We hebben allebei heerlijk geslapen en vrolijk (hoewel nog een tikkie slaperig) zitten we rond kwart over 8 aan het ontbijt. Daarna pakken we onze zooi op en vertrekken we voor een dwaalsessie Ulcinj. Als eerste is de nieuwe stad in de buurt. We willen proberen een kijkje te nemen in een moskee. Dat zou moeten kunnen, dus voor de zekerheid hebben we ons keurig gekleed (volledig bedekt). Op naar de eerste moskee. Helaas, daar zien we niemand en de deur is dicht. En omdat vrouwen niet in elke moskee mogen komen willen we niet zomaar binnen lopen. Helaas. Dan eerst maar de hoofdstraat aflopen. Het is vandaag opnieuw stralend weer en het belooft ook weer warm te worden (graadje of 31) dus we zijn blij dat we er op tijd bij zijn.

De straten zijn al vol, maar wel met lokale mensen. We zien bij een aantal wat oudere vrouwen handgeborduurde hoofddoekjes. Ze groeten vriendelijk terug. Op de kledingmarkt scoort Karin een paar simpele en goedkope schoentjes die bij deze rotsige kust (en alle toekomstige rotskusten) handig zijn bij het zwemmen. We zien het stadhuis (de ‘tawn hall’ zegt het bordje in slecht Engels), een plaquette die is aangeboden door de dankbare Kosovaren (voor de hulp die de stad bood eind jaren negentig van de vorige eeuw) en een standbeeld van moeder Theresa ‘de beroemdste Montenegrijnse’ (en effe niet verder vertellen dat ze in Macedonië is geboren). Er blijkt meer markt waar allerlei fruit, groente, kaas, vis (maar op één plek in de koeling), vlees (in de koeling, in een apart zaakje) en verse honing en honingraat wordt verkocht. Als Kari staat te kijken naar de honingraat wordt ze aangesproken door de verkoper. Hier, ze moet zeker even proeven. Hij snijdt een stukje af en het is inderdaad verrukkelijk. Dat had je niet gedacht he, zegt de man. Nee, inderdaad. Hij grijnst: mooi, geniet ervan.

Als we uitgekeken zijn gaan we ergens wat drinken. Daarna doen we nog een poging bij de moskee. Nu zit ook het hek dicht helaas. Ook de moskee vlak aan zee is dicht en de jonge kerel die er uit komt zetten laat het hek achter zich dichtknallen. Hmm, helaas, tijd voor luchtige kleding en deel twee van het plan. We verkleden ons in het hotel en wandelen deze keer bovenlangs naar de oude stad. Het is een steil pad, maar de moeite waard. Het kerkje dat er staat is leeg (het meisje dat binnen hoort te zijn wandelt luid telefonerend naar het halletje) en is helemaal volgeschilderd met prachtige iconen. We maken even van de gelegenheid gebruik en gaan helemaal los met een fototoestel. Als we daarna doorlopen blijkt dat het uitzicht achter het kerkje helemaal gewedlig is. We vinden er de begraafplaats met een fenomenaal mooi uitzicht: over de rotsen, de zee en de muren van de oude stad die er achter omhoog rijzen. We klikken plaatjes en lopen dan verder omhoog naar en daarna in de oude stad.

De oude stad is in 1979 tijdens een grote aardbeving die de hele regio opschudde, behoorlijk door elkaar geklutst. Er zijn maar een paar gebouwen herbouwd, wat ervoor zorgt dat het nogal een chaos is hier en daar, maar wel een enorm sfeervolle chaos. We dwalen door steile straatjes, tussen de kapotte, half afgebroken gebouwen, langs verzamelde steenhopen, via prachtige terrasjes… Het heeft echt wel wat en we genieten ervan. Na een uitgebreide dwaalsessie zijn we bij dezelfde hoek van de stad als gisteren en ploffen we neer voor een drankje in de schaduw. Daarna willen we wel lunchen en we besluiten te kiezen voor Dulcinea, de andere aanrader van Tripadvisor. En deze keer valt het tegen. Ok, ze hebben de lekkerste patatjes van Montenegro, ze zijn attent met het brengen van het wifi-password en ze zijn niet zuinig met de hoeveelheid zeebeesten in de risotto, maar verder… Laten we het er vriendelijk op houden dat ze iets te toeristisch zijn geworden. We blijven na het eten niet zitten, maar lopen naar Taphane, onze helden van gisteren. Mogen we hier ook alleen wat drinken? Natuurlijk! De man regelt wat drinken en komt verder alleen af en toe even langslopen om te kijken of we nog iets willen. Dik tevreden zakken we onderuit op dit heerlijke schadwuplekje, waar we lezen, luieren en aan het verslag werken…

We blijven uiteindelijk zitten tot het tijd is om te eten. een pizza wordt het en hij smaakt uitstekend! Drankje erbij en de vriendelijke ober blijft even vriendelijk en rustig. We voelen ons er helemaal thuis en pas als we langzaam aan onze stoel lijken vast te plakken trekken we onszelf los en wandelen we naar beneden. Daat begint het ‘feestgedruis’ op gang te komen. We gaan er op een terrasje met een drankje naar zitten kijken tot we wel klaar zijn met de muziek en de mensenmassa. Dan gaan we naar het hotel, waar we op tijd gaan slapen. Wat een heerlijk ontspannen dag!