers staat. Het gebouw is meer dan 300 jaar oud en zier en gloednieuw uit. En het staat vol met wijntjes. Wijntjes die overigens ook aan Nederland worden geleverd: aan de Jumbo, om precies te zijn. Maar dan gaat het vooral om de massaproductie: niet om de echte luxe wijnen.

De jongen belooft ons witte wijntjes van zeer droog tot erg zoet en hij houdt woord. We beginnen met een Sipon, een heel erg droge witte wijn, die alleen in deze regio wordt gemaakt. Hij heeft ook een hoge zuurgraad, dus het is een heftig glas. Maar wel bijzonder èn lekker vinden we. Serveren bij vet vlees, zegt de jongen. Karin drinkt haar glas leeg: Harro sipt en spuugt. Hij rijdt. Na de Sipon drinken we een Sauvignon Blanc. Veel zachter, maar wel droog. Toegankelijker. Lekker! Daarna zet de jongen er nog een glaasje naast, met een mix van een Sipon en een Sauvignon Blanc. Dat is niet een heel gelukkige combi, vinden we. Van de Riesling daarna zijn we ook geen fan, als proeven we dat het een goede wijn is. De jongen vertelt dat de proeverijen tussen wijnboeren onderling vroeger begonnen met een Riesling. Als de wijnboer die goed kon maken, was het ook de moeite waard om de rest te proeven.

Na deze wijn volgt er een late harvest wijn. Zoet en best lekker. De laatste is echter de klap op de vuurpijl: een dessertwijn. Een Chardonnay uit 2011 en hij is tot ons beider verrassing echt heerlijk! Karin drinkt niet alleen haar glas leeg, maar ook dat van Harro! We blijven daarna nog even kletsen met de jongen, die ons prompt van alles vertelt over de wijnboerderij (vorig jaar was echt verschrikkelijk: dik de helft van de wijnranken zijn weggespoeld door het slechte weer en er was ongeveer de helft van de normale hoeveelheid wijn aan het einde van het seizoen: een verlies in planten dat ze nog jaren gaan voelen) en ons de kelder laat zien. Enigszins met tegenzin gaan we er vandoor, nadat we hebben afgerekend (€ 5,= de man vinden we bijzonder acceptabel).

Nog ééntje dan? Die is niet zo ver weg, maar helaas blijkt dat niet zo’n gelukkige keuze. De wijn komt hier van allerlei wijnmakers in de omgeving, maar één fles staat duidelijk al te lang open, de rosé is niet lekker, de sipon duidelijk minder dan de vorige en eigenlijk is alleen de Sauvignon Blanc lekker. De dame achter de balie weet het niet interessanter te maken. Wat teleurgesteld besluiten we het erbij te houden. We rijden opnieuw een mooie route en zijn eind van de middag weer terug in Ptuj, na een stop bij een supermarkt voor een zakje chips.

De rest van de middag eten we een chippie, drinken we een drankje en uiteindelijk gaan we eten bij Ribic. Dit ‘beste restaurant van het dorp’ heeft een mooie ligging, maar we zijn niet echt onder de indruk van het eten of de bediening. Het is een beetje… ‘slordig’. Alsof ze teveel gewend zijn geraakt aan de goede beoordelingen en hun best niet meer doen. Maar misschien zijn wij ook wel gewoon verwend geraakt door al het lekkere eten in Slovenië! Na het eten wandelen we naar Pomeranca waar ze behalve lekker Italiaans eten ook heerlijk Italiaans ijs verkopen. Harro neemt een ijsje en we wandelen terug naar Muzikafe. Na nog een rustig drankje gaan we slapen in de heerlijk stille kamer.